[Verdraaid ]

[Alice E. Firestone]

De executie had snel en geruisloos moeten verlopen zijn. Het was naar binnen, de woede van het IRMM laten voelen en weer terug. Geen ooggetuigen, geen toeschouwers. Standaard procedure. Onmerkbaar en ongehoord in de vroege ochtend dankzij de zwarte mantel met nette strakke stiksel van geel langs de randen, een al te bekend borduursel van het IRMM op haar borst genaaid. Een draai op de al te bekende uniformen van de openbare garde. Onbekend voor menig myrofas, maar deze kant van het IRMM was een cruciale acquisitie wou het rechtsysteem echt kunnen slagen. Informatie was hun voornaamste interesse en het manipuleren daarvan om ervoor te zorgen dat de orde, ook in de landen die buiten de officiële IRMM handregeling stonden, te behouden. Er gebeurde nare zaken in de schaduwen van de openbare en publieke garde, de uithoeken van het IRMM die moesten handelen met orde en rechtvaardigheid wat niet voor de ogen van de menigte vrij gegeven mocht worden. Maar heel af en toe... Heel af en toe kregen ze het groene licht om een grote dreiging van kant te maken.

En deze taak specifiek had Alice persoonlijk op zich genomen. Hoeveel maanden ze wel niet gesmeekt had om zijn executie. Deze vampier, of eerder gezegd, dit misbaksel, had het zijn persoonlijke missie gemaakt om elke kleine myrofas op zijn pad een childe te maken. Het enige wat het IRMM de gehele tijd nog miste was het harde bewijs. Hij was geniepig en wist dat haar spionnen een oog op hem hielden ten alle tijden, en dus hij wist constant door haar vingers heen te glippen. Maar niet voor langer. Een lokaas was alles wat er nodig was en hij greep er rechtstreeks naar. Zodra het bewijs werd aangeleverd aan haar hogere officiers kwam er een executie bevel en die nam ze met alle liefde op zich.

Maar ze had haar positie verraden, haast een lachwekkende beginnersfout. Een klein geluid van een steen die los lag in zijn fundering op de vloer had hem bewust gemaakt van haar aanwezigheid en wat begon als een kalme en vlotte eliminatie, groeide uit tot een gevecht tussen leven en dood. Zijn zwaard kwam al stotend tegen haar rapier terwijl ze hem terug probeerde te werken. Hij was getalenteerd en hakte er een aantal keer in haar benen en armen, maar hij kon haar defensie niet doorbreken. Ze was hier te getraind voor, jaren lang Heracor gevolgd door intensieve IRMM training. Alice was keihard geworden en ze maaide hem neer niet al te lang later. Ze ramde haar rapier eerst door zijn hart, toen hij eenmaal bewusteloos op de grond lag haalde ze de prachtig ingelegde houten staak die ze had laten maken te voorschijn en jaagde deze er nog een keer achteraan. Het was een pittige strijd maar zijn oordeel was geveld. Een rechtstreekse tocht richting Amina. Spetters en streken van bloed zat op haar gezicht en op haar mantel, een onnodige gejaagde ademhaling door de inspanning en het geluid van childes die kwamen aanrennen in de verte, ongetwijfeld telepatisch gewaarschuwd voor het gevaar door haar doelwit. Verdomd... Hoe kwam ze weg zonder dat ze haar zagen. Ze trok beide wapens uit het lijk en stond op, jagend opzoek naar een uitweg.

