[Aanpakken ]

[Tatiana Lovitis Lundraw]

Het werd hoog nodig tijd om daad bij woord te voegen. Tatiana had zich voorgenomen na de ontmoeting met de roedel en de jacht de daaropvolgende nacht één van de roedelleden te vragen of ze haar zouden kunnen trainen in zelfverdediging. Voor een weerwolf was ze zwak en een beetje sterke tegenstander zou haar gemakkelijk kunnen overheersen. Tot nu toe had ze genoeg gehad aan haar attanna vorm om haarzelf te verdedigen, maar er zou een dag komen dat ze daar niet meer op terug kon vallen en dan waren de rapen gaar. Ze moest iets gaan doen aan haar fysieke kracht, om een voorval zoals Avesoete niet nog een keer toe te staan. Er waren al genoeg dreigingen in de buitenwereld, om zaken zoals verkrachting nog maar buiten wegen te laten en Tatiana moest gewoon in staat te zijn om haarzelf te verdedigen. Dus ze liep een van de wachtgebouwen binnen, opzoek naar Levi. Als er iemand van de weerwolven was die haar wel kon helpen was hij het wel. De wachter was vaardig en snel en leek haar niet in een instantie neer te willen schieten tijdens haar introductie.

Al snel werd ze opgevangen door een wachter die niet Levi was die haar vroeg of hij haar kon helpen. "Ik zoek Levi, zou je die voor mij kunnen halen als hij het niet te druk heeft?" Ze krabde aan haar nek terwijl de wachter knikte en tijdelijk verdween.

[Levi Semaris Chraegh]

"Een jongedame?" vroeg Levi met een verbaasde blik en verborg een gaap achter zijn hand. "Voor mij?" Aimée kon het niet zijn - die was voor de wintermaanden weer naar haar ouderlijk huis gegaan. Haar vader had wel eens betere jaren gekend en de kruislinge had zich zorgen gemaakt. Maar wie zou hem anders willen zien?

"Ja, je weet wel, zo'n wijffie. Weerwolf ook. Met van die gele kijkers," verduidelijkte zijn collega zonder de situatie echt duidelijker te maken. Levi zuchtte en rolde toen toch zijn bed maar uit. Het was weliswaar midden op de dag op het moment, maar de weerwolf had er pas net een uurtje slaap op zitten. Hij stond op en wreef met een natte doek over zijn gezicht uit een emmer in de hoek.

"Best mooi wijffie ook, hoor. Goeie vormpjes onder dat uniform als ik 't zeggen mag, en van die gele haren," vervolgde de collega en hij gaf Levi een dikke knipoog. Levi negeerde hem en trok een schoon shirt aan. Hij woelde nog wat door zijn wilde lokken, maar dat viel niet echt te verhelpen. De collega maakte ondertussen nog wat vrouwonvriendelijke beschrijvingen van de genoemde 'vormpjes'.

"Weetje, nu dat scharreltje van jou toch even terug is naar d'r papa-" Een grom onderbrak uiteindelijk de woordenstroom en een blik van een geel paar ogen zorgde ervoor dat deze niet weer begon. "Ik zeg t alleen maar man." Met die woorden verdween de collega gelukkig van het toneel.

Zo liep de weerwolf wachter een kleine tien minuutjes later de openbare wachters vertrekken in, een soort mix tussen een kantine, een bar en een trainingszaal. Tatiana was makkelijk te herkennen: ze stond ietwat verloren bij de ingang in een uniform dat hier niet thuishoorde. Levi kamde zijn herinneringen door voor een naam terwijl hij naar haar toe liep; het was die nieuwe filosofie wolf toch?

"Tatiana Lundraw? Wat kan ik voor je doen?" Levi stak zijn hand uit naar de weerwolf tegenover hem. Ze was misschien wel voorgesteld aan de roedel, maar hij had haar nog niet persoonlijk kunnen spreken.

