[Wilsmagie alle jaren ]

[Aegnor Ancalimë]

Er was een extra ingelast voor alle leerlingen die daar behoefte aan hadden. Dit waren Merifellers, Socophonners en Heracori uit alle jaargroepen. Het was een vrijwillige verdiepingsles waar iedereen welkom was die behoefte had aan verdieping en uitleg. Bepaalde leerlingen hadden wel van Aegnor te horen gekregen dat ze zo belabberd presteerden dat hij ze kon garanderen dat ze dit jaar niet zouden halen als ze deze extra lessen niet volgden.

Daardoor zou het lokaal al snel gevuld zijn met enthousiaste en minder enthousiaste leerlingen van allerlei snit. Aegnor had besloten dat de kinderen oud en wijs genoeg moesten zijn om het lokaal niet af te breken in zijn afwezigheid dus hij was op het moment dat de eerste studenten arriveerden niet in het lokaal maar in de bibliotheek. Daar had hij een bijzonder verhelderend gesprek met zijn oudoom over het al dan niet afhakken van leerlingenvingers.

Op het bord van het lokaal stond in weinig sierlijke maar desalniettemin duidelijke letters geschreven: Neem plaats en bereid je voor.

[Olwyd Melders]

Wilsmagie was een vermoeiend vak. Het theorethisch gedeelte was lichtelijk chaotisch en abstract, maar verder voor elke Sophoconner goed te doen. Maar het praktijkgedeelte, daar had je een beetje talent en vooral veel ervaring nodig. Vandaar dat Olwyd gewoon aanwezig was bij deze extra les.

Meneer Ancalimë was dat echter niet. Meneer Ancalimë was sowieso een bijzondere docent. Hij was bijzonder slim en had iets duisters over zich heen, maar hij leek op een kind van Olwyds leeftijd. Er gingen de meest ongeloofwaardige verhalen over hem de ronde, een daarvan was dat Ancalimë als landelfleerling hier op Bumetrel had gezeten en dat het zwarte schoolhoofd hem in een hongerige bui had gebeten. Maar ja, er gingen ook verhalen rond dat er een grote roze draak in het bos woonde. Je wist nooit precies welke verhalen je moest geloven, maar Olwyd vond ze allemaal even fascinerend.

Maar soms moest je je focussen op het hier en nu. Om de instructies op het bord te volgen pakte de dwerg zijn schrijfgerei. Hij keek om zich heen, zag voor hem iemand hetzelfde doen. Hij moest oefenen met schilden toch? Hij kneep zijn ogen samen en legde een schild om het inktpotje, waardoor degene voor hem onmodelijk de veer in de inkt kon dopen.
Achja, je moest toch wat doen.

[Elifase Faracco]

Wilsmagie was een van Elifase's beste vakken. Ze had besloten naar de extra les te komen omdat het ook een van haar favoriete vakken was geworden in de jaren dat ze nu op Bumetrel zat.

De elf had besloten dat ze niet zoveel beters te doen had. Ze keek het lokaal kort rond en ging toen redelijk voorin zitten, op de plek waar ze meestal zat. Om maar zo goed mogelijk mee te krijgen waar ze het deze les over zouden hebben. Misschien dat een aantal myrofas wel vragen stelde waar zij nog niets over wist, of misschien zou er bij haar zelf wel een vraag opkomen.

Elifase kamde met haar vingers door haar vuurrode, lange krullen. Toen ze net op Bumetrel was gekomen had ze die meestal in een vlecht gedragen. Het was een tijd geleden sinds ze voor de poort had gestaan en ze had een tijd geleden besloten dat ze het liever los droeg.

Elifase besloot haar haren weer met rust te laten en keek achterom naar de leerlingen, die een voor een binnen druppelden. Sommige leerlingen, zoals zij zelf, leken veel zin te hebben in een extra les wilsmagie. Andere leerlingen hadden een norse blik en verraadden daarmee dat zij naar de les toe gestuurd waren omdat zij moeite hadden met het vak. Elifase keek even naar de leerling achter haar, die net als zij al het schrijfgerei en dergelijke op de tafel had gelegd.

[Thexes Mezoeus]

Niet direct zijn favoriete vak, wilsmagie. Met veel pijn en moeite sleepte hij zich door de lessen heen, deed braaf zijn huiswerk, maar zijn resultaten bleven achter.
Na de vorige les had meneer Ancalimé hem aangegeven dat het uiterst verstandig zou zijn om de extra lessen te volgen als hij nog een kans wilde hebben om  het vak te halen.
Dus zat Thexes vol frisse tegenzin in het klaslokaal te wachten op wat ging komen.

Veel liever had hij buiten gezocht naar planten die hij in zalfjes of elixers kon verwerken. Wie weet wat je allemaal kon bereiken met goede elixers.
 
Thexes mijmerde verder over plantjes, zalfjes en drankjes en zijn gedachten dwaalden verder en verder af.

[Maybell Maricuri]

Wilsmagie... Wilsmagie was een belangrijk vak als je op Merifel zat. Net als Latijn voor Socophon een belangrijk vak was en lichamelijke beweging voor Heracor van belang was. Maar des al niettemin ging het vak Maybell niet al te goed af. En dit richtte ze heus niet af op het feit dat de leraar die het gaf een enge, plagende vampier was met hoge verwachtingen. Die extra stress op haar schouders zorgde voor meer dan genoeg zenuwinzinkingen waardoor de resultaten van haar oefeningen nogal... dof waren vergeleken met haar prestaties bij andere vakken. Ze presteerde gewoon niet zo goed onder druk! En het feit dat de leraar een vampier was en ze ten alle tijde minimaal 3 wezens in en om haar kleding en haar had zitten voegde niet heel veel goeds toe aan haar zenuwen. Maybell had Teemor en Prisca al verboden om mee te komen naar deze lessen, maar ze hadden niet geluisterd en hadden zelf hoogstpersoonlijk teamwerk uitgevoerd om ook Muisje in de lucht op te tillen om mee te nemen. Maybell had sinds dien hevig geprobeerd om de beestjes in haar kleding, tas en haar te verstoppen. Ze wist dat het gekkenwerk was want er was simpel weg gewoon géén mogelijkheid dat meneer Ancalimë de beestjes al niet opgemerkt had, maar ze moest toch wat?