Maar dat bleek al voor haar bepaald te zijn. Haar lichaam leek om zichzelf heen te draaien en de muren van de kerker waar ze zich in verkeerde leken te vervagen. Dit gevoel was haar lichtelijk bekend maar had het in geen jaren mee gemaakt, gecombineerd met het element van de verassing maakte het haar misselijk en verdwaasd. De kloof tussen het ruimte, tijd-continuüm spuugde haar weer uit alsof ze verworven en walgelijk was en ineens stond ze tussen muren, een grasveld, een paar bomen en verbaasde jonge myrofas. Haar ogen begonnen te prikken van het velle daglicht, de zon straalde vel in haar gezicht en haar capuchon lag nutteloos op haar rug na de intensiteit van de strijd. Alles om haar heen was echter gedesoriënteerd en wit van het felle licht en ze was misselijk, goden, wat was ze misselijk. Ze had niet gedacht dat ze dit gevoel ooit nog echt zou ervaren en daar kon ze prima mee leven. Het was een geluk dat haar handen in zwart leren handschoenen waren gestopt ondanks dat ze behoorlijk bebloed waren en dat haar mantel haar huid voor het overgroot gedeelte bedekte tegen de felheid van de onvergefelijke zon. Alice had zijn warmte in geen jaren meer gevoeld. Zijn warmte... Zijn extreme... verhitte warme. Hoe het de vegen en druppels van vers bloed leek op te drogen in een instantie en hoe die verdroging door leek te trekken in haar huid, warmer. Het leek haar uit te drogen en het leek haar huid in elkaar schrompelen en het werd alsmaar heter en warmer terwijl de wereld langzaam begon neer te dalen om haar heen, haar ogen langzamerhand begonnen te wennen aan de zonlicht en de licht gehulde omgeving waar ze nu stond.

En toen daalde het bij haar dat ze met blote huid in directe zonlicht stond en dat haar huid in de begin stadia was van de verbranding.
Vliegensvlug sprintte ze naar de eerste en beste schaduw van een boom en gooide met een angst haar capuchon op, inéénkruipend tegen de brandende pijn op haar wangen, nek en het kleine gedeelte wat er ontbloot was van haar decolleté. Ze keek op. Geschrokte myrofas. Jonge leerlingen, mantels van Bumetrel, de verschillende kleuren van rood, blauw en groen. Een bebloede vrouwelijke jong ogende vampier, abrupt in de midden van het... Ze keek rond. Van de binnenplaats? Haar survival emoties werden gekalmeerd met elke hap adem die ze eruit hijgde. De zon nog steeds een dreiging tussen haar en haar capuchon.

"Jij!" Ze schreeuwde met autoriteit naar een willekeurige leerling. "Haal een persoon met autoriteit op! Tetachan Mocha? Gustaf Vladistov? Iemand!" God, wie zaten er normaliter nog op Bumetrel? Welke posities waren inmiddels verwisseld en opgevuld? En belangrijker nog. Hoe in de blauwe hemel was zij helemaal vanuit Skalatin naar het meest centrale deel van Bumetrel geteleporteerd?

[NPC]

Twee elfenjochies schrokken van de plotselinge verschijning. Wat deed een vampier hier zomaar in het zonlicht? Normaal zaten die altijd in bibliotheken en zo. De oudste van de twee staarde de vrouw met open mond aan, tot de jongste besloot maar min of meer te doen wat de uit het niets verschenen vampier van hen vroeg. 'HELP! HEEEEELP!' De oudste hielp al snel mee. De kans was echter klein dat Tetachan Mocha hierdoor naar buiten zou komen en het was nog veel onwaarschijnlijker dat Gustaf Vladistov zijn gezicht zou laten zien.

Toch kwam er al snel iemand die enige mate van autoriteit had. Jakobus, de luitenant van de wacht, kwam samen met een dwergenwachter aangerend. Ze waren net op weg terug van de ziekenzaal omdat een of andere nachtelf in een opstootje was beland. De jongens klonken alsof ze het meenden, waardoor de twee wachters er flink de gang inzetten. Maar zodra Jakobus het tafereel zag, hield hij in. 'Roep alle beschikbare wachters hierheen en licht de kapitein en Magvatero in,' droeg hij de dwerg op. Die stond stil en begon telepathische berichten te versturen.

Ondertussen liep Jakobus voorzichtig op de vampier af die daar stond. Jakobus kende iedere vampier die op Bumetrel rond liep of hier op bezoek kwam en deze kende hij niet. Ze had twee wapens in haar handen, een houten staak en iets wat er uitzag als een rapier of een smal zwaard. Het wapen op haar kleding was nog net zichtbaar. Wat deed deze IRMM-vampier in de volle zon midden op Bumetrel? Jakobus' nekharen stonden recht overeind en hij bewoog zich katachtig over de binnenplaats.

