[Wereldvreemde wezens ]

[Alaiz Mel'nas Magvatero]

"Onleesbaar? Onleesbaar? Hoezo onleesbaar?," brieste Alaiz. Driftig kraste ze iets in het wastabletje dat bij het stapeltje perkamenten was toegevoegd. "Dit kasteel staat al 500 jaar in Mircam en dan zijn er nog idioten die hun frans niet kunnen onderscheiden van hun latijn. Als het nou Diets was of Engels..."

De centaur schoof naar achteren om zichzelf en Marcus een beker brandewijn in te schenken. "Je begrijpt niet wat ze tegenwoordig nog leren. De helft van de wacht heeft Heracor gedaan. Of Ypsilon of Ubes. Het is nog een wonder dat ze kunnen lezen," foeterde ze verder.

Ze zette Marcus' beker op het bijzettafeltje naast hem. Maakte snel een risicoanalyse van de combinatie tafel, boeken, geschriften en Marcus en concludeerde dat de beker er relatief veilig stond.
Je wist niet of hij registreerde dat ze wijn voor hem neerzette. Hoewel die kans aanzienlijk groter was dan dat hij iets van haar commentaar van het afgelopen halfuur had gehoord.
 
Met haar eigen beker in de hand, liep ze naar de omvangrijke boekenkast om een woordenboek te zoeken.

Na enkele minuten mompelde ze: "dat is merkwaardig." Ze pakte een boek uit de kast en begon er voorzichtig in de bladeren.

[Marcus Magvatero]

Het was een schande, dat kon Marcus wel beamen. Hij knikte dan ook instemmend en zocht gedachteloos met zijn rechterhand naar de beker wijn die daar stond. Maar toen hij hem niet kon vinden was hij al aan het einde van de bladzijde dus moest deze voorzichtig omgeslagen worden. Het schoolhoofd pakte het blad vast met een tederheid waar Alaiz jaloers van zou zijn geworden als ze het had gezien, maar die was vol overgave aan het briesen. Hij sloeg het blad om. Haast zonder het papier aan te raken streek Marcus het glad en boog zich iets voorover om de aantekening te ontcijferen die in de bovenhoek was geschreven.

'Ik kwam, uh..' Dat tweede woord, was dat nu een naam die hij niet kende? Marcus hield het boek wat verder weg en kantelde het iets. Nee, het zei hem zo snel niks. 'Ik kwam Van Wiltz tegen..' Het irriteerde Marcus dat hij het woord niet kon ontcijferen. 'Wat denk jij, staat hier Nienege..' vroeg Marcus maar zijn stem stierf weg. '..maar wat is dat laatste stukje dan?'

'Van Wiltz, die sprak ik vanochtend.' Toch? 'Het is vandaag zondag toch?' Marcus keek even op en keek naar Alaiz. Ze stond bij de boekenkast zag hij. En misschien nog belangrijker, hij zag dat de wijn op het tafeltje links van hem stond. Ineens realiseerde hij zich dat ze tegen hem had gepraat. Alaiz, niet de wijn. 'Zei je wat, mijn vrouw?'

Zijn blik dwaalde weer af naar het boek voor hem. Toen riep hij triomfantelijk uit: 'Ha! Het is geen naam, het is gewoon iemand met een belabberd handschrift.'

[Alaiz Mel'nas Magvatero]

"Uhuh," zei Alaiz, werktuiglijk. Marcus sprak wel vaker tegen zijn boeken en zolang zijn geest meekabbelde op het ritme van zijn studie, maakte het eigenlijk niet uit wat ze zei. Of ze wat zei. Het was de zegen van hun huwelijk. Of de vloek. Het laatste vooral als ze zijn geest nodig had voor het boodschappenbriefje en dat soort dringende zaken.

Voorzichtig sloot ze het boek en nam het mee naar haar bureau. De beker wijn bleef achter op een plank in de boekenkast. "Dat is toch niet te geloven... in een woordenboek Frans. Je moet er maar opkomen. Nou ja, je mag aannemen dat Sabina wél Frans sprak." 