Eenmaal het lokaal in liep ze recht naar Thexes af. Als zij de fauna van huidig Bumetrel was dan was hij honderd procent zeker de flora. Ze legde haar spullen neer en zoals de tekst op het bord aangaf bereidde ze zich mentaal voor. "Hey Thex. Vind je het oké als ik je Thex noem? Ik vond het wel een schattige bijnaam maar als je het naar vind dan gebruik ik wel gewoon Thexes." Fluisterde ze in een riedel door.

[Eleonora Vasiles]

Bereid je voor, had er op het bord gestaan alsof Ancalimë had geweten wat er deze leerlingen te wachten stond. Alsof hij had voorspeld dat er in zijn afwezigheid iets zou gebeuren waarvan geen leerling dit had overleefd zonder waarschuwing. Of misschien niet voorspeld, maar wel gehoopt? Konden vampieren lijden aan verveling? Was dat nog een emotie die ze wel eigen was?

Voorspeld, gehoopt of onverwacht, wat het ook was: het gebeurde. Onaangekondigd op een ietwat muntige en vreemd magische geur na liep er een nimf het lokaal binnen. Het was een onbekende nimf nog wel, een nimf die al bijna twee jaar niet meer vaak op Bumetrel te vinden was. De jongedame miste het kenmerkende zwarte gewaad van een docente, maar aan haar hele aura was te merken dat ze hier hoorde: ze gooide zelfde met een gebaar magisch de deur achter haar dicht.[1]

Eleonora was zoals altijd tegenwoordig een ware verschijning. Haar wilde krullen sprongen alle kanten op, verstrengeld met verschillende kruiden waarvan Thexes waarschijnlijk maar een minieme hoeveelheid zou herkennen - laat staan kunnen benoemen. Haar simpele jurk zat onder de vlekken, waarvan eentje opvallend genoeg langzaam van kleur veranderde. Verder tinkelde ze aan alle kanten: dit kwam door de grote hoeveelheid magische elixers in haar tas en zakken. Drie hiervan haalde ze nu tevoorschijn en zette ze met een plechtige blik voor haar op het bureau. Inmiddels had ze de aandacht wel getrokken - er viel een stilte in het lokaal.

"Dus, bumetrellers, merifellers, heracori en..." ze grimaste een halve seconde, "sokken. Er is een probleem gedetecteerd binnen de muren van deze school en ik ben vandaag hierheen geroepen om dit op te lossen." Weer die zelfverzekerde blik, maar met daaronder een half verborgen grijns. De nimf draaide haar nogal aanwezige derrière naar de klas toe en spreukte het bord schoon. In grote letters schreef ze op: PiC. "Jij, jaa, jij," zei ze tegen een verschrikte leerling toen ze weer omgedraaid was, "Wat is PiC? Waar staat het voor? Wie zat erin en wat was hun voornaamste prestatie?" Eleonora keek de ongelukkige myrofas met een strenge blik aan en tikte met een nagel tegen een van de magische elixers op het bureau aan, waarna deze in een onheilspellende kleur paars veranderde.

1.	GM jezelf naar binnen!

[Tom Elvan]

Tom vond dat hij best goed was in wilsmagie. Het lukte hem negen van de tien keer zelfs om een min of meer degelijk schild op te roepen. Maar volgens de kleine meneer Ancalimë was het niet zijn talent maar meneer Ancalimë's genade die er voor hadden gezorgd dat hij niet was blijven zitten vorig jaar. Tom had daar niets tegen durven in te brengen. De leraar mocht dan kleiner zijn dan hij, maar hij kon hem met zo'n doodse blik aanstaren dat Tom bang was dat de vampier hem op zou eten.

Gelukkig was de minileraar niet aanwezig toen Tom het lokaal in liep. Hij plofte naast Olwyd neer en keek om zich heen. Toen hij zag wat de dwerg aan het doen was, grijnsde Tom breed. Maar voor hij iets kon doen kwam er iemand binnenlopen die begon les te geven. Het was niet de vampier. Maar misschien was het een illusie. Tom had wel eens gehoord dat vampiers konden veranderen in iedereen die ze hadden doodgemaakt.

Hoewel Tom niet de beurt had, sprong hij toch enthousiast op. Hij stak zijn hand op en riep: 'Dat waren Elmay en Indy, toch?' Iedereen wist dat Elmay en Indy de grootste leerlingen waren geweest die Bumetrel ooit had gekend. Na hen was niemand in de buurt gekomen van de acties die de twee meisjes hadden uitgehaald. 'Ik heb gehoord dat ze het hele kasteel groen hadden geverfd en dat als meneer Vladistov, niet die enge van de bieb maar die van de zwarte toren, langsliep dat de muren dan heel hard begonnen te gillen. Dat zei Mila en die had het van haar neef en die zat op school toen zij er ook op zaten dus dat moet wel waar zijn. Toch?'

[Avalon van Castro]

Avalon grijnsde om het enthousiasme van de faun. Ze was zelf niet het soort persoon dat graag liet merken dat ze tegen iemand opzag, maar ze moest toegeven dat ze bewondering had voor de PiC. Niet dat ze hen gekend had, maar ze had genoeg over hen gehoord om op zijn minst een klein beetje onder de indruk te zijn van het leven dat zij hier in de brouwerij gebracht hadden. Ze wenste dat ze zelf soms iets minder een einzelgänger was, en iets meer als hen.

Avalon knikte instemmend op Toms verhaal en verplaatste haar blik naar de rode nimf met de magische elixers. 'Volgens mij was Elmay een sirene en Indy een weerwolf. Maar er gaan ook verhalen de ronde dat ze niet menselijk was, maar een elf? Opmerkelijk.' Avalons blik werd heel even wazig. 'Hoe dan ook.' Een voorspelbare grijns gleed op haar gezicht. 'Het moest vast een feestje zijn geweest om tegelijkertijd met hen op Bumetrel les te hebben gehad. Weet u waar ze nu zijn?'

[Thexes Mezoeus]

“Hallo,” begroette Thexes Maybell, “ja je mag Thex zeggen van mij hoor.”
“Wat vindt jij van wilsmagie?” vroeg hij Maybell serieus aankijkend. “Ik ben er niet zo goed in zelf.”

