[Blauw en wijs versus een draak ]

[Zalzi Malt]

"Soms moet je het heft in eigen handen nemen, de mouwen opstropen en het gewoon zelf doen."

Zalzi Malt bond zijn reismantel vast om zijn nek en beende richting de voordeur van zijn luxe ingerichtte huis. Hij had zijn stevigste laarzen aan en had een zwaard om zijn middel gebonden en een plunjezak ratsoenen over zijn schouder geworpen. In een binnenzak zat een tondeldoos en een slinger. Alles wat hij nodig had om een paar nachten in het bos door te brengen. Maar het meest belangrijke was zijn vastberadenheid, niemand zou hem op andere ideeën brengen.

Achter hem aan dribbelde een Kobold die precies dat probeerde te doen. Ze was zijn persoonlijke kamermeid, maar had soms de neiging om ongevraagd advies te geven. Goedbedoeld ongetwijfeld, alleen altijd op het verkeerd moment. Zoals nu : "Maar meneer Malt, mijn excuses voor mijn vrijpostigheid, maar wat weet u nou af van overleven in een bos? Een bos dat geteisterd wordt door een woeste draak nota bene."

"Juffrouw Duzont, mag ik u erop wijzen dat ik een Alumni van Ypsilon ben. Ik heb heb boven het bureau in mijn kantoor een diploma hangen, waarop staat dat ik afgestudeerd ben in Periousa. Ik weet niet hoe een Myrofas beter kan bewijzen dat hij in staat is om in het bos door te brengen. Maakt u zich nou maar zorgen om dat het huis in mijn afwezigheid niet afbrand en dat bezoekers juist ontvangen worden. U wordt gegroet."

Hij trok de deur met veel geweld dicht, keek naar buiten en zuchtte. Wat had hij zich op de hals gehaald?

Al een maand lang werden de handelsroutes naar Oikilan geteisterd door een draak. Luchtschepen, goed beveiligde karavanen, allemaal verdwenen ze en slechts een handje vol overlevenden kon het monster beschrijven. Zwarte vleugels als een schaduw. Bloedrode ogen. Scherpe tanden. Het gegil van Myrofas die werden vermaald en verpulverd.
Natuurlijk had de Koning zijn beste mannen het bos in gestuurd. Magiërs en krijgers hadden het bos uitgekamd. De meesten waren met lege handen teruggekeerd. Sommige helemaal niet. Maar niemand wist waar het beest vandaan kwam. Hij verscheen uit het niets op argeloze Myrofas en verdween net zo snel.

Zalzi was al zeven ladingen waren en een aantal zeer goede werknemers kwijt geraakt. Eergisteren was hem weer te horen hoe een konfooi volledig was vernietigd en alle Myrofas verdwenen of vermoord. Zalzi had hoogstpersoonlijk een Ypsilon afgestudeerde magiër uit zijn jaar aangesteld om alles te beveiligen. Maar tevergeefs.'
Vol woede was Zalzi eergisteravond naar herberg gegaan. Hij had daar het glas gehaven op alle gevallen mannen en vrouwen. En toen nog een glas. En nog een. En nog een. Het was een boze dronk geweest, er werd veel gevloekt en getierd op de draak.
En het was geëindigd dat een dronken Fee ter overstaande van honderden aanwezigen had gezworen om in eigen persoon de draak te vinden.

De volgende ochtend wist de helft van de bevolking van Oikilan ervanaf, nog voordat Zalzi's kater was weggezakt. Belangrijke mensen die Zalzi respecteerden, en wiens respect de fee niet wilde verlizen. Hij was in de tuim gaan zitten en een absurd plan was in het opgekomen. Waarom niet? Wat had hij te verliezen? Had hij zich niet al meermaals bewezen als een was de wijste mannen van de stad? En hij wist dat hij de draak niet alleen zou kunnen doden. Het enige wat hij hoefde te doen was de slaapplaats van de draak te ontdekken.

Maar nu hij daar stond, nu hij de deur achter hem dicht had getrokken, nu pas realiseerde hij dat hij dit niet in zijn eentje aankon.

Maar er was geen ontkomen meer aan dit avontuur.

[Gisèle M. S. Ne. Ethelgis]

Peinzend wierp Gisèle een blik op de ketel. Er had een elixer in moeten zitten, maar dat wat erin zat leek in de verste verte niet op wat het moest worden. Ze kon blij zijn dat het niet was ontploft. Was ze een ingrediënt vergeten? Nee toch, ze had het lijstje nog speciaal gecheckt! Had ze het kruid niet genoeg fijn gestampt? Te wild geroerd? Er zat niks anders meer op, dit goedje kon niet meer gered worden. Voor een moment dacht ze eraan om het nonchalant uit het raam te gooien. Weg is weg, niet? Maar dat was bij nader inzien misschien niet het beste idee. Met de ketel onder haar arm beende ze naar buiten.

'Goedemorgen heer Malt', groette Gisèle de fee een paar deuren verderop[1]. Ze wandelde naar de goot en kieperde de ketel erin om. Een dubieus groen mengsel stroomde eruit en verdween licht bubbelend in de afvoer. Een merkwaardige lucht vulde de straat, waarvan niet te zeggen was of het nu aangenaam rook of stonk. Het mislukte elixer in de goot dumpen was waarschijnlijk ook geen goede optie, maar het was een prima alternatief voor het raam.

'Er was mij iets ter ore gekomen,' babbelde de weerwolf, terwijl ze terug liep met de ketel. 'Iets over de draak, u weet wel, dat nare beest.. Maar hoorde ik nu dat u van plan was om hem te gaan zoeken? Dappere keus, hoor.' Gisèle keek even op naar de lucht, alsof de monsterlijke draak daar ieder moment kon verschijnen. Grote bek, scherpe tanden, klauwen die je zo uiteen reten.. Zo'n beest was eigenlijk ook wel indrukwekkend. Desondanks had Gisèle de draak liever dood dan levend. Hij leverde veel te veel problemen op.

'Ja, dat vind ik een hele goede zaak.' Ze twijfelde even. Stiekem had ze behoorlijk de behoefte om aan de dagelijkse sleur in Oikilan te ontsnappen, en een avontuur te beleven zoals vroeger.. Maar dat kon ze niet meer maken, toch?

'Ik ben enigszins nieuwsgierig, hoe kwam u op het plan? En wat is uw strategie?' Haar ogen twinkelden lichtjes.[2]

1.	Ik ga ervan uit dat ze elkaar wel eens zien in de straat o.i.d.
2.	Ik ben lang inactief geweest, en Gisèle is nu plots 29. Ik laat haar achtergrond even volledig open en onder voorbehoud. Het enige wat vaststaat is dat ze afgestudeerd is aan Ypsilon (Magiebeheersing) en nu in Oikilan woont.