[Marcus Magvatero]

'Mieters,' bromde de centaur boos toen hij het hele commentaar had ontcijferd. Het was een volkomen onnodige kanttekening die niets toevoegde aan de inhoud van het boek. En toch had iemand de moeite genomen het boek er mee te bevuilen. Marcus bracht het boek dicht bij zijn neus. Hij moest tot zijn spijt vaststellen dat de inkt helemaal in het papier was getrokken. Daar vervloog zijn hoop dat hij deze zonde misschien ongedaan kon maken.

Hij kon Vladistov vragen, al wist Marcus zeker dat hij het boek dan de eerstkomende anderhalf jaar niet weer zou vinden. Wat de vampier precies deed met zijn boeken wist Marcus niet, maar hij vermoedde dat het het zonlicht niet kon verdragen. Nee, misschien was er wel een Merifeller die een mooie spreuk wist.

Abrupt legde Marcus het boek neer. Idioterie! Hoe kwam hij nu weer op zulke gedachten? Alsof hij ooit zijn kinderen zou toevertrouwen aan de chaos die aan iedere Merifeller leek te kleven. Ja, hoe kwám hij eigenlijk op zulke gedachten? Marcus zuchtte toen hij zich realiseerde dat iets lager een les aan de gang was. Waarom er een horde Merifellers les kreeg in de Socophon-vleugel was hem een raadsel, maar de geesten die hij hoorde waren onmiskenbaar Merifels. Luidruchtige denkers waren het, met weinig finesse.

Het schoolhoofd concentreerde zich even en vlak daarna heerste er een weldadige rust in de Socophonvleugel. Hij sloot zijn geest af, waardoor hij niet meer merkte hoe een elfje bijna in tranen uitbarstte doordat ze plotseling het overweldigende gevoel kreeg dat ze zeker ontslagen zou worden als ze niet beter orde zou houden. En dat terwijl ze helemaal geen docent was maar een Ypsilonstudent die een losse les moest geven voor haar opleiding.

Vervloekte boekenvandalen, nu zou Marcus zich de hele pagina blijven ergeren aan het commentaar. 'Hij wilde het hebben over de kwaliteit van het onderwijs. Dat denk ik in ieder geval, je weet hoe hij is,' merkte Marcus nog op voor hij weer werd afgeleid door de verhandelingen over de oude koboldenbeschavingen in Allavrië en hoe de opkomst van de voorloper van het districtenstelsel hen de das om had gedaan.

'Ach.'

[Alaiz Mel'nas Magvatero]

"Hij heeft van die buien. Als je hem een concrete opdracht geeft, is ie sneller uitgepraat, is mijn ervaring," was Alaiz' commentaar. Ze ging er vanuit dat het over Van Wiltz ging, maar helemaal zeker was ze er niet van. Het was ook niet zo relevant, want haar antwoord was toepasbaar op meer leden van het docentencorps.

Ze sloot het woordenboek en legde het ergens neer waar Marcus het te zijner tijd zou vinden. Ze vermoedde dat hij wel belang zou stellen in de aantekeningen van Sabina Felitas. Vooral de schetsen.

Nu deed Alaiz niet onder in telepathische vermogens voor haar echtgenoot, was wellicht in bepaalde aspecten wel beter. Het plotselinge uniforme kuddegedrag dat ze waarnam uit de Socophonvleugel was niet het gevolg van de aankomst of het voorbijgaan van Tetachan Mocha. Dat was weliswaar uniform in angst, maar het gedrag was verschillend. Dit was duidelijk het gevolg van vergevorderde magische bemoeienis. Daar was ze vrij zeker van, vooral omdat ze vaag gemerkt had dat Marcus magie had gebruikt.

Zij opende zijn geest door het boek waarin hij bezig was uit zijn handen te nemen en het zonder bladwijzer dicht te slaan. "Latijn geven is al moeilijk genoeg zonder dat jij je ermee bemoeit. Het algemene idee is dat studentes gemotiveerd raken van zo'n stage. Zeker als de studente in kwestie een nichtje is van de koningin van Mircam."