Hij wilde net zijn verhandelingen op tafel leggen toen de docente met de les begon. Binnen twee seconden was de jonge Gorgo afgeleid. Verdwaasd keek hij voor zich uit starend naar Eleonora, niet dat haar schoonheid hem volledig uit het veld sloeg, maar die kleur haar.
Die kleur leek heel erg op dat van zandhaarmos. Hij dacht aan thuis en de plekken waar hij het mos gevonden had om er mooie smeersels mee te maken die erg goed bleken te zijn in het veroorzaken van huidproblemen.

Hij merkte dan ook niet dat de voormalige groene hem de beurt gaf. Pas toen één van zijn slangen luid in zijn oor siste schrok hij op om erachter te komen dat een andere leerling het antwoord gaf op de vraag die hij niet gehoord had.

Daarna werd er dooreen phaosfee een vraag aan de docente gesteld en leek het moment voorbij.

Hij zakte weer wat onderuit, blij dat hij hier goed aan ontkomen was.

[Alan Negorid]

Alan had lichtelijk verveeld achterover in zijn stoel gezeten te wachten tot meneer Ancalimë de extra les zou beginnen. Wilsmagie was een prima vak voor Alan, echter hij had nog wat inhaal werk nadat hij met een long infectie de ziekenzaal van dichtbij had bekeken voor de eerste keer. Het was duidelijk dat als het aan meneer Ancalimë had gezeten Alan allang van school gesodemieterd was voor zijn afwezigheid. Het was maar goed dat dat dus niet aan meneer Ancalimë lag.

En toen stond er een nimf voor de klas, super knap en alles, bla bla, mooie kop rode krullen enzo en ze begon de les over te nemen. Of nou ja.. les? Lesje Bumetrel geschiedenis wellicht. De grote letters die op het bord verschenen deed Alan rechter in zijn stoel zitten en keek er met een onderzoekende blik naar. PiC... PiC... Oh natuurlijk. Hij stak zijn armen over elkaar en ging weer terug in zijn stoel zitten, niet meer verveeld maar bedachtzaam.

Tom en Avalon begonnen al over de beruchte namen achter de ondeugende organisatie. "Stond PiC ook niet voor 'Partners in Crime'? Ik dacht dat ze opgeheven waren sinds Elmay en Indy van school af zijn." Merkte hij op. Niemand had die taken écht overgenomen want niemand durfde zulke ongein uit te halen en er mee weg te komen zoals zij dat hadden gedaan. Maar hun reputatie had een merk achtergelaten op de school.

[Maybell Maricuri]

Toen Thexes het groene licht gaf om hem 'Thex' te noemen begon ze te glunderen en Teemor knorde slaperig in de zak van haar mantel. En voordat ze hem antwoord kon geven over Wilsmagie, ondanks dat haar getergde gezicht waarschijnlijk al genoeg vertelde, nam een.. nimf het woord vooraan in de klas. Merkwaardig wat voor schoonheid die wezens bevatte. Maybell keek haast verliefd naar het woeste vuurrode haar van de vrouw. Ondanks dat ze wat.. pittig was. Noemde ze alle Socophonners nu.. sokken?

Maar PiC... Daar had Maybell nog nooit van gehoord, tenminste... Ze legde haar vingers op haar slapen en begon heel hard na te denken, misschien als ze zich hard genoeg concentreerde wist ze waarover het ging. MMMMH... Nee, werkelijkwaar geen één enkel idee. Maybell had nog nooit van deze schijnbaar befaamde ex-leerlingen gehoord. En met een blik opzij naar haar gorgo buurman bleek dat hij ook werkelijk waar geen flauw benul had.

Ze porde hem voorzichtig in zijn zij en fluisterde, met twee palmen opgestoken tussen haar en het gezichtsveld van de nimf in: "Is dit.. voor onze tijd? Ik dacht dat we wilsmagie zouden krijgen."

[Eleonora Vasiles]

"Helemaal correct, jij, met je... hoorntjes." Ooit had de nimf zich gewijd aan het kennen van elke myrofas binnen Bumetrel: wat hun naam was, weten wat ze deden, wat hun keuze vakken waren, welk huiswerk ze dus eventueel zouden willen doorverkopen... Maar tegenwoordig gebruikte ze dat geheugen voor andere zaken zoals elixerrecepten en bestellingen. "Een punt voor Socophon dus." Eleonora wist niet precies hoe het kon dat het puntensysteem nog wist wie ze was als ex-torenhoofd, maar door een glitch in de magie was het mogelijk. Ze had het laatst ontdekt toen een in gedachten verzonken eerstejaars bijna tegen een extreem waardevol elixer was aangelopen en de nimf in verontwaardiging een punt van zijn afdeling had afgetrokken. Het werkte ook nog!

"Elmay en Indy waren inderdaad de twee leden die PiC rijk was." Leo schreef de twee namen gauw op het bord, zodat iedereen het goed bijhield. "En een punt voor van Castro, Elmay was inderdaad een sirene en Indy een weerwolf. Zoals je zegt is het niet helemaal duidelijk geweest hoe dat zat, gezien ze eigenlijk een kruislinge was. Deels elf, deels mens en daardoor later een weerwolf. Zo ziet men maar weer, de wil van Olki is nooit te doorgronden. Ja, blauwe, perfecte inbreng! PiC is de befaamde afkorting van Partners in Crime. Nog een punt voor Socophon." Ook dat werd op het bord gepend.

"Nu, zoals deze jongedame zo achteloos vraagt," weer een naam die ze niet kende, en een merifeller nog wel, "is dit inderdaad voor onze tijd. Desondanks is het uiterst belangrijk om te leren van onze geschiedenis. Dacht u echt dat Mocha zo extreem goed is geworden in elixers door domweg elke fout maar te blijven herhalen?" Ze stapte iets verder de klas in. "Nee!" Een hand kwam hard neer op een van de bureau's waar een ongelukkige gorgo net een dutje aan deed. "Bij de les blijven alsjeblieft, of je krijgt een slok daarvan." Leo knikte naar de elixers en gaf Thexes nog een waarschuwende blik. Ze liep weer verder de klas in en bleef even bij Maybell staan. "Het doel van deze les wordt u zo duidelijk, geen zorgen mejuffrouw." Eerstejaars de stuipen op het lijf jagen was niet haar bedoeling, dat mocht de vampier straks komen doen.

