Maximale leeftijd: al dood.
Lengte: 1.60-2.00 meter.
Morele categorie: nachtwezen.
Fysieke kenmerken: dode mens, verouderen niet, onsterfelijk.
Geestelijke kenmerken: nagenoeg zonder emoties, doelbewust en arrogant.
Gemiddeld cijfer voor uiterlijk: 7.4.

Vampieren zijn mensen die gebeten zijn door een andere vampier. Ze hebben dan ook het uiterlijk van dode mensen. Ze zijn letterlijk lijkbleek. Haren en nagels groeien niet meer. Ze worden niet ouder, dus hun uiterlijk veroudert ook niet. Vampieren hebben geen hartslag en hebben geen geur.

Een belangrijke karaktereigenschap die alle vampieren gemeen hebben, is dat ze weinig tot geen emoties voelen. Dit maakt ze arrogant, doelbewust en in bepaalde opzichten onverschillig. Doorgaans worden ze gezien als nachtwezens.

Vampieren tref je in alle delen van de wereld aan. Sommige vampieren wonen in grote steden, andere vampieren trekken liever rond of hebben een landgoed ergens op het platteland. Vampieren leven in gemeenschappen waarin de hiërarchie erg belangrijk is. Aan het hoofd van een vampiergemeenschap staat de prins. Hij bestuurt en spreekt recht over de vampieren in zijn gebied. Wie in aanzien staat bij de prins staat hoog in de hiërarchie en heeft dus meer macht en aanzien.
Vampieren zijn nachtwezens en kunnen over het algemeen wel overweg met de meeste myrofas. De grote uitzondering vormt de weerwolf. Weerwolven en vampieren haten elkaar.

Vampieren hebben een afschuw voor goden, maar nog het meest voor hun maker, Olki.

Elke vampier heeft een sire. Dit is de vampier die hem of haar gebeten heeft. Degene die gebeten is, heet childe. De sire en de childe hebben een sterke bloedband. Deze band bepaalt:

• Dat de sire zijn/haar childe beschermt en niet om het minste of geringste verstoot
• Dat de childe beschermd wordt in zijn kwetsbare staat van onwetende ex-mens.
• De overlevingskans van de jonge vampier. Zonder sire is de overlevingskans maar een kwart van wat het met sire zou zijn.
• De plaats in de hiërarchie binnen de vampiergemeenschap. Staat de sire in hoog aanzien, dan straalt ook af naar de childe.
• De toekomst van de childe in zaken als het verwerven van vaardigheden, interesses en talenten
  

Een childe die geen sire meer heeft, is ten dode opgeschreven. Hij is helemaal op zichzelf aangewezen. Een childe zonder sire staat altijd helemaal onderaan de vampierhiërachie.
Een vampier kan meerdere childes hebben. Childes geven aanzien en plezier in een eeuwig leven dat bij tijd en wijle best vervelend kan zijn. De sire geeft zijn childes zijn eigen talenten en interesses mee via de bloedband. De childes erven die als het ware. Het gaat om één of twee dingen waar de sire zich mee bezighoudt en interesseert.
Dit kan bijvoorbeeld politiek zijn, wapenkunde, kunst, literatuur, landbouw, bestuur, etc, maar ook minder moreel hoogstaande zaken als verleiding, spionage, criminele activiteit, handel in verboden goederen, kortom van alles en nog wat. Aankomende childes worden vaak geselecteerd op het aanwezig zijn van bepaalde talenten en interesses. De Sire verrijkt die zaken door de bloedband met zijn childe.
Naast kwaliteiten erven childes ook één of twee zwaktes van hun sire. Dit kan variëren van slechte sociale vaardigheden tot een verslaving aan mensenbloed, van kleurenblindheid tot impulsiviteit of juist grote voorzichtigheid. vampieren hebben dus net als alle andere myrofas hun sterke en zwakke kanten en kunnen niet anders dan ze doorgeven aan de volgende generatie.
Tenslotte erft de childe ook nog het magische talent van zijn Sire.

Er zijn twee redenen waarom vampieren andere wezens bijten:

• om aan voedsel te komen. Vaak is dat dodelijk voor het slachtoffer, soms sterft het slachtoffer echter niet. Bij een beet van een mens kan zo per ongeluk een vampier ontstaan.
• om een childe te maken.