[Marcus Magvatero]

Marcus keek Alaiz verwonderd aan toen zij het boek uit zijn handen nam en het dicht sloeg. Zonder bladwijzer nog wel. Het gaf hem wel de gelegenheid om zich wat beter te richten op de wijn die zijn lieftallige echtgenote voor hem had ingeschonken. Terwijl hij een slok van zijn wijn nam luisterde Marcus iets beter naar wat Alaiz hem te zeggen had, maar dat betekende niet dat hij er veel van begreep.

Wat had het geven van Latijn te maken met Van Wiltz? Marcus bedacht zich dat hij mogelijk een stuk conversatie had gemist of dat Alaiz een beetje in haar eigen wereld zat. 'Nichtje van de koningin van Mircam?' herhaalde hij wat Alaiz had gezegd. Ze moest wel in de war zijn, want Van Wiltz had dan wel een link met het koningshuis maar niet dat van Mircam en hij was ook zeker geen nichtje van de koningin. 'Ik geloof dat hij een aangetrouwde oom van de koning van Nascam is,' merkte Marcus op.

'O, dat doet me er aan denken.. Ik neem aan dat alles is geregeld voor Alictors komst deze week?'

Marcus was verrast geweest dat de broer van Alaiz te kennen had gegeven dat hij langs wilde komen, want hij leefde als priester nogal een teruggetrokken bestaan. De brief was dan wel voor Alaiz bestemd, maar was in Marcus' stapel terechtgekomen. Zoals het een heer betaamt had hij prompt een reactie teruggestuurd en die avond zijn vrouw ingelicht. Hij had haar ingelicht, toch? Ja, dat wist Marcus vrij zeker.

De centaur keek op van zijn wijn en hield zijn hoofd een beetje schuin. 'Sabina, zei je? Ik kan me niet herinneren dat ik die heb aangenomen. Wat geeft ze?'

[Alaiz Mel'nas Magvatero]

"..." zei Alaiz. En daarna vervolgde ze met een eloquent "...". Het kostte haar een paar tellen om de binnenkomende en uitgaande informatie te sorteren en te verwerken. En dan was er ondertussen nog het vraagstuk met welk antwoord te beginnen.

"Sabina, als in Sabina Felitas. Die heb je inderdaad niet aangenomen. Andersom zou een interessante vraag zijn. Geen idee eigenlijk of ze nog leeft." Ze hoopte maar van niet.

"De studente die je net "begeesterd" hebt - geen idee waarom - is een nichtje van de koningin van Mircam. Je bent slordig als je teveel tegelijk doet. Ik weet dat je graag studeert, maar je bent ook nog schoolhoofd. Dat is met leerlingen enzo." Ze glimlachte liefjes.
"Het koningshuis van Nascam interesseert me weinig. Er is een goede reden dat er een zee  tussen ons en dat land ligt. Dat is een zegen van Ikatur zelf." En Van Wiltz was kennelijk het offer dat daarvoor gebracht moest worden, maakte ze de analogie af.

Over Ikatur gesproken... Alictor kwam? Ze deed een poging om haar geest over dat stukje informatie neutraal te houden, maar het kostte haar moeite en als het gelukt was, dan was dat met name omdat ze zich snel op de vraag over Sabina had gefocust.

Alictor kwam? Waarom? En waarom had hij Marcus geschreven en niet zijn zus? Zij deed over het algemeen de correspondentie, ook de formele. Haar echtgenoot was in staat om de brieven kwijt te raken of de hoppen te bewerken met telepathie omdat ze hem op het verkeerde moment stoorden. Bovendien was het de enige mogelijkheid om nog een beetje schoolhoofdige dingen te doen.

[Marcus Magvatero]

Toen Alaiz duidelijk maakte om welke Sabina het ging werden de zaken al iets helderder. 'Felitas?' herhaalde Marcus, 'die is al weer bijna honderd jaar dood. Gestikt in haar ontbijt of gestruikeld en verkeerd terechtgekomen, afhankelijk van of je respectievelijk Een ampel overzicht van het onderwijs in Mircam of de grafrede die Hubberus Edok heeft uitgesproken als bron verkiest. Hoe dan ook een tragisch einde als je bedenkt wat ze allemaal gedaan heeft voor de school.'

Hij schudde zijn hoofd en keek Alaiz aan. 'Honderden jaren aan kennis en vaardigheden zo maar verdwenen met een te grote hap havermout. Dat is dan je einde.' Marcus was maanden geleden op een bundeltje met grafredes van Edok gestuit. Blijkbaar was de man er goed in geweest en had hij of iemand uit zijn omgeving het een goed idee gevonden om deze redes te vereeuwigen.

Marcus fronste zijn wenkbrauwen en concentreerde zich opnieuw op de Socophonvleugel. Verroest, zijn eega had gelijk. Het was niet moeilijk om op te pikken wat de studente in kwestie voelde en nu Marcus er bij stil stond zou het hem niet verbazen als Alaiz gelijk had dat hij de verantwoordelijke partij in deze kwestie was. Het schoolhoofd had niet bewust zijn ongenoegen overgedragen maar hij was hoffelijk genoeg om desalniettemin zijn verantwoordelijkheid te nemen. Het nichtje van de koning realiseerde zich ineens dat het eigenlijk allemaal wel mee viel en dat het best goed zou komen met haar.

Misschien kwam het doordat hij zijn telepathie al gebruikte, maar Marcus meende iets op te vangen bij Alaiz. Had hij haar niet ingelicht dan? Hij begon te graven tussen de perkamenten, boeken en tabletten tot hij een dik boek had gevonden waarin allerlei onderzoeken naar de sociale gevolgen van het gebruik van telepathie waren gebundeld. Bijna achteraan zat een mooi - en nu plat - document dat hij overhandigde aan Alaiz. 'Deze had ik je toch gegeven?'

Hij herinnerde zich ineens dat hij nog iets moest uitzoeken en krabbelde wat op een bordje terwijl hij gedachteloos verder praatte. 'Ben je niet blij om je broer weer terug te zien? Hoe lang is het nu geleden dat je hem voor het laatste hebt gezien?'

[Alaiz Mel'nas Magvatero]

"Oh echt," herhaalde Alaiz verbaasd. "Dat heb ik dan gemist. Dan was ik zeker het land uit op dat moment." De dood van zo'n beroemde landelf zou veel aandacht hebben gekregen, zeker in Mircam.

Ze glimlachte even toen Marcus de kennis en niet de persoon van het illustere schoolhoofd meer leek te betreuren. Heel even overwoog ze om haar ontdekking om dat moment met hem te delen, maar ze hield zich in. Het was leuker als hij het zelf vond en haar ging vertellen wat hij toch gevonden had. En dan was er het moment waarop hij zich af zou vragen hoe die kennis op zijn bureau tussen de boeken was beland. Of niet natuurlijk. Het volgen van het hele proces was vermoedelijk leuker dan zelf de ontdekking opeisen.

Terwijl ze hier over mijmerde merkte ze hoe Marcus magie gebruikte, vermoedelijk om de zaken weer in balans te brengen. Het was een kleine moeite, maar je moest hem even op het idee brengen.

Ze volgde hem met haar ogen terwijl hij naar het bureau liep en erin begon te graven. Hij zocht duidelijk gericht, want hij was al terug voordat ze kon zien of hij het woordenboekje had opgemerkt. Wapperend met een document. Aan háár gericht, nota bene. Haar stemming ging van gespannen full-stop door naar geïrriteerd.

Ze wierp de centaur een boze blik toe, een kort en krachtig antwoord op zijn retorische vraag, en begon te lezen. Het was een mededeling dat hij langs wenste te komen - kon je dat een verzoek noemen? - maar een aankomstdatum werd niet genoemd. Ze legde de brief weg, boos, maar in de wetenschap dat het te laat was om Marcus verwijten te maken. Daarbij, Alictor was zijn vriend, dus het was niet onredelijk dat hij de brief had beantwoord. Waarschijnlijk zou Marcus ook niet begrijpen waarom je verontwaardigd kon zijn als je andermans post opende.

Ze zuchtte. "Nee, ik ben niet blij," antwoordde ze kort. "En dat weet je, want dat voel je donders goed aan, Marcus Magvatero. Ik ben niet blij. En ik ben zeker niet blij dat ik dit nu pas hoor." 