"Nu, door naar hun voornaamste streken. Zoals meneer met de horens al had gezegd, zijn dit er aardig wat. Groene, schreeuwende muren, jungles in de gangen, wisseldranken, maar daar ben ik hier niet voor. Weet iemand de geschiedenis van jullie gevreesde leraar Wilsmagie, meneer Ancalimë? Ja, jij, over Ancalimë. Vertel me wat je weet." Ze wees naar een leerling met de hand omhoog, of streek die toevallig gewoon een pluk haar uit het gezicht?

[NPC]

Ergens achterin de klas zat een meisje in een groen gewaad. Ze had prachtige lange blonde haren die haar gezicht omlijstten. Daar hield de schoonheid dan ook op. Oleana was een kruisling, als je het haar vroeg dan was haar moeder een mens en haar vader een landelf. Dat ze deels myrofas was, viel niet te ontkennen want ze kon prima magie. Maar de blik in haar ogen deed eerder vermoeden dat haar vader een trol was dan een elf. Oleana was een lief kind, maar niet het slimste meisje van de klas. Ze was met de hakken over de sloot doorgegaan naar het tweede jaar. Grote, harige hakken.

'Ancalimee-ee,' stamelde Oleana. Haar trollenoogjes werden zo wijd dat ze bijna op normale grootte waren. 'Ze zeggen dat hij een kind van mevrouw Mocha is. En dat mevrouw Mocha heel stout was geweest en eigenlijk dood moest. Maar als straf heeft toen een vampier haar kind gebeten en dat is meneer Ancalimee-ee.' Een flauwe grijns van trots ontsierde nu haar gezicht, omdat ze een goed antwoord had gegeven. Ze was heus niet dom.

[Thexes Mezoeus]

Thexes daalde verder en verder af in de spelonken van zijn gedachen.
De PiC zei hem helemaal niets, en kon hem ook niet boeien. Ze klonken als een stel boefjes en Thexes wilde helemaal geen boefje zijn, dat zou zijn aandacht alleen maar afleiden van het ontdekken van allerlei plantsoorten en elixers.

Wegdromend vroeg hij zich af  wat je van zandhaarmos allemaal zou kunnen maken? In zijn hoofd creëerde hij een elixer waardoor de gorgo vleugels kreeg. Prachtige opvallende oranje vleugels.

Hij zag zichzelf naast Maybell vliegen, Ze waren aan het duiken en tollen door de lucht, lachten hard en genoten van de vrijheid, althans dat deed Thexes, Maybell kon natuurlijk al vliegen.

Toen verloor hij zijn vleugels plotseling en hij ging met duizelingwekkende vaart in een vrije val naar de grond onder hem.
De wind leek hem zacht te duwen, Maybell riep nog iets over tijd en wilsmagie, maar het klonk als gefluister en hij kon het belang er niet van plaatsen. De val ging ongecontroleerd door tot hij met een knal op de grond landde.
Omdat de knal in zijn gedachten gepaard ging met een zeer overtuigend effect, veroorzaakt door de hand van Eleonora op de tafel, zat Thexes met wijd open ogen  rechtop in zijn stoel en keek schaapachtig naar de roodharige docente.

“Sorry mevrouw Zandhaarmos,” stamelde hij. Had hij nu echt de docent Zandhaarmos genoemd.
Zijn slangen hadden het in ieder geval gehoord en waren verdeeld over de gepastheid van zijn opmerking, een deel liet hoofdschuddend zijn afkeur blijken, een ander deel keek net zo geschrokken als Thexes, maar de twee in het midden zaten met open bek een geluidloze lach te schateren.

Thexes zelf hoopte maar dat de docente het niet gehoord had.

[Lynna Seros]

Achter in het lokaal bevond zich een gorgo die niet bepaald onder de indruk was van de nieuwe docent. Ze kende de nimf en had haar zelfs als torenhoofd meegemaakt. Dit was absoluut geen nieuwe docent. Lynna wist dat Leo er vast wel iets leuks van wilde maken, maar dit paste niet haar idee van een verdiepingsles. Het boek op haar tafel lag open bij het laatste hoofdstuk over wilsmagiesche spreuken. Hoewel ze met heer Ancalimë nog niet zover waren, lag Lynna een beetje voor op de rest van de klas. Ze had dan ook graag een aantal vragen willen stellen.

Met een half oor luisterde ze naar wat Eleonora te vertellen had, ondertussen maakte Lynna aantekeningen over het gebruik van wilsmagische spreuken en het verschil met normale spreuken.

[Alice E. Firestone]

[1]

Het was heerlijk om in een lokaal te zitten waar daadwerkelijk niemand haar kende. Zo veel scheen het de leerlingen echter niet te deren, want Alice zat daar immers in een heracor mantel met drie prominente sterren op haar borst. Geronseld van één of andere oudere jaars die nu een mantel minder had liggen in de hutkoffer onder hun bed. Voor de verandering lag haar krullerige haar in een rommelige vlecht op haar rug, het beste wat ze kon doen op het moment.

Toen de les begon had ze eigenlijk Aegnor verwacht en ergens had ze gehoopt dat ze hem een beetje op stang kon jagen door zijn les opzettelijk te terroriseren totdat hij haar herkende en haar pontificaal de les uit zou zetten. Dat plan kon ze net zo goed verscheuren en van een veilig afstandje in de fik steken. Er stond een nimf voor de klas.

Dat niet alleen maar ze begon over PiC en Alice haar ongeïnteresseerde houding schoof naar voren. Elmay en Indy... Die namen had ze in geen decennia meer gehoord. De terror vriendinnen van Bumetrel. De persoonlijke hoofdpijn van Gustaf Vladistov hemzelf. En de legendes van die twee bleek tot een zekere hoeveelheid nog bij leerlingen blijven hangen ver nadat ze beide spoorloos de wereld in verdwenen waren. Alice was onder de indruk van de geschiedenis van Bumetrel waar de huidige leerlingen van af wisten. Verschillende leerlingen gaven vlijloos antwoord op de vragen, maar de klas viel een beetje stil toen er gevraagd werd of ze af wisten van het ontstaan van Aegnor. Alice legde haar hoofd met een duistere grijns op haar hand en keek het kobolden kind aan terwijl ze een poging deed om een verhaal in elkaar te flansen.