[Tatiana Lovitis Lundraw]

Die tien minuutjes voelde een kleine eeuwigheid, gezien er meerdere ogen op haar gericht waren van de wachters die zich in de ruimte begaven. Een groepje dat aan de tafel zat met een pul bier voor hun neus bestond uit twee landelven, een weerwolf en een centaur die haar alle vier met een grijns op hun gezicht haar aankeken. En ze bedoelde niet alleen haar gezicht. Bij Olki en alle chaos die Hij verricht, sinds wanneer was zij het oogpunt geworden van beglurderij? Eén van de landelven herkende ze nog van haar eigen Bumetrel tijden en toen had hij zich een stuk meer afzijdig gehouden tegenover haar. Waren er geen mooiere, schonere, interessante vrouwen om te bespieden. Net toen de andere landelf opstond, waarschijnlijk om zich aan haar zijde te voegen en te proberen een conversatie met haar te starten, kwam Levi de deur door lopen. Haar ingehouden adem liet ze gaan en de geïrriteerde landelf zetelde zich weer op zijn stoel met het gegrinnik van de rest van de groep in toom.

Opgelucht greep ze Levi zijn hand stevig vast en schudde hem. "Levi, fijn dat je me zo snel kon ontmoeten. Ik had een vraag voor je, mag ik twee minuten van je tijd stelen?" Haar ogen schoten terug naar de weerwolf van het groepje die ongetwijfeld geïnteresseerd zat te luisteren. Zijn gezicht kwam haar niet meteen bekend voor en ze kon zijn geur niet onderscheiden vanaf deze locatie. Ze betwijfelde er echter niet aan dat hij waarschijnlijk bij de ontmoeting was geweest. Haar bleek gleed weer terug naar Levi. "Zullen we even een klein stukje lopen?" Het laatste wat ze behoefte aan had was een tribune vol met myrofas die het maar al te interessant vond om haar zwetend onderuit zien te gaan als Levi akkoord ging met het voorstel om haar te trainen. Dus beter van niet om het voorstel te bespreken waar die knapen bij waren.

[Levi Semaris Chraegh]

Levi knikte en wierp ook een blik op het groepje rumoerige collega's dat enkele tafels verderop zat. Hij ontdekte de jongen die hem eerder het bericht had gebracht over het 'wijffie met van die gele kijkers' en hij twijfelde niet aan waar het gesprek over was gegaan. Die jongen moest nodig weer een keer langs de Vlezige Vrouwe, als hij het zo hoorde.

De weerwolf nam daarna het voortouw en leidde Tatiana via de kortste route de wachtgebouwen weer uit. Buitengekomen schudde hij de bedruktheid van binnen snel van zich af en ademde de herfstlucht even in. Zo nam hij gelijk de geur van Tatiana goed in zich op, want dat was hem eerder bij de weerwolven bijeenkomst niet gelukt, en binnen net zomin. Hij merkte dat ze niet helemaal op haar gemak was.

"Je moet die lui binnen gewoon negeren. Het is dat wachterswereldje dat dat in ze naar boven brengt. Het is net zoiets als wanneer je een stel merifellers samen in een kamer zet. Dat kan ook alleen maar escaleren tot chaos. Terwijl ze individueel best te doen zijn, weet je? Zo ook met wachters." Levi kon zelf net zo goed mee doen als hij aan het ravotten was met zijn kameraadjes, maar hij wilde niet dat Tatiana zich er ongemakkelijk door ging voelen. "Maar, wat wilde je vragen? Ik moet zeggen dat ik niet zo filosofisch aangelegd ben hoor, dus ik weet niet hoeveel ik waard ben als het gaat over de zin van het leven en dergelijke."

[Tatiana Lovitis Lundraw]

Nu de atmosfeer van ongemakkelijkheid van haar schouders afgeschud werd doordat ze van de wachtgebouwen wegliepen, kon ze fatsoenlijk grijnzen om zijn poging de lucht te klaren. "Er is al sprake van filosofie als je een mening kan vormen en die kan beargumenteren. Maar dat is niet de reden waarom ik nu aan je mouw trek. Je hebt vast betere dingen te doen dan met mij te discussiëren over het zin van het leven. Niet dat jouw mening niet interessant zou zijn, maar dat kunnen we beter voor later bewaren." Ze keek even naar de zijkant van het veld waar een aantal bomen stonden die al begonnen met verkleuren.