In beide gevallen schijnt de beet een aangename ervaring te zijn, bijna erotisch wordt soms gezegd…
Childes worden niet eerder gebeten dan op de leeftijd van 15 jaar. Vampieren die op jongere leeftijd worden gebeten, heten kindvampieren. Een kindvampier is binnen de myrofaswereld net zo veilig als een mens of een straathond: niet dus. Voor de sire die zo'n childe niet doodt geldt hetzelfde. (Dit zegt overigens niets over het feit dat je je verdedigen kunt tegen aanvallen.)
In uitzonderlijke gevallen wordt een childe gebeten zonder dat de talenten en zwaktes van de sire aan hem doorgegeven worden. Zo'n vampier wordt een 'tergon' genoemd. Zij zijn zwakker en minder wilskrachtig dan hun collega-vampieren met erfenis.

Vampieren zijn onsterfelijk tenzij ze in aanraking komen met de volgende situaties/objecten:

• Fel zonlicht of vuur. Beide zorgen voor brandwonden en kunnen er zelfs voor zorgen dat een vampier tot as vergaat
• De beet van een weerwolf. Het speeksel uit de beet van een weerwolf is een bedwelmend gif voor vampieren. Het kan door hen gebruikt worden als hallucinatiemiddel, maar meer dan enkele drupjes is absoluut dodelijk. Het bloed van een vampier heeft overigens op zijn beurt hetzelfde effect op een weerwolf.
• Een houten staaf, mits die in het hart gestoken wordt.
• Een bijl of andersoortig wapen waarmee het hoofd wordt afgehakt. Zelfs vampieren kunnen niet zonder hoofd leven.

Hardnekkige mythes
In tegenstelling tot wat door (mn) mensen wordt geloofd, kunnen vampieren niet gedood worden door zilveren wapens, wijwater of kruisen. Ook het idee dat knoflook een probaat middel is om deze ondode wezens buiten de deur te houden, berust op sprookjes.
Aan de andere kant, mocht een vampier zich bedreigd voelen door een van bovenstaande zaken, dan zal hij wel degelijk reageren. Of dat met milde spot of grove agressie is, verschilt per situatie.

De dood lijkt minder erg als je uitgeput bent. Simone de Beauvoir

Louis: You see that old woman? That will never happen to you. You will never grow old, and you will never die.
Claudia: And it means something else too, doesn't it? I shall never ever grow up. A. Rice

Een vampier heeft bloed nodig om in leven te blijven. Dit kan zowel dieren- als mensenbloed zijn.Het drinken van myrofasbloed is verboden en wordt hard afgestraft, vaak met de dood van de overtreder. Vampieren kunnen hun eigen wonden laten helen door middel van bloed. Dit vereist echter wel ervaring en kostbaar bloed. Over het algemeen kan gesteld worden: hoe groter de wond, hoe meer bloed en ervaring nodig is om de wond(en) te kunnen genezen.
Als koning der nachtwezens heeft de vampier naast zijn snelle reflexen ook een uitstekend nachtzicht: ongetwijfeld het beste nachtzicht van alle myrofas gezien het feit dat de vampier zijn hele leven in het donker doorbrengt.
Vampieren gelden als onsterfelijk, maar dit is alleen het geval als er geen doodsgevaren op zijn weg komen. Er zijn wel degelijk gebeurtenissen waarbij een vampier sterft. Zo zijn ze extreem gevoelig voor vuur en zonlicht en kunnen serieuze brandwonden krijgen of zelfs verassen als ze te lang hieraan blootgesteld worden. Dit komt omdat de zelfheling door bloed nagenoeg niet werkt bij dit soort verwondingen.

Als een vampier in doodsgevaar is of denkt te zijn, kan hij in pask raken. Dit is een toestand van wilde paniek waarin de vampier compleet onberekenbaar wordt. Hij/zij wordt sneller en sterker en een moeilijker doelwit voor magie. Een vampier in pask is levensgevaarlijk voor zijn omgeving en moet zo snel mogelijk geïsoleerd of verlamd worden.
Sommige vampieren leven zo lang dat ze niet meer weten hoe ze hun leven de moeite waard moeten laten zijn. Ze vervelen zich, vinden geen uitdagingen meer op hun pad, hebben hun dorst naar interesse en mensenbloed wel genoeg gelest, kortom ze willen wel dood. Nu is dat goed mogelijk als de vampier in kwestie dit echt wil, maar de meesten kiezen ervoor om dood te gaan zonder helemaal dood te gaan. Ze gaan in 'torpor'. Dit houdt in dat ze zich terugtrekken uit de wereld en hun bloedconsumptie tot een minimum verlagen. Ze zakken dan weg in een staat van diepe bewusteloosheid, waaruit ze alleen nog gewekt kunnen worden door een redelijke hoeveelheid bloed. Torpor wordt algemeen als een goede optie voor levensmoede vampieren beschouwd. Het houdt immers de mogelijkheid open om een paar eeuwen weer te verrijzen en te kijken hoe de wereld er dan bij ligt…