De realiteit was echter nog mooier en nog meer onwaarschijnlijk dan het verhaal wat het koboldenkind had verteld. Ze besloot haar mond open te trekken, dit stukje geschiedenis mochten deze leerlingen niet ontgaan, het was simpelweg te mooi. Iedere vampier die des tijds in de coven zat die wist er van af, voornamelijk omdat geen enkele vampier Aegnor voor een centimeter vertrouwde en ze hem zo goed mogelijk in de gaten wouden houden. "Elmay en Indy...  Duivels als dat ze waren... Ze hebben Aegnor een drankje toegediend. Zo'n eentje waar je alleen maar over hoort in de donkerste uithoeken van de aarde. De jonge luchtelf was abrupt, poef--" En ze maakte met haar handen een klein explosie na. "--veranderd in een levende, menselijk versie van het uitermate schattige jongetje dat je tegenwoordig kent. Toen kwam Gustaf Vladistov langs." Ze beeldde twee figuren af met haar handen, eentje die naar de andere toe liep. "Hap! Aegnor gebeten, Aegnor vampier en Angelus kreeg er een nieuw broertje bij. Allemaal dankzij de streken van de PiC."

Alice was benieuwd waar dit heen zou gaan. Het drankje, bleek ze later te ontdekken tijdens haar training, had een IRMM-ban op zich. Maar ze was hier niet als één of andere verklikker. Oikillan was niet haar werkvlak en ze had geen behoefte om zich niet te mengen in zaken die haar niet aan gingen. Er was al genoeg werk op haar bord zonder dat ze daar de zaken van Bumetrel aan toevoegde. Ze zat hier als (oud-)leerling, daarnaast zat ze domweg vast.

1.	Ik post hier in mee nadat de reden waarom Alice op Bum is beland een beetje uitgespeeld zijn en dat het nu duidelijk is dat ze hier niet echt meer weg kan. Ze probeert nu het beste van haar tijd hier te maken en te genieten van haar 'favoriete' vampier.

[Eleonora Vasiles]

"Uh," Eleonora keek verbaasd naar de merifeller die van achterin de klas haar mond open durfde te trekken. "Niet helemaal, lieverd... maar je hebt wel een beetje gelijk, dat hij gebeten is door een vampier!" Ze knikte een beetje te heftig en gaf het kind een halve glimlach terwijl ze twijfels begon te trekken aan de waarde van haar eigen opleiding. Had ze hier al die jaren aan gespendeerd?

De nimf was even te erg van haar à propos om verder beledigd te zijn door een blauwe wiens hersenspinsels even door de war waren als de slangen op zijn hoofd. "Uh- Vasiles. Vrouwe Vasiles, niet Zandhaarmos. Uhm, Zandhaarmos is wel een ingrediënt van een bepaald liefdeselixer uit Skalatin, erg krachtig. Dus ik snap de verwarring wel." Zielig jongen dat hij een keer een mooie nimf tegenkwam en gelijk al afdwaalde naar ingrediëntenlijsten over elixers - hij kon haar ook gewoon vragen of hij een kusje mocht. De jeugd van tegenwoordig ook...

"Maar goed, PiC dus." Ze herpakte zich. Voor een moment keek Eleonora teleurgesteld te klas in, maar gelukkig wist een van de leerlingen wel het verhaal te vertellen zoals het hoorde. Ze wist het zelfs met meer detail te vertellen dan de nimf zelf wist. "Ah, jongedame... dat heeft u helemaal goed. Een punt voor Heracor." Ze liep iets dichter naar de schaduwachtige hoek waar de onbekende leerling zat en keek haar even onderzoekend aan. Het was zeker een ouderejaars, te zien aan de drie sterren, maar een onbekende. Iets wat erg onwaarschijnlijk was gezien deze leerling dan nog wel uit haar tijd zou komen en waarschijnlijk nog lessen had gedeeld met Miras. Die verschillende feitjes werden opgeslagen en voor het moment even op de achtergrond geplaatst, maar de nimf zou er nog wel op terug komen.

"Goed, nu jullie allemaal zijn bijgekletst over ons verleden - luistert goed, ik gebruik met een reden ons. Dit, PiC, is namelijk niet zomaar een feitje dat je leert bij geschiedenis, maar PiC zijn leerlingen voor ons; voorgangers die een legende hebben achtergelaten onder de leerlingen van nu. Daarmee wil ik komen op de vraag van vandaag..." Eleonora liep weer naar voren en veegde het bord leeg. Dramatisch draaide ze naar de klas. "Ik loop hier langs een leraarloos lokaal vol leerlingen met een immense potentie, en alles wat jullie doen is hier in stilte wachten tot de heer zelf verschijnt. Waar zijn jullie streken? Ideeen? Plannen voor medeleerlingen, voor de andere afdeling, voor Mocha, voor Magvatero, voor de heer Ancalimë zelf? Waarom zitten julile hier?" Ze keek de klas rond, teleurgesteld. "Ik wil dat jullie PiC-waardige streken uithalen. Dus, het huiswerk." De nimf pakte de drie elixers die voor haar op tafel stonden en liep naar haar eerste slachtoffer toe: de gorgo van eerder. "Ik wil dat jij dit aan minstens vijf leerlingen van een andere afdeling voert: gooi het door de pap, roer het door een sapje, besprenkel hun kussens ermee, kies iets. Ik zal het weten als het niet gebeurt, reken daar maar op. En dan voor deze..." Het tweede elixer werd voor Avalon gezet. "Zelfde opdracht, maar nu voor Socophon en Heracor." Ze gaf de merifeller een enthousiaste grijns. Als laatste liep ze naar de tafel achterin waar de onbekende vampier aan zat. "Een laatste elixer voor Heracor. Maak plannen met je medeleelringen, verdeel het, als je het maar aan de andere afdelingen voert. Leef je uit!"[1][2]

Eleonora liep weer naar voren in de klas en begon haar spullen bijeen te rapen. "Nu, dat was het voor vandaag. Over een week zal ik terug zijn om de vorderingen door te spreken. Ondertussen wil ik dat jullie onderzoek doen naar MOCHA." Ze schreef snel de letters op het bord en keek nog een keertje de klas rond. "Uiteraard zullen er voor die kennis ook weer afdelingspunten uitgedeeld worden, dus ik verwacht veel van jullie." Een laatste veer met wat inkt - die misschien daarvoor helemaal niet van haar waren geweest - verdwenen in haar tas en de nimf trok een van de riemen over haar schouder. "Nou, dààg he, veel plezier bij Wilsmagie!" Uiteraard teleporteerde de nimf het lokaal uit, even spontaan als ze verschenen was. Je was een drama queen of je was het niet.