"Het is allemaal goed met de lui. Ik zou liegen als ik het soort niet ken of niet aan gewend ben. Ze doen niets fout, maar dit knoopt wel heel mooi vast aan wat ik je zou willen vragen." Begon ze, terwijl ze haar handen op elkaar legde en naar voren stak. "Ik ben een weerwolf," Ze snakte dramatisch in. "ik weet het, wat een schok. Maar zoals je al wel gemerkt hebt, ben ik niet de meest fysiek sterke weerwolf. Natuurlijk helpt mijn attanna vorm me in situaties waar ik het nodig heb, maar dat kan me niet altijd uit de brand helpen. Ware het bij de maanstand of bij magie kan het voorkomen dat ik mijzelf moet verdedigen en daar niet de mogelijkheid toe heb omdat ik geen vechter ben en vast zit aan mijn tanna vorm." Ze moest weer denken aan Avesoete en keek naar de grijze lucht boven haar hoofd. "Ik wil mezelf kunnen verdedigen. Het is al vaker gebeurd dat een vrouwelijke weerwolf niet in staat was haarzelf te verdedigen terwijl er ongewenst en ongepast gedrag op haar uitgeoefend werd. En..." Ze kauwde even op haar onderste lip en bleef naar boven kijken naar niets specifiek. "Ik ben het perfecte slachtoffer. Volgroeid, volwassen, ongetrouwd, fysiek niet capabel om de extra kracht die ik nu bezit te kunnen gebruiken om aanvallen af te weren. Ik wil die kracht kunnen gebruiken om mijn eigen veiligheid op zijn minste een klein beetje te verbeteren en daarvoor zal ik training en oefening nodig hebben." Nu keek ze Levi zelf weer aan. "En ik zit nu in een clan hier op Bumetrel met zo veel capabele weerwolven die ontzettend vaardig daarin zijn. En om eerlijk te zijn kwam jij in me op als één van de weerwolven die het meest ervoor zou openstaan om mij te helpen trainen daarin." Ze ademde uit en keek hem van top tot teen aan. "Zou je dat willen?"

[Levi Semaris Chraegh]

"Je wil dat ik je help met trainen? Voor zelfverdediging?" Levi keek Tatiana bedachtzaam aan. Er waren zoveel bezwaren: een vrouw hoorde niet zoveel tijd met een man te besteden en al helemaal niet op zo'n intieme wijze. En zoals ze aangaf, nog wel zo'n volgroeide, ongehuwde dame als zij. Wat zou Aimée wel niet denken? Bovendien had Levi al genoeg aan zijn hoofd zonder dat hij nog extra trainingen ging verschaffen. En dan had hij net nog niet eens over de geruchten die zulke acties teweeg zouden brengen...

Maar, luchtige opmerkingen of niet, Levi merkte dat er meer in de lucht hing dan alleen de ene vraag die gesteld werd. Hij was wel een opmerkzaam type, ongeacht wat de meesten van hem leken te denken. Meestal gebruikte hij de gave die de maanstand hem gegeven had namelijk niet - waarom zou hij zijn weerwolven neus gaan steken in zaken die hem niets aangingen? Maar soms op momenten zoals deze kwam het hem wel van pas. Tatiana stelden hem niet zomaar een vraag, maar een vraag. Een vraag met een geschiedenis, een verhaal erachter dat hij niet kende maar dat zij wel als een last bij zich droeg. Hij merkte het aan haar houding, haar blik, de lichte geur van angst en het geratel. Maar dat laatste leek hem ook wel gewoon eigen aan een filosofe.

"Je snapt dat het lastig gaat worden? Met jou volle werkschema en mijn wisselende wachten? En het is niet zomaar iets dat je vraagt. Je hebt niet alleen de trainingen die je tijd gaan kosten, maar het wordt ook een inslag op je energie. Dat kan effecten hebben op andere vlakken van je leven zoals slaap en lesgeven en voedselinname. Het wordt hard werken voordat het beter wordt. Bovendien zullen er geruchten rondgaan die weinig goeds zullen zeggen[1]." De weerwolf zuchtte en keek Tatiana nog eens goed aan. Dat hij het nog ging zeggen ook: "Maar als je dat allemaal hebt overwogen, dan... ja. Ik wil je best trainen."

1.	Ik zie veelbelovende ruzies met Zalz :p (A)

[Tatiana Lovitis Lundraw]

Levi was een realistische man en dat kon ze wel waarderen. Natuurlijk was training niet enkel rozengeur en maneschijn maar hij duidde haar ook nog op de negatieve kanten wat zo'n fysieke training met zich mee bracht. Ze overwoog zijn woorden even, kauwde op haar onderlip in stilte terwijl ze de bomen aan haar zijkant opnieuw bekeek. "Het is een vraag van wat ik liever zou willen hebben: fysieke vermoeidheid, problemen met slapen en eetgewoonten, een paar oppervlakkige geruchten, of de kans hebben dat je iets aangedaan word wat een serieuze fysieke of mentale invloed kan achterlaten. Als je die twee opties tegen elkaar uitweegt, dan weet ik wel wat ik zou kiezen." Ze keek Levi aan. "Is dat ook niet waarom jij zelf bent gaan trainen? Zelfverdediging zodat je je niet meer zo hulpeloos kon voelen? Misschien omdat je het zelfs leuk vind om te vechten en te verdedigen? Zodat anderen niet hulpeloos hoeven te zijn maar jij hun die hulp kan verschaffen?"