'Maak jezelf bekend. Laat je wapens vallen.' In de verte zag Jakobus twee wachters aan komen rennen. 'En bij Olki, zorg dat je in de schaduw komt. Veertig passen die kant op ben je helemaal uit de zon. Voor jou naar rechts.' Jakobus gebaarde in de richting van een overkapping. Niemand zat er op te wachten dat deze toch al onoverzichtelijke situatie zou escaleren omdat er een vampier in pask raakte door oververhitting.

[Natal Sy]

Natal zat heerlijk te genieten van een van haar vrije uren op deze dag. Die werd perfect besteed, met een boek over magie. Ze kon de schrijver soms wel aanvullen op wat hij zei, maar her en der zat ook nieuwe informatie. Hoogst interessant. Soms saai, bij de stukken dat ze pagina na pagina niets nieuws las.

Dus met haar voeten heerlijk ongepast omhoog, een kop warme thee, en zelfs een koekje erbij, terwijl ze aan het lezen was, kon het niet beter. Tot haar magische systemen ergens op reageerden. En het leukste was, dat juist hetgeen waarvan ze had verwacht dat het wel niet zou gaan reageren op dit goed geregelde magische Bumetrel, reageerde. Het boek was direct vergeten. Er was blijkbaar iets mis met de magie rond Bumetrel, maar wat? Dit was erg interessant, en erg leuk!

Ze zat er rustig een tijdje naar te snuffelen, en mogelijke ideeën op te schrijven, toen ze een oproep kreeg, dat ze als wachter nodig was. Helaas, ook de magische part-time wachters waren dus nodig. Wacht eens even, kan het te maken hebben met wat er net gebeurde met die magische systemen? Hm, ik verwacht het niet, maar oeh, wat zou dat interessant zijn.

Ze pakte wat ze nodig had, en verliet haar vertrek. Wee de persoon die mij mijn vrije uren ontnomen heeft.... Het idee dat het te maken had met de magische voorwerpen, dat had ze van tafel geveegd, die kans was wel erg klein, toch?[1]

1.	Hier stop ik mn post, in mijn volgende post haak ik in op wat er verder gebeurd, maar Natal is zodirect dus aanwezig als wachter

[Alice E. Firestone]

Nog voordat de wachter compleet was uitgepraat, was ze al in de richting van de overkapping gesprint, terwijl het felle zonlicht nog steeds haar visie halveerde. Het weerkaatsende zonlicht van alles wat op de binnenplaats stond deed zeer aan haar ogen, specifiek de stenen op de vloer, dus ze spleet haar ogen, maar met de directies van de onbekende wachter kon ze zonder moeite de schaduw vinden waar hij over sprak. Nu er de overheersende gevaar van het zonlicht geen probleem meer was ademde ze diep uit en knipperde met haar ogen om het veld te overzien. Een horde nieuwe wachters kwam aangerend en degene die haar toe had gesproken bleek een weerwolf te zijn. Een onbekende in haar ogen, maar ruzie schoppen met een weerwolf stond op het moment niet bovenaan haar to-do lijstje, dus ze stak zowel haar rapier als haar staak stevig in het gras onder haar voeten. Alice stond op, stak haar schouders naar achteren en haar kin omhoog en hield haar handen op zodat ze konden zien dat er niets anders gevaarlijks in zat en haar gezicht werd zichtbaar nadat haar capuchon van haar hoofd afgleed en op haar rug belandde.

Ze keek even het grasveld rond, sommige myrofas waren bezig met zich uit de voeten maken, anderen kwamen er juist bij om de commotie te zien en weer anderen groepeerden samen om te fluisteren over de eigenaardige gebeurtenis. Alice glimlachte wrang en richtte zich toen weer op de weerwolf, waar zich meer wachters bij voegde. "Alice Elizabeth Firestone. Werkende bij het IRMM in Skalatin. Wat is mijn huidige locatie en wie heeft hier de leiding?" Ze was zich ervan bewust dat ze op Bumetrel was, de mantels van de leerlingen gaven dat overduidelijk weg, maar ze moest het nogmaals bevestigd kregen wou ze er zeker van zijn. Haar glimlach werd ijskoud, ze zou dit geintje niet tolereren. Er waren meer belangrijke dingen te doen dan even heen en weer Oikillan teleporteren. "Ik ben hier tegen mijn wil hierheen geteleporteerd en weg gehaald van mijn taken in Skalatin, ik eis een onmiddellijke verklaring."