1.	Je mag zelf kiezen welk elixer het is: Beba, Dedet Levit, Neti of Sekkekkit. Uiteraard mag je ook een nieuw elixer bedenken, zolang de werking ervan maar onschuldig en grappig is :p
2.	zie: http://myrofas.nl/elixers/index.php?doc=zoek_elixers

[Aegnor Ancalimë]

Een fractie nadat de drama queen weg was geteleporteerd stond Aegnor in het klaslokaal. Hij keek even peinzend rond. Met een handgebaar klapte de deur van het lokaal dicht. 'Zo veel leerlingen in een lokaal zonder leraar en alles ziet er nog zo uit? Ik weet niet of ik trots of teleurgesteld moet zijn.' In Aegnors tijd zouden alle tafels aan het plafond hangen, waren er minstens drie leerlingen met staarten en werd er genoeg kabaal gemaakt om iedere klopgeest in tien mijl de stuipen op het lijf te jagen. 'Das war einmal,' mompelde Aegnor zachtjes.

Twee Socophonjongetjes leken zijn woorden aan te grijpen om alsnog rotzooi te trappen, maar een koude blik van Aegnor deed hen stoppen. 'Ik wil orde en rust in mijn lokaal. Als je dat niet op kunt brengen kun je vertrekken,' zei de vampier koeltjes. Hij keek het lokaal rond en vervolgde: 'Jullie zijn hier omdat jullie zo weinig aanleg of intelligentie vertonen dat het jullie waarschijnlijk niet zal lukken zelfstandig dit vak met een voldoende af te ronden.'

De jongen bleef rustig staan waar hij stond met zijn handen achter zijn rug. 'Ik heb eens nagedacht over de reden van jullie falen en ben tot de conclusie gekomen dat er misschien toch nog hoop is. Voor sommigen. Voor anderen zou het beter zijn te stoppen met deze opleiding en de rest van je dagen door te brengen met bedelen of varkens voeren.'

Aegnor liet even een stilte vallen.

'De reden waarom ik goed ben in mijn vak is niet slechts de combinatie van mijn aanleg en intelligentie, maar ook het vermogen de schoonheid te zien in de magie die ik bestudeer. Voor degenen met weinig aanleg of weinig intelligentie kan het waardevol zijn om de schoonheid te zien van het te behalen doel. Als je ziet hoe mooi magie is kun je je domheid compenseren met wilskracht en doorzettingsvermogen.'

De leraar met het lichaam van een leerling hield opnieuw stil en keek toen Alice aan. 'Voor ik dieper in wil gaan op de schoonheid van de magie wil onze gast zich even aan ons voorstellen. Als oud-Heracori die bij de IRMM is geëindigd ben je immers een levend voorbeeld bij mijn zojuist gesproken woorden.' Het glimlachje dat volgde kon zowel vrolijk, spottend als vilein zijn. Misschien zelfs all drie tegelijk.

[Lizzy Aynee]

Ja, het was weer zover: verdwaald. Nu was Lizzy te laat voor de les en ook nog eens haar maatje[1] kwijt! Het kon niet slechter beginnen. Lizzy had besloten elke extra les te volgen die ze kon, gewoonweg omdat ze bang was iets te vergeten. Nu was Wilskracht wel een van haar sterke kanten maar toch... Ze had het alleen niet met Hazel besproken, dus in de drukte van deze dag was ze haar kwijt geraakt. Vrouwe Mocha[2] moet dit maar niet te weten komen geloof ik, vooral na haar preek over samen zijn, samen blijven...
 
Haastig beende ze door de gang. Niet hier. Ook niet hier. Arghh... In gedachten mopperde ze, tot ze een beweging halverwege de gang zag. Een persoon met lang, zwart haar. Niet heel groot. Is dat niet de leerkracht? Vliegensvlug stoof ze, dan wel geruisloos, naar de deur toe. Daar streek ze haar kleding glad en haalde eenmaal diep adem. Zachtjes klopte ze aan. Met Hazel is dit minder eng. Is ze er al? Of zou ze nog komen...?

1.	@Red
2.	Tetachan Mocha

[Alice E. Firestone]

Ah, daar was dan de enige echte hoofdrolspeler van deze gehele show. En Alice kon duidelijk zeggen dat ze verrast was. Geen pontificale aankomst, geen dansen en zingen op de tafels, het terroriseren van zijn leerlingen was minimaal... Had hij zichzelf dan toch nog in de kleine bekrompen doos van een typische nachtwezen leraar gedrukt? Haast armzalig. Deze vorm van autoriteit stond hem totaal niet. Lesgeven op Bumetrel. Ze had gedacht dat hij het wel anders zou aanpakken dan andere leraren, maar ze was opnieuw teleurgesteld. Maar dan alsnog bleef Aegnor Aegnor en wanneer had hij haar niet teleurgesteld?

Na een openingsverhaal waarin de vampier de kwaliteiten van de leerlingen hartgrondig onderuit schoffelde, om ze vervolgens de hoeksteen aan te reiken waarmee ze zichzelf weer konden opbouwen, richtte hij zijn aandacht op Alice, die nog steeds met armen en benen over elkaar en een schuin hoofd naar de vampier zat te luisteren op haar plek. Er volgde een introductie uit zijn mond en hij plakte haar als levend voorbeeld vast aan zijn voorgaande anekdote. Zijn gekibbel voelde als thuis en ze kon niet helpen om te grijnzen terwijl ze op stond en naast haar tafel ging staan, recht tegenover Aegnor in het gangpad. Het leek alsof er nu twee leerlingen van jonge leeftijd tegenover elkaar stonden.