Vampieren zijn vrij redelijke wezens. Door hun ondode staat hebben zij moeite om nog veel te voelen. Dit betekent niet dat ze emotieloos zijn. In bepaalde situaties worden de diep verzonken gevoelens van een vampier omhoog gedwongen. Dit is het geval als hij/zij in groot gevaar is of denkt dat te zijn. Op dat moment is een vampier in staat grote woede en angst te voelen. Zo groot dat het zelfs voor hem/haar nog moeilijk te beheersen is. We noemen dit 'pask'. Het is een toestand van paniek waarin de vampier voor zichzelf maar zeker voor zijn omgeving compleet onberekenbaar wordt.
Een andere mogelijkheid om in pask te raken is bloedverlies. Op dat moment wordt de pask-toestand dus door overlevingsdrang opgewekt.

Vampieren die in pask zijn, merken dat ze sneller en sterker worden. Bovendien is het moeilijker om magie op ze te gebruiken.

Er is een aantal mogelijkheden om een vampier weer uit pask te krijgen. Het beste is om hem/haar in een veiliger omgeving te brengen. Om die reden worden vampieren dan ook vaak verlamd en/of geïsoleerd. Zo zovrmen ze geen gevaar voor anderen en kunnen ze tegelijkertijd uitrazen tot ze zichzelf weer in de hand hebben.
In geval van pask door bloedverlies, doen omstanders er goed aan om de vampier te voorzien van vers bloed. Gebeurt dit niet, dan zal de vampier uiteindelijk van pask in een bewusteloze staat komen. Een zorgzame sire heeft dan ook altijd een bloedvoorraad om een childe mee te voeden. Dit geldt ook voor artsen die hun werk hebben in gebieden waar veel vampieren wonen.

Elke vampier begint zijn ondode leven met een beet die hem/haar is toegebracht. Formeel gebeurt een beet mét toestemming van het slachtoffer, maar vaak genoeg wordt een vampier wakker in een totaal onbekende omgeving met de gewaarwording dat er iets niet klopt. Waaronder zijn hart.
De toediener van de beet is de Sire. Hij of zij is vanaf dat moment verantwoordelijk voor de nieuwe vampier. Het slachtoffer, ofwel de nieuwe vampier, is de childe. Met de beet ontstaat een onzichtbare band tussen de Sire en zijn childe. De sire voelt zich verantwoordelijk voor het welzijn, de ontwikkeling en de veiligheid van zijn childe en de childe voelt de grote behoefte om trouw te zijn aan zijn Sire, om te presteren en zijn Sire te plezieren. Er is dus een soort van bijzondere genegenheid tussen de twee vampieren.

De childe zal altijd de bloedlijn van de Sire overnemen. De Sire hoort hem te onderwijzen in de gewoonten en de kenmerken die bij die bloedlijn horen. Ook zal hij de childe leren wie er in zijn wereld de meeste macht heeft en welke vampieren minder belangrijk zijn.

Wanneer de childe een overtreding begaat of zich brutaal opstelt, zal de Sire hem straffen. Dit gebeurt op niet mis te verstane wijze. Als een Sire echter tevreden is over zijn childe, zal hij zo nu en dan met een beloning komen. Een gezamenlijke jacht op bijzondere prooien - denk aan mensen - is daar een voorbeeld van.

Wanneer een childe zijn Sire verliest, om wat voor reden dan ook, dan is hij vergelijkbaar met een zuigeling zonder moeder. De kans is groot dat hij het niet langer dan een maand uithoudt. Zonder Sire heeft de childe geen toegang tot grote prooien om goed te eten, hij heeft geen bescherming tegen sterkere vampieren of machtige myrofas. Een hoge plaats in de hiërarchie zal hij nooit krijgen, want zijn afkomst is onbekend.
Het is gebruikelijk dat de machtigste vampier in een vampiergemeenschap zich over Sire-lozen ontfermt, maar dit zal altijd tegen een hoge prijs zijn.