[Van de toren blazen kusjesdag]

[Silke von Oikilan]

Hoog van de toren viel een wolk.

Eerst was het niet helemaal duidelijk wat het was, behalve een wolk. Maar gaandeweg werd het duidelijk dat iets bovenop de toren papier spuwde. Niet een beetje, erg veel papier. Het duurde ongeveer dertig seconden. Precies lang genoeg om verdwenen te zijn voor de eerste gevleugelde leerlingen opstegen om de bron te controleren. En precies op tijd om verdwenen te zijn vlak voor de eerste personeelsleden aankwamen.

De papieren dwarrelden over het kasteel, in alle richtingen. De binnenplaats lag er vol mee. Er stond niet zoveel in, maar wat erin stond deed meer stof opwaaien dan verwacht:

KUSJESDAG
MORGEN

Ergens in de bibliotheek zat Silke, rustig achter haar bureau. Ze klapte het boek dicht waarin ze zat te lezen. Portalen en tunnels door Lilius Olgenbroed. De stapel papier die naast haar had gelegen, dertig seconden eerder, was verdwenen. Verslonden, door iets onzichtbaars. Als door een grote stofzuiger.

Silke keek op, recht in de ogen van Tatiana. Ze glimlachte. "Die spreuk werkte."

[Tatiana Lovitis Lundraw]

Oh, de grijns die op Tatiana's gezicht stond het moment dat de hoop met papier werd opgezogen reikte van oor tot oor. Haar schrijfhand was ze op het moment rustig aan het ronddraaien in de hoop om de stijfheid een beetje los te masseren. Ondanks de spierpijn in haar hand kon ze toch niet stoppen met blozen en glimlachen. Morgen was het zo ver en dat was ook goed te merken. Zowel bij Silke die niet kon stoppen met glunderen op haar eigen aparte manier, maar ook aan de berg met versieringen die achter het tweetal lag, klaar om opgehangen te worden.

"En hij werkte maar al te goed, ik kan niet wachten om de verhalen te horen. Volgend punt op de agenda.  Versieringen? Word het niet tijd dat we dit mooie kasteel maar niet eens gaan opdoffen? Strikje erop?"

[Silke von Oikilan]

"Hoog tijd." Knikte Silke. Ze hadden tenslotte maar de hele nacht, en dat was niet zoveel als je een heel kasteel moest versieren. Ze stond op en nam de berg ter hand.

Tenminste, voor zover dat ging. Bijzonder slecht, zo bleek. Er volgde een lawine, en ze had nog maar een tiende over. Maar het gaf niets, want het was toch maar stof. "Misschien moeten we het anders aanpakken. Maar ik weet niet hoe." Zuchtte ze.

Ze knielde en raapte een serie linten op die tot ver in de bibliotheek van hun spoelen gerold waren. Ze trok. Ergens ging er een lichtje branden, al was dat voor de rest van de wereld niet zichtbaar. "Misschien moeten we de vloeren versieren?" Peinsde ze. "Met kleuren en banen en patronen. Ik kan wel bij de vloer, maar niet bij het plafond. In de hele stad was er niemand die mij vliegles wilde geven. Nou ja, behalve in de rozenbuurt. Daar wilden ze me wel in de wolken brengen."

Silke hield haar hoofd scheef. "Maar dat was geloof ik een beetje anders dan ik bedoelde. In ieder geval moest Hector er heel hard om lachen toen ik hem vroeg of hij dat ook dacht."