Klap. Klap klap klap. "Leerlingen en leerlinges. Er werd mij gevraagd om een introductie te geven. Ik presenteer: Meneer Aegnor Ancalimë. Een man die des ondanks zijn jaren lange studie in magie, zijn privilege als childe van heer Gustaf Vladistov hemzelf, de gevreesde schoolhoofd met ongelofelijke macht en een belangrijke positie, het nooit verder heeft kunnen schoppen dan leraar te zijn op de school die zijn Sire heeft achtergelaten opzoek naar hogere machten. Wat een ongelofelijke blijk van doorzettingsvermogen en wilskracht." Haar applaus verstomde en met een grijns maakte ze een reference voor de vampier voor haar. Haar woorden een gelijkwaardige mix van vrolijkheid, spot en vilein. "Maar ik zal jullie niet langer in spanning houden met een introductie van mijn eigen persoon. Mijn naam is Alice Elizabeth Firestone. Zoals jullie geliefde leraar wilsmagie al aantoonde: een ex-leerling van Heracor."

"Ik doe heer Ancalimë niet genoeg credit. Jullie zien dat er op het moment geen betere leraar is om jullie te mogen onderwijzen in wilsmagie. Zijn kwaliteiten mogen dan wel boven deze carrière liggen, maar daarom mogen jullie wel heel dankbaar zijn dat hij die tijd neemt om ook het uitschot van de school te onderwijzen. Knoop zijn woorden dan ook goed in jullie oren want wat hij zegt is uiterst waardevol." Alice plukte een veer van Maybell haar tafel, die op haar beurt een zachte 'Umn, mevrouw Firestone mevrouw, dat is mijn veer.' fluisterde, die Alice pontificaal negeerde. Maybell zakte iets verder in haar stoel en durfde niets meer te zeggen en liet Alice maar begaan. "Wilskracht en doorzettingsvermogen zijn krachtige middelen om je doel te behalen." Ze bekeek de veer, de schrijfkop die erop zat waar de restanten inkt nog aan zaten en liet de veer door haar hand glijden terwijl ze de vlaggen van de veer gefascineerd bekeek toen die weer terug bewogen naar hun originele positie nadat Alice haar vinger er langs was gegleden. "Als je de middelen niet bezit om te komen waar je zijn wilt, dan zijn wilskracht, standvastigheid en doorzettingsvermogen manieren om je obstakels te omzeilen en je doel tóch te bereiken. Het is dan de kwestie van de juiste motivatie te vinden..." In een lichtflits ramde ze de veer met zijn metalen punt rechtop in het tafelblad van haar tafel, het hout splinterde bij de impact waar ze de veer in de tafel stak en toen ze los liet zat deze een goede drie centimeter diep in het hout. De impact met de tafel had de veer moeten doen breken, maar met de precisie van de positie van de veer met het hout, de snelheid van haar hand en de kracht die ze achter de impact zette, deed de veer toch in het hout steken, al was het iets meer gekrenkt dan voorheen. Maybell jammerde gefrustreerd in de achtergrond dat ze nu nogmaals een goeie veer had verloren. "En als je genoeg motivatie en hard genoeg werkt dan kom je waar je wil zijn. Er is schoonheid in alles te vinden, maar magie is een gave die ons als myrofas is beschonken, bewonder het dan ook voor wat het is en wat het kan in de juiste handen. En al is je weg niet helemaal traditioneel, ook met een veer kun je er komen." De veer was natuurlijk een metafoor. Een onschuldig uitziend object wat met dodelijke precisie alsnog gebruikt kon worden, zonder dat er geen gevaarlijke wapens voor nodig waren.

Ze kon niet zeggen waarom ze zijn les aanvulde, misschien was zijn verhaal intrigerend genoeg, misschien wou ze bewijzen dat ze lang niet zo achterlijk of ongetalenteerd was als dat Aegnor leek blijken, misschien was het een vorm van intimidatie dat vechten en kracht net zo schadelijk kon zijn als magie, misschien was het gewoon leuk om een onschuldig lijkend object in de tafel te steken... Misschien was het dat alles wel bij elkaar.

[Hazel Nut]

Hazel is te laat voor de klas en rent door de gang naar de deur. "Ach man, ik kan niet geloven dat Selefina me in de toiletten had gelokt, ik moest me erin verstoppen totdat alle jongens weggingen, dus ik zou te laat zijn!".

Terwijl Hazel aan het rennen is, ziet ze Lizzy, haar maatje, voor de deur staan. "Hé, Liz!". Hazel komt naar de deur en staat naast Lizzy, een beetje buiten adem. "Het spijt me dat ik je niet heb ontmoet, mijn vriend besloot om een ​​grap over me uit te halen, dus ik ben een beetje laat. Maar het lijkt erop dat je dat ook bent, hehe." Nu zal het gemakkelijk zijn om een ​​zitplaats naast elkaar te vinden. andere". Hazel lacht naar Lizzy. "na u".

Hazel is late for the class and is running down the hall to the door. "Aw man, I can't believe Selefina tricked me into going in the boys washroom. I had to hide in there till all the boys left so i could leave. Now i'm going to be late!".

While Hazel is running she sees Lizzy, her buddy, standing at the door. "Hey, Liz!". Hazel makes it to the door and stands beside Lizzy, a little out of breath. "Sorry i didn't meet up with you, my friend decided to pull a prank on me so i'm a little late. But it looks like you are too, hehe. At least now it will be easy to find a seat next to each other". Hazel smiles at Lizzy. "after you".

[1]

1.	google translate voor deze. kan verkeerd zijn vertaald

[Aegnor Ancalimë]

Het was iedere keer weer een verrassing hoeveel privileges men dacht dat Aegnor zou hebben als childe van de grote Vladistov. En toch nam Aegnor nooit de moeite om die verwachtingen bij te stellen. Naar beneden noch naar boven. Zo bleef de jongen ook nu zwijgen en wachtte hij rustig tot Alice klaar was met haar toespraak. 'Bedankt voor die inspirerende woorden,' zei Aegnor en hij keek even naar de veer die in het hout was geramd. 'En voor je demonstratie.'

'Maricuri, een mooie wilsmagische oefening. Haal je veer weer uit die tafel.' Aegnor liet met een handgebaar de deur van het lokaal weer open vliegen en gebaarde dat de twee leerlingen naar binnen mochten komen. De deur viel weer achter hen dicht. 'Vertel ons alsjeblieft allemaal waarom jullie het nodig vonden om zo veel te laat te komen en daarmee niet één maar twee toespraken én een demonstratie te missen. En dan mogen jullie ons ook gelijk vertellen waarom jullie dit vak eigenlijk volgen.'