Kon ze zeggen dat die geruchten haar niet zouden deren? Dat was niet het geval, natuurlijk stonden haar die geruchten niet zo aan, maar dat was iets wat ze kon smoren door de confrontaties aan te gaan die mochten komen. Zou Zalzi het waarderen? Ze kon zijn gevoelens niet voor hem invullen, maar als ze hem zou uitleggen waarom ze dit wou doen, dan zou hij in zijn schoenen zakken en zich schuldig voelen, maar ze zou haar begrijpen. Ze hoopte ergens ook dat hij haar zou vertrouwen, maar na het gedoe met Ramiro kon ze er niet helemaal van op aan dat hij dat zou doen. In een klein schietgebedje naar Olki hoopte ze maar dat het niet meer drama opleverde dan dat er al was. "We kunnen misschien proberen het ongeveer eens in de twee of drie dagen in te plannen, als dat lukt met jouw wacht wisseling. Ik heb een paar meer privileges als leraar, mocht je extra eten, betere wijn, of betere versnaperingen willen van de keukens, dan kan ik dat voor je regelen." Ze ademde uit met een brede glimlach. "Je krijgt er hiervoor nog eentje van me te goed. Mocht er iets zijn waar je mijn hulp bij nodig hebt dan mag je altijd gerust langskomen om die schuld te innen."

[Levi Semaris Chraegh]

De weerwolf dacht een moment na over wat Tatiana formuleerde. Zo keek hij meestal niet naar het leven; waarom hij iets deed, of waar dat gevoel vandaan was gekomen. Levi leefde gewoon, zonder vragen te stellen over waarom hij wel of niet iets wilde of voelde.

"Misschien wel... Ik heb een vrij ruwe jeugd gehad. En ik werk natuurlijk niet zomaar op een school." Hij dacht een moment aan alle leerlingen die hij hier bewaakte en realiseerde zich dat hij dat toch wel als een hoger doel zag dan zomaar iets als goederen of een of andere adellijke snob. "Maar tegelijkertijd is het wel eigen aan een weerwolf om te excelleren op fysiek vlak. Daarin zou ik jou eerder uitzonderlijk noemen," weerlegde hij daarna.

Ongeacht de reden dat hij ooit begonnen was met trainen, hij begreep nu hoe Tatiana erover dacht. Voor hem was dat genoeg om deze uitdaging aan te gaan.

"Over een tegenprestatie ga ik nog wel nadenken," antwoordde Levi, lichtelijk opgelucht over het feit dat het gesprek weer richting praktische zaken ging. "Voor het moment kunnen we wel gewoon beginnen vind ik. Morgenvroeg voor de eerste lessen beginnen?" Hij kwam dan zelf net uit zijn aankomende nachtdienst, maar als hij nu nog een paar uur slaap pakte moest dat zeker lukken. Een ochtend training kon er bij deze weerwolf altijd in. "Dan spreken we af voor de barakken." Hij gaf de jongedame een glimlach, enthousiast over het vooruitzicht.

[Tatiana Lovitis Lundraw]

Er waste een opgeluchte vlaag over Tatiana toen Levi toestemde met het idee. Ze kon dan ook niet helpen met een grote glimlach aan hem te geven. "Fantastisch. Morgen ochtend is prima. Ik zal mijn training gerij klaar leggen en wat water en dunbier mee nemen voor de dorst." Ze moesten natuurlijk wel gehydrateerd blijven tijdens de training, want ze was ervan overtuigd dat Levi haar tot de grond toe zou afbreken met de training. Nou zou ze niet kunnen zeggen dat ze er om stond te popelen, maar ze was enthousiast om te beginnen. "Ik zal je niet verder af houden van je middagdutje, tot morgen."

Enthousiast begon ze terug naar het kasteel te rennen, waarna ze halverwege haarzelf omdraaide. "Oh en Levi!" Riep ze zodat ze zijn aandacht had. "Dankjewel!" En ze verdween het kasteel in.