[Marcus Magvatero]

'Ik heb hier de leiding,' zei Marcus en hij liep tussen een aantal leerlingen door op de vampier af. Jakobus leek even te overwegen om het schoolhoofd tegen te houden, opdat deze niet zonder nadenken op het gevaar af zou lopen. Bij nader inzien besloot de weerwolf maar gewoon met het schoolhoofd mee te lopen tot ze op een meter of drie afstand van de vampier tot stilstand kwamen.

'Mijn naam is heer Magvatero, schoolhoofd van Bumetrel.' Eigenlijk ging Maida over de veiligheid, maar ze lag al een aantal dagen flink ziek op bed dus besloot de centaur maar zijn verantwoordelijkheid te nemen. 'Neem de wapens van mevrouw in beslag,' droeg Marcus een landelfwachter op. Onderwijl kreeg Rhiakath een telepathisch bericht zich samen met Elias te melden.

Marcus glimlachte even beleefd naar de vampier. 'Ik neem aan dat u een door een rechter of aanklager ondertekend bevel heeft om onderzoek te doen op de gronden van Bumetrel. Het alternatief zou namelijk een grove schending zijn van meerdere verdragen, niet in de laatste plaats de Akte Der Myrofas Gerechtigheden.' Het centaurschoolhoofd gebaarde naar de deur die het kasteel in leidde. Ondertussen raasden zijn gedachten alle kanten op. Hoe was de vampier hier binnengekomen? Wat was de bedoeling van de IRMM? Was ze wel echt van de IRMM? Welke zaken waren er die deze vrouw niet mocht weten?

'Als u die deur doorgaat vindt u aan de rechterkant een lokaal dat leeg zou moeten zijn. Ik stel voor dat we daar ons gesprek voortzetten.' De deur waar Marcus naar had gewezen werd plotseling open getrokken en een bezwete Rhiakath keek om het hoekje. Verrast door de hoeveelheid wapens, wachters, schoolhoofden en vooral IRMM-medewerkers bleef hij staan en na even knipperen duwde hij de deur verder open en liep zelf terug de gang in.

[1] De vampier ging naar binnen en even later was een lokaal om de hoek gevuld door Alice, Jakobus, Rhiakath en Marcus. Voor de deur stonden vier wachters en aan de andere buitenkant in de buurt van de ramen die met luiken waren afgesloten stonden ondertussen ook meerdere wachters.

'Waarom bent u hier? En hoe bent u binnen gekomen?'

1.	Mocht Alice niet netjes mee lopen naar het lokaal dan mag je de rest van de post negeren.

[Alaiz Mel'nas Magvatero]

Nieuws ging snel op Bumetrel. Zeker als een wakkere wachter een bepaalde oud-rechter van de IRMM op de hoogte stelde van de aankomst van deze vampier. Niet dat hij dat graag deed, maar als je moest kiezen tussen ruzie met kapitein of ruzie met vrouwe Magvatero... Als Sadirs zelf al niet zoiets had gedaan.
Na een ferme uitbarsting van schrik, vergewiste ze zich ervan dat Marcus onderweg was om dingen te regelen en deed ze verwoedde pogingen haar echtgenoot niet met vragen en/of gedachten te bestoken. In plaats daarvan bestookte ze Tetachan Mocha maar. De nachtelf kreeg een aanval van waarschuwingen, vragen. De suggestie om geen stomme dingen te doen, deed ze wel, maar in de wetenschap dat het eigenlijk niet uitmaakte of ze die wel of niet gaf.

= Elias =
Ondertussen draafde Elias in de richting van de samenkomst. Het gebeurde nooit dat het schoolhoofd hem vroeg op te draven, deze kleur niet tenminste. Maida liet hem wel eens komen, maar dat was meestal met een praktische reden... Kortom, hij had geen idee wat er aan de hand was, maar het was vast niet goed.

Vampier. Oh nee, dat was niet goed. Hij knikte even naar Rhiakath en Jacobus terwijl het schoolhoofd met de vampier sprak. Het gezelschap ging verder richting een lokaaltje. Een knikje van Jakobus deed hem buiten blijven. Er stonden 4 wachters bij de deur, dus het was er al vrij druk. Nou ja, hij paste er nog wel bij en ze konden hem niet wegsturen, want Jakobus had hem hier zelf neergezet.

[Natal Sy]

Toen ze bij de chaos aan kwam, waren er al meer wachters. En tot haar verbazing zag ze ieamnd van de IRMM op Bumetrel. Hoe is die in de goede vrede binnen geko-oh wacht es, heeft het te maken met dat van zojuist in mijn vertrek? De puzzelstukjes begonnen te vallen, er was hier duidelijk iets niet aan de haak.

Bijna direct nadat Natal er was, kwamen de centaurische schoolhoofden er ook aan. Een van de wachters moest de wapens weghalen bij de vampier, wat ook snel gebeurde. En zodra haar gezicht zichtbaar werd, viel het Natal op hoe sprekend ze op Laura, het weerwolfmeisje leek. Was dit dan die tweelingzus waar Laura zo vaak over verteld had?

Helaas voor Natal sloot de deur voor haar, ondanks haar nieuwsgierigheid. Maar wel werd ze al snel ingelicht dat ze verslag moest maken van haar observaties van vlak voor het vampiermeisje daadwerkelijk op het terrein stond, wat betreft magie. Daar kon aan gewerkt worden. Zo stond Natal stand-by, dingen neer te krabbelen, met een veer en papyrus. Niet de meest comfortabele manier van schrijven, maar wel de meest handige manier als ze per direct nodig bleek te zijn.

[Alice E. Firestone]

Haar handen zakten van hun positie in de lucht naar beneden toen er een imposante, oudere centaur zijn aanwezigheid bekend maakte. Alice nam hem op en liet haar nieuwsgierigheid niet tonen. Geen Gustaf Vladistov, maar heere Magvetaro zoals hij zichzelf had voorgesteld. Ze vroeg zich af wat er met Gustaf was gebeurd. Dat zou ze later maar moeten ondervinden, er waren meer belangrijke zaken de ze te bespreken had. Zeker omdat Magvatero in de veronderstelling was dat zij zichzelf hierheen had gebracht, in plaats van andersom. Wat een heerlijk zoetsappig toneelstukje. Het enige wat haar verbaasde was waarom juist zij was uitgekozen om naar Bumetrel gehaald te worden. Zover velen wisten was haar aanwezigheid op de wereldbol niet meer dan een schim. Verdwenen van de aardbodem voor velen zodra ze van Bumetrel gediplomeerd was. Slechts een enkeling die wist waar zij haar konden vinden of wist van het bestaan van de schaduwgarde en daar zaken mee had, die wist wie Alice was en wat ze bij haar konden verrichten. Een simpele leerling kon zulke krachtige teleportatie magie niet uitvoeren, zeker niet in zijn eentje. Daar was een meer ervaren en machtigere magiër voor nodig en Bumetrel huisde er genoeg daarvan. Alice was zelf niet compleet incapabel met magie maar teleportatie had zij echter nog nooit geleerd. Het was werkelijk waar uitzonderlijk dat Magvatero dacht dat ze deze verschijning op het IRMM kon laten afschuiven, laat staan op Alice haarzelf.

Een schamper half glimlachje kwam er dan ook maar net van af terwijl ze zijn dialoog aanhoorde. Meteen drukken op de Akte Der Myrofas Gerechtigheden en de verdragen bij het zien van haar aanwezigheid betekende menig maal dat Bumetrel genoeg te verbergen had voor het oog van het IRMM. Niet dat Alice niet van een paar van die geheimen af wist, als oud-leerlingen zijnde, maar in dit gesprek hadden beide partijen iets te verbergen. Het bestaan van Alice haar hele IRMM-branche was tot zekere mate een geheim die uiterst noodzakelijk was en zo waren de illegale praktijken van Bumetrel net zo noodzakelijk om het bestaan en de veiligheid van de school te garanderen. Beide partijen waren hiervan tot zekere maten van op de hoogte en beide partijen lieten deze overtredingen dan ook begaan, daarnaast was er nooit een exacte vinger op te kunnen leggen welke illegale praktijken Bumetrel zich dan ook mee in liet en er was nooit een groot genoeg gevaar geweest om een volledige onderzoek op te starten. Niet dat Alice het haar echt wat deerde, nogmaals, Bumetrel was niet haar afdeling, noch haar land, daar waren andere van het IRMM voor.

Ze boog netjes voor Magvatero, haar bebloede handschoenen smeerden een veeg bloed uit op haar mantel en volgde in stilte zijn weg naar het lokaal. Het lokaal dat Rhiakath Worrseyu open gooide voor het gezelschap om binnen te treden. Ze kon het niet laten om koel te glimlachen, die weerwolf had haar flink geïrriteerd tijdens haar tijd op Bumetrel, maar laten we eerlijk zijn; welke weerwolf had dat niet gedaan. De bedreiging die de twee weerwolven vormden terwijl ze zich in het lokaal neer zetelden ontging haar niet en haar blik en aandacht schoot dan ook tussen de twee wachters, wat de sfeer nog meer aanzienlijk dikker leek te maken dan dat het al was. In haar hoofd was ze al een worst case scenario aan het uitdenken en die betrof het uitschakelen van beide weerwolven mochten zij een aanval initiëren. Haat voor haar als vampier zijnde was er al, een alertheid op haar aanwezigheid als IRMM-lid was nog een extra schepje erbovenop. Ze waren hoogst alert, maar dat was Alice ook. Het was echter nog geen reden om meteen met blote handen de levensenergie van deze mopshonden eruit te drukken en ze betwijfelde of ze extreem ver zou komen met die handeling. Nee, ze waardeerde het eeuwige leven wel.

Alice ging zitten, plukte vinger voor vinger haar bebloede handschoen van haar hand en legde die over haar schoot, terwijl ze van de twee weerwolven haar aandacht op de schoolhoofd wist te richten. "Mijn aanwezigheid hier is voor mij een raadsel, heer Magvatero. De name is Alice Elizabeth Firestone, voor het geval u dat ontgaan was. Het klopt zeer zeker dat mijn werkzaamheden bij het IRMM liggen, echter mijn regio ligt niet hier bij Bumetrel, nog te spreken over Mircam in het algemeen. Mijn werkzaamheden zijn in Skallatin." De tweede handschoen werd van haar hand geplukt en ze strekte haar vingers om het bekrompen gevoel van haar handen omklemmen rond haar rapier te verhelpen. Haar hoofd roteerde geïnteresseerd van links naar rechts terwijl ze de centaur aandachtig aankeek, waarna ze een klein glimlachje niet kon laten om haar bebloede uiterlijk. "Mijn excuses voor mijn huidige staat, ik was bezig met-- veldwerk voordat ik hier abrupt mijn aanwezigheid maakte. Ik ben van mijn locatie in Skallatin hier zonder pardon heen geteleporteerd. Wat een zonde is aangezien mijn huidige escadron nu zonder hun leider zit." Ze glimlachte opnieuw naar Magvetaro, een beetje meer grimmig dit keer. "En ook uiterst opmerkelijk dat er de keuze is gelegd op mijn teleportatie. Het is immers een decennia geleden sinds ik hier voor het laatst door het kasteel liep. Er liggen geen betalingen meer open en er zijn geen onafgehandelde zaken. Een verklaring waarom ik zo plots op het kasteel moest verschijnen zonder voorafgezonden hop zou oprijs gesteld worden." Ze moest voorzichtig te werk gaan, kijken hoeveel Magvetaro af wist van de activiteiten van de schaduwgarde van het IRMM, ze wou niets bekendmaken wat de man zelf al niet bleek te weten.

[Marcus Magvatero]

Marcus concentreerde zich even en vond zonder moeite de zo vertrouwde geest van zijn echtgenote. De telepathische boodschap die ze kreeg toegestuurd was goed beveiligd tegen meeluisteren. Zelfs al stond Gustaf Vladistov hier in hoogsteigen persoon in de kamer en concentreerde hij zich volledig op het proberen af te luisteren van telepathische berichten zou hij waarschijnlijk weinig meer opmerken dan een voor hem onnatuurlijk verlangen naar warme gehaktballen. Alaiz kreeg het beeld van een bebloede Alice met haar naam toegestuurd met een vragend gevoel. Evenals de woorden Skalatin en mijn huidige escadron nu zonder hun leider zit op de toon zoals Alice deze had uitgesproken.

Ondertussen glimlachte Marcus vriendelijk en hij richtte zijn telepathische aandacht op de vampier tegenover hem. De jongedame leek niet op haar gemak te zijn, wat kon komen door de aanwezigheid van twee volwassen weerwolven in de ruimte. Marcus had het gevoel alsof ze haar best deed de zaken in haar hoofd op een rijtje te krijgen. Dat verwonderde hem, al zorgde hij er voor zijn gedachten en gevoelens niet prijs te geven. Vampieren mochten dan niet goed leesbaar zijn, centaurs hadden hun imago van afstandelijkheid ook niet voor niets gekregen.

'Ik ben bekend met uw type veldwerk,' merkte Marcus op. Hij was immers getrouwd met een voormalig opperrechter van de IRMM. 'Dat doet me nog sterker afvragen waarom juist u hier bent.' Zelfs de IRMM zou geen moordenaars op zo veel kinderen afsturen, om nog maar te zwijgen van de risico's die dat met zich meebracht. 'U geeft aan dat Skalatin uw werkgebied is. Kan ik daaruit opmaken dat u regelrecht vanuit Skalatin naar Bumetrel bent geteleporteerd?'

Bij die vraag hield hij de vampier extra in de gaten om te proberen te achterhalen of ze de waarheid zou spreken bij haar antwoord. Geen magiër op aarde kon zo'n grote afstand in één keer afleggen. Dat zou betekenen dat een collectief van magiërs had samengewerkt om haar hierheen te sturen. Maar dat was volslagen bezopen omdat de IRMM ook gewoon in Oikilan zat. Vanuit Oikilan naar Bumetrel teleporteren was veel makkelijker. Hoewel zelfs dat nog onmogelijk was, met de krachtige schilden die over Bumetrel heen lagen. Waarom had ze kunnen teleporteren? Of was ze in het donker over de muur geglipt en was ze vandaar naar de binnenplaats geteleporteerd? Dat was veel logischer.

'Ik kan u verzekeren dat Bumetrel op geen enkele wijze uw terugkeer heeft verlangd. Maar ik ben er verzekerd van dat we samen wel uit dit mysterie komen,' zei Marcus vriendelijk. Zijn vader kon trots op hem zijn.

[Alice E. Firestone]

Nogmaals werden de weerwolven bekeken terwijl Magvatero toegaf af te weten van het bestaan van Alice haar positie. Dit maakte het dansen rond woorden een stuk gemakkelijker voor de vampier en ze keek dan ook lichtelijk tevreden naar de centaur nadat ze haar snijdende blik van de weerwolven weer terug had gekeerd naar het schoolhoofd.

De centaur concludeerde goed. Nou... Bijna correct. "U hebt gelijk, ik werd hierheen geteleporteerd." Benadrukte ze nogmaals, rustig en kalm. "U ziet, ik was tijdens mij voorgaande activiteit solidair ingezet. Niets anders dan mij en mijn punt van zake. U en ik staan beide in het donker als het gaat om speculaties waarom ik hier nu voor u sta.

Alice ademde diep in en liet haar rug tegen de leuning van de stoel rusten. "Dat hoop ik ook, heer Magvetaro. Ik geloof dat we samen in goede moed dit mysterie wel kunnen oplossen. Ik hoop dat mijn verschijning uw leerlingen niet te veel heeft afgeschrikt." Ze bootste zijn vriendelijke glimlach na. "Dat terzijde." Ze boog zich voorover en glimlachte nog even vriendelijk, maar feit bleef dat ze hier niet niet direct over kon rapporteren. Ze moest haar post op de hoogte houden van de huidige situatie. "Zou ik graag in contact willen komen met heere Jotar Elichiäm."

[Marcus Magvatero]

Spoiler: "OOC" (klik om te bekijken/sluiten)

Omdat de speler van Alice al heel lang wacht tot haar entree op Bumetrel IC is afgehandeld heb ik de vrijheid genomen om dit topic even af te ronden. Daarbij heb ik geprobeerd zo min mogelijk te GM'en.

'Ik ben blij dat u zich zorgen maakt om de indruk die u heeft achtergelaten bij de leerlingen,' sprak Marcus, 'en ik begrijp dat u graag het hoofd van de Fulaki wilt spreken. Wees gerust, daar komen we zo maar eerst heb ik nog een aantal vragen.'

Marcus glimlachte vriendelijk en ging verder met het gesprek, om zo een beter beeld te krijgen van wat er precies was gebeurd en wat de bedoelingen waren van deze vampier. Uiteindelijk besloot hij de makkelijkste oplossing te kiezen die hopelijk de minste politiek-juridische gevolgen zou hebben. En dus werd Alice 's avonds beleefd naar de poort van Bumetrel gebracht. Marcus had haar duidelijk gemaakt dat ze bij een volgend bezoek netjes een afspraak kon maken en zich bij de poort mocht melden. Hij had een wachter ge?nstrueerd zo onopvallend mogelijk in de gaten te houden wat de vampier in Oikilan zou doen.

Enige tijd later..

Na overleg en onderzoek was de conclusie dat Alice nooit alleen door de schilden van Bumetrel heen had kunnen komen. Daarvoor had ze bij lange na niet de goede opleiding gehad. En dat betekende dat iemand haar hielp of dat er iets mis was. Dat er iets mis was, werd een stuk waarschijnlijker toen Alice na een tijdje weer midden in Bumetrel stond en de wachter die haar geschaduwd had zweerde dat ze helemaal alleen was geweest toen ze was verdwenen.

Na een nieuw gesprek zette Marcus haar opnieuw buiten de poort, maar helaas mocht dit niet baten. Voor de derde keer sprak Marcus met Alice en tenzij ze een uitstekende leugenaar of telepaat was, leek ze oprecht niet te weten hoe ze hier binnen kwam. Nader onderzoek had uitgewezen dat er iets gebeurde met de magie van Bumetrel op het moment dat Alice naar binnen werd geteleporteerd.

'Het lijkt er op dat er iets is gebeurd waardoor u magisch gebonden bent aan deze school,' concludeerde Marcus. 'Daarom lijkt het mij het beste dat u uw wapens inlevert en onze gast blijft zolang wij een manier zoeken om deze magische verbinding te verbreken.'

[Alice E. Firestone]

Alice gaf toe dat drie keer in een korte tijd zo hevig geteleporteerd worden niet één van haar meest favoriete bezigheden was. Bij de derde keer was het dan ook goed en wel klaar voor haar lichaam en gooide ze daadwerkelijk haar maaginhoud leeg, wat niet veel was en alleen maar uit bloed bestond. Alsnog was het geen prettig gezicht om te zien. Ze veegde haar mond af en na nogmaals een gesprek te hebben met Marcus gaf ze een gefrustreerde zucht. Dit was hoogst ongemakkelijk voor zowel haar als Magvatero die haar toch echt liever zag gaan dan komen.

"Dat lijkt mij het beste voorlopig. Ik kan samen met uw meest befaamde magiërs proberen te onderzoeken wat er mis is met het magische schild, al ben ik zelf niet al te adept met magische zaken." Ze keek naar de muren van het kasteel en kauwde op haar onderlip. "Ik ben echter wel een ervaren vechter, wellicht kan ik uw Heracor docenten ondersteunen in hun lesgeven, mochten ze dat toestaan. Ik kan de nachtlessen voor de praktische vakken van de docenten overnemen, bijvoorbeeld." Stelde ze voor. Tja, ze kon toch niet bij de pakken neer gaan zitten en niets gaan doen in het kasteel, stel dat ze zelf roestig werd? Dat kon ze niet toe staan. "Verder zou een hop naar heer Jotar Elichiäm nog steeds oprijs gesteld worden. De relatieve ernstigheid van de situatie zal hem toch onder ore moeten komen vroeger of later. Mocht u het toestaan kan ik zelf een brief opstellen, waarna u hem controleert en toevoegt waar nodig. Is dat realistisch voor u, heer?"