[Marcus Magvatero]

Marcus bestudeerde zijn vrouw aandachtig na haar laatste woorden. 'Je bent niet blij,' constateerde hij ten overvloede. Ze was niet blij dat ze het nu pas hoorde, maar haar woorden deden vermoeden dat dat slechts een van de redenen was.

'Hij is je broer,' merkte hij op, 'en familie is belangrijk. Ik denk dat je blij zou moeten zijn dat je broer langs komt.' Ze zou het misschien als kritiek opvatten maar dat was niet hoe Marcus het had bedoeld. Het was een constatering die het gevolg was van een logische redenering. En het was de taak van een man om zijn vrouw te sturen in dit leven. Ze moest kunnen vertrouwen op de logica van een man om staande te blijven in de onzekerheid van het leven.

De centaur bestudeerde haar nog eens goed, met meer dan alleen zijn ogen. Ja, hij concludeerde dat ze boos was. Marcus had ervaring met boze Myrofas in allerlei soorten en maten. Soms ook bewust. Bij de meeste Myrofas hielp het om ze er subtiel van te overtuigen dat boosheid niet de juiste emotie was. Maar de keren dat hij dat bij Alaiz had geprobeerd waren bepaald geen succes geweest. Hij besloot de telepathie daarom maar achterwege te laten en haar gewoon boos te laten zijn. Ze zou zo ook wel in gaan zien dat hij gelijk had.

'Ik had het dus niet aan je gegeven en je had het zelfs niet in mijn spullen gevonden.' Een wonderlijke zaak. 'Maar ik heb er het volste vertrouwen in dat je je zult redden. Je bent opperrechter geweest nota bene.'

Marcus liep weer naar zijn bureau toe terwijl hij grinnikend opmerkte: 'En getrouwd met mij.'

[Alaiz Mel'nas Magvatero]

"Familie is zeker belangrijk," beaamde Alaiz. "Maar niet iedereen heeft een goede band met zijn familie. En ik wás opperhoofdrechter. Je had nog niet bedacht dat die gebeurtenis een nieuwe dimensie aan de familiebanden heeft gegeven?"

Ze schudde haar hoofd. "Dat huwelijk met jou trouwens ook." Ze moest van de weeromstuit glimlachen om Marcus' totale gebrek aan empathische logica. "Je bent hopeloos, Marcus Magvatero." Hij had helemaal geen telepathie nodig om haar boosheid om te buigen tot iets milders. Hij hoefde alleen maar zichzelf te zijn.

"Maar dankzij jou heb ik mijn hoofd nog... en een zoon bovendien." Ze keek haar echtgenoot ernstig aan. "Eigenlijk is het schandalig dat oom Alictor niet eerder is langsgekomen om zijn neef te bekijken. Familie is belangrijk ten slotte. Ik neem aan dat je zoiets hebt opgemerkt in je antwoord aan je zwager?"

[Marcus Magvatero]

'Reputatieschade,' bromde Marcus en hij schoof voorzichtig een perkament met een Gorgoons gedicht opzij. Hij dacht in ieder geval dat het een gedicht was, maar met het ontcijferen was hij nog niet verder gekomen dan de eerste drie woorden. 'Alsof je de jarenlange ervaring met alle vaardigheden en kennis kwijt bent door een vonnis. Ik zie je niet anders dan wanneer je nog bij de IRMM had gewerkt.' Wat misschien maar weer liet zien waarom het Marcus Magvatero, het witte schoolhoofd van Bumetrel was en niet Marcus Magvatero, het gewaardeerde districtsraadslid.

De centaur was even stil en keek haast schuldbewust voor zich uit bij Alaiz' commentaar. Gelukkig kon Alaiz zijn gezicht niet zien toen hij antwoordde: 'Nou, ja, zo zou je het wel kunnen zien.' Eigenlijk had hij vooral geschreven over een oud werk dat de vermenging behandelde van de dienst aan Ikatur en het aanbidden van verschillende natuurverschijnselen zoals dit voorkwam in het oude Cedorillian. En doordat Alictor hierdoor geconfronteerd werd met de naam van zijn god zou hij zich ongetwijfeld realiseren dat hij mogelijk wat tekort was geschoten in de omgang met zijn familie.

Nee, je kon best zeggen dat Marcus hem er op had gewezen. 'Er zijn genoeg Myrofas die je nog als rechter zien, trouwens,' veranderde Marcus snel van onderwerp. 'Een week of twee geleden kwam dat kind dat altijd je kleding wast bij me.' Altijd was een breed begrip. Volgens hem had hij het meisje ooit eens met kleding zien sjouwen. 'Ze had wat kapot laten vallen toen ze bezig was en jij was er niet. Ik kon voelen dat ze blij was dat ze jou niet onder ogen hoefde te komen. Niet alleen omdat ze bang was voor een uitbrander, maar omdat ze leek te denken dat je al haar gebreken en geheimen zou onthullen met je IRMM-magie.'

Marcus pakte een boekje op terwijl hij even moest lachen. 'Ze droomde blijkbaar over dat wolfsjong van Worrseyu. Ach, het eenvoudige leven.'

Het was een woordenboekje, van Sabina Felitas. 'Is deze van jou?' vroeg Marcus een beetje vertwijfeld. Of had hij het gepakt zonder dat hij het zich kon herinneren? En waarvoor had hij een Frans-Latijn woordenboek nodig?

'Zou er over vijfhonderd jaar een schoolhoofd zijn dat een werk van Magvatero in zijn bibliotheek heeft?'

[Alaiz Mel'nas Magvatero]

Het was maar goed dat Marcus geen carrière geambieerd had bij de IRMM. Het zou haar oud-collega's grote moeite hebben gekost om met hem samen te werken. En hij zou zich er waarschijnlijk niet van bewust zijn geweest of niet begrepen hebben waarom ze zich druk maakten. Voor de school was het misschien niet zo gek dat ze een schoolhoofd hadden dat zich op de nuttige kanten van bepaalde werknemers richtte en niet de misdadige.

Alaiz lachte ook maar vooral om Marcus' antwoord. Hij klonk als een leerling die zijn huiswerk niet had gedaan maar zich daar op filosofische gronden uit meende te kunnen redden. En voor de zekerheid een onderwerp aansneed dat de docent zo zou interesseren dat die succesvol zou afleiden van de oorspronkelijke, wat lastige kwestie.

Ze vroeg zich af of hij die tactiek als schooljongen ook had toegepast en hoe vaak het hem gelukt was. Zij zelf was er alleen succesvol mee geweest bij bepaalde docenten. Zelden bij centaurs. Het gebruik van telepathie kon nuttig zijn bij het overtuigen van docenten maar het deed vervelende dingen met de strafmaat als het opgemerkt werd. En ze had het telepathische vermogen van niet-centaurs wel eens onderschat.

"Hmm, wat?" vroeg ze, nog half bij een herinnering aan een lang en onaangenaam gesprek waarbij de gebreken en geheimen van juffrouw Trezeguet met betrekking tot het geschiedenishuiswerk werden onthuld aan de Socophonmentor.

Oh! Hij had het gevonden. "Nee, ik zag het in de kast staan. Ik heb het even gepakt om een paar woorden op te zoeken. Een van de wachters is een kruisling die hier uit de buurt komt. Sadirs laat hem wel eens een paar dagen op familiebezoek gaan in ruil voor inlichtingen. Hij schrijft beroerd latijn, dus hij rapporteert in het frans."

Het werkte goed, behalve dat de kruisling soms woorden gebruikte die niet in het vocabulair van Sabina Felitas' tijd- en standgenoten waren gebezigd. Nu ja, er was ook nog een context.

"Het is wel interessant als je bedenkt dat Sabina Felitas zelf dit boekje nog in handen heeft gehad." En er van alles in bewaard had.

"Over 500 jaar? Het zou me niets verbazen," antwoordde Alaiz. Als het niet was omdat haar echtgenoot een interessant boek had geschreven dan wel om dat hij in staat was een deel van zijn eigen bibliotheek te vergeten als ze ooit nog weer vertrokken.