Aegnor draaide zich weer naar Alice toe en voegde er ondertussen nog aan toe: 'Degene die met iets niet origineels komt als omdat het een verplicht vak is kan weer verdwijnen en heeft een onvoldoende.' Hij gebaarde even naar de rest van de leerlingen. 'En jullie mogen gaan nadenken over wat jullie leuk vinden aan magie, en wilsmagie in het bijzonder. Als je dat hebt bedacht mag je gaan staan en dat vertellen.'

De vampier keek zijn soortgenote in de ogen en glimlachte heel even. 'En misschien kan onze gast ook vertellen wat ze destijds zo leuk vond aan wilsmagie?'

[Lizzy Aynee]

Ah. Van alles wat gevraagd kon worden was het zo'n instinker: wat vind je leuk aan magie, wilsmagie in het bijzonder. Zo te zien verwacht deze docent niet gelijk een antwoord van ons, maar eerder van de student op de voorste rij. Kan ik er nu vanuit gaan dat we moeten zitten en met een goed antwoord moeten komen of dat we ons direct moeten verantwoorden?

Om het zekere voor het onzekere te nemen ging Lizzy uit van het laatste. Ze waren immers te laat, dus een verontschuldiging en een inspirerend antwoord waren ze deze docent wel verschuldigd. Ze keek even vanuit haar ooghoeken naar Hazel[1]. Ze had vertelt over de perikkelen van deze ochtend, en was buitenadem naar haar toe gestormd. Lizzy wilde voorkomen dat Hazel in de problemen zou komen, daarom bedacht ze super snel een excuus en vervolgde het excus met haar antwoord op de vraag van de docent.

"Mijn heer, wij zijn tamelijk te laat door een kwalijke, negatieve eigenschap van mij. Ik ben nogal vergeetachtig, en raak snel de weg kwijt. Ik was alvast vooruit gegaan, vergeten dat ik met Hazel had afgesproken bij de toiletten. Al snel was ik de weg kwijt, Hazel heeft van hot naar her gezocht om mij te vinden. Uiteindelijk heeft Hazel mij gevonden: toen stond ik net voor deze deur. Dus door mijn toedoen is Hazel te laat, mijn verontschuldiging voor dit akkevietje." Lizzy had haar woordenkennis tot het uiterste geperst, alle ettikuette normen die ze wist gebruikte ze. Ze stond rechtop, boog haar hoofd ter verontschuldiging en sprak alles duidelijk uit: zonder enige twijfel. Na een flinke hap adem vervolgde ze haar verhaal. No way dat ik een onvoldoende op dit vak ga riskeren, ik kom juist extra omdat ik elke les belangrijk vind!

"En als antwoord op uw vraag, wilsmagie ansich is heel divers. Naar mijn mening is wilsmagie belangrijk om te leren omdat het een van de elementaire vormen van magiebeheersing is. Een sterke wil is nodig, je moet zeker van je zaak zijn. Als je dit eenmaal kan dan heb je meer mogelijkheden in de uitvoering van andere magie takten." Lizzy kuchte ene enkele keer en haalde nogmaals diep adem. "Persoonlijk ben ik zeer positief over het gebruiken van schilden, met voldoende beheersing kun je snel schilden oproepen en jezelf en geliefden beschermen. In deze magische wereld vind ik dat een van de eerste zaken die je goed moet kunnen beheersen. We zijn immers verantwoordelijk voor onszelf en willen graag onze naasten beschermen." Opgelucht zuchtte Lizzy, ze was eindelijk klaar met ratelen.

Lizzy keek de docent aan, glimlachte en pakte het gewaad van Hazel voorzichtig tussen haar vingers. "Mijn heer, ik heb veel gelezen over wilsmagie, maar er zijn ook vele verboden in de wet opgenomen betreft de toepassing van enkele vaardigheden. Wat gebeurt er precies als je, bijvoorbeeld wilsovername, gebruikt? Kunt u of een mede leerling," Lizzy knikte naar de groep,"daar antwoord op geven?" Lizzy zette vastberaden enkele stappen verder naar binnen, Hazel lichtjes meesleurend aan haar gewaad.

Lizzy keek opnieuw vanuit haar ooghoeken naar Hazel. Ze had de bal teruggespeeld naar de docent en de rest van de groep, hopend om Hazel wat denk tijd te geven. Nu maar hopen dat dat genoeg was.

1.

@Red

[Maybell Maricuri]

-------
Maybell
-------

De klas werd aan de slag gezet, nadat twee laatkomers voor deze extra ingezette les te laat waren aangekomen. Als Maybell zo laat was geweest had ze allang niet meer binnen durven komen. Het was geen verplichtte les in zekere zin, dus waarom zou ze vrijwillig de wrok van meneer Ancalimë over zich heen laten vallen als dat ook... simpel weg niet kon. Maar goed, aan de andere kant miste Maybell van zichzelf al wel een hoop wilskracht, of wil in het algemeen. Natuurlijk had ze niet gewild dat mevrouw Firestone mevrouw haar veer van haar af pakte en vervolgens zou krenken als een wapen. Maar toch liet Maybell het gebeuren, en meneer Ancalimë had gelijk dat ze dan zou moeten oefenen met haar wil om die zaken recht te trekken. Dus ging ze wat ongemakkelijk rechter overeind zitten en focuste haar intense blik op de veer in de tafel van haar medestudent.[1]

Ja, dat ging toch echt niet zo. Ze stond op en liep naar de tafel toe, om haar handen pontificaal aan beide kanten van de uitstekende veer te plaatsen en nog dieper en intenser de veer aan te staren. Kom omhoog, lieve veer! Het moet van mij![2] Met veel inspanning wist ze toch de juiste wilskracht lijnen aan te trekken en de tafel leek de veer los te laten en de veer een minuscule aantal millimeters omhoog te duwen, waarna de veer heel anticlimactisch simpel weg omviel en rustig op het tafelblad bleef liggen.

Maar een grandioze overwinning voor Maybell, wiens gezicht uitbarstte in een grote enthousiaste lach vol verwondering. Heel trots griste ze de veer van de tafel en stak hem omhoog zodat meneer Ancalimë meneer hem kon zien. "Hij deed het! Hij is los gekomen! Het is me gelukt. Wow... Het is me echt gelukt." Ze keek weer vol trots naar de veer in haar handen.

-------
Alice
-------

Alice keek voor twee seconden geïnteresseerd naar de laatkomers, waarvