Ah, daar was dan de enige echte hoofdrolspeler van deze gehele show. En Alice kon duidelijk zeggen dat ze verrast was. Geen pontificale aankomst, geen dansen en zingen op de tafels, het terroriseren van zijn leerlingen was minimaal... Had hij zichzelf dan toch nog in de kleine bekrompen doos van een typische nachtwezen leraar gedrukt? Haast armzalig. Deze vorm van autoriteit stond hem totaal niet. Lesgeven op Bumetrel. Ze had gedacht dat hij het wel anders zou aanpakken dan andere leraren, maar ze was opnieuw teleurgesteld. Maar dan alsnog bleef Aegnor Aegnor en wanneer had hij haar niet teleurgesteld?
Na een openingsverhaal waarin de vampier de kwaliteiten van de leerlingen hartgrondig onderuit schoffelde, om ze vervolgens de hoeksteen aan te reiken waarmee ze zichzelf weer konden opbouwen, richtte hij zijn aandacht op Alice, die nog steeds met armen en benen over elkaar en een schuin hoofd naar de vampier zat te luisteren op haar plek. Er volgde een introductie uit zijn mond en hij plakte haar als levend voorbeeld vast aan zijn voorgaande anekdote. Zijn gekibbel voelde als thuis en ze kon niet helpen om te grijnzen terwijl ze op stond en naast haar tafel ging staan, recht tegenover Aegnor in het gangpad. Het leek alsof er nu twee leerlingen van jonge leeftijd tegenover elkaar stonden.
Klap. Klap klap klap. "Leerlingen en leerlinges. Er werd mij gevraagd om een introductie te geven. Ik presenteer: Meneer Aegnor Ancalimë. Een man die des ondanks zijn jaren lange studie in magie, zijn privilege als childe van heer Gustaf Vladistov hemzelf, de gevreesde schoolhoofd met ongelofelijke macht en een belangrijke positie, het nooit verder heeft kunnen schoppen dan leraar te zijn op de school die zijn Sire heeft achtergelaten opzoek naar hogere machten. Wat een ongelofelijke blijk van doorzettingsvermogen en wilskracht." Haar applaus verstomde en met een grijns maakte ze een reference voor de vampier voor haar. Haar woorden een gelijkwaardige mix van vrolijkheid, spot en vilein. "Maar ik zal jullie niet langer in spanning houden met een introductie van mijn eigen persoon. Mijn naam is Alice Elizabeth Firestone. Zoals jullie geliefde leraar wilsmagie al aantoonde: een ex-leerling van Heracor."
"Ik doe heer Ancalimë niet genoeg credit. Jullie zien dat er op het moment geen betere leraar is om jullie te mogen onderwijzen in wilsmagie. Zijn kwaliteiten mogen dan wel boven deze carrière liggen, maar daarom mogen jullie wel heel dankbaar zijn dat hij die tijd neemt om ook het uitschot van de school te onderwijzen. Knoop zijn woorden dan ook goed in jullie oren want wat hij zegt is uiterst waardevol." Alice plukte een veer van Maybell haar tafel, die op haar beurt een zachte 'Umn, mevrouw Firestone mevrouw, dat is mijn veer.' fluisterde, die Alice pontificaal negeerde. Maybell zakte iets verder in haar stoel en durfde niets meer te zeggen en liet Alice maar begaan. "Wilskracht en doorzettingsvermogen zijn krachtige middelen om je doel te behalen." Ze bekeek de veer, de schrijfkop die erop zat waar de restanten inkt nog aan zaten en liet de veer door haar hand glijden terwijl ze de vlaggen van de veer gefascineerd bekeek toen die weer terug bewogen naar hun originele positie nadat Alice haar vinger er langs was gegleden. "Als je de middelen niet bezit om te komen waar je zijn wilt, dan zijn wilskracht, standvastigheid en doorzettingsvermogen manieren om je obstakels te omzeilen en je doel tóch te bereiken. Het is dan de kwestie van de juiste motivatie te vinden..." In een lichtflits ramde ze de veer met zijn metalen punt rechtop in het tafelblad van haar tafel, het hout splinterde bij de impact waar ze de veer in de tafel stak en toen ze los liet zat deze een goede drie centimeter diep in het hout. De impact met de tafel had de veer moeten doen breken, maar met de precisie van de positie van de veer met het hout, de snelheid van haar hand en de kracht die ze achter de impact zette, deed de veer toch in het hout steken, al was het iets meer gekrenkt dan voorheen. Maybell jammerde gefrustreerd in de achtergrond dat ze nu nogmaals een goeie veer had verloren. "En als je genoeg motivatie en hard genoeg werkt dan kom je waar je wil zijn. Er is schoonheid in alles te vinden, maar magie is een gave die ons als myrofas is beschonken, bewonder het dan ook voor wat het is en wat het kan in de juiste handen. En al is je weg niet helemaal traditioneel, ook met een veer kun je er komen." De veer was natuurlijk een metafoor. Een onschuldig uitziend object wat met dodelijke precisie alsnog gebruikt kon worden, zonder dat er geen gevaarlijke wapens voor nodig waren.
Ze kon niet zeggen waarom ze zijn les aanvulde, misschien was zijn verhaal intrigerend genoeg, misschien wou ze bewijzen dat ze lang niet zo achterlijk of ongetalenteerd was als dat Aegnor leek blijken, misschien was het een vorm van intimidatie dat vechten en kracht net zo schadelijk kon zijn als magie, misschien was het gewoon leuk om een onschuldig lijkend object in de tafel te steken... Misschien was het dat alles wel bij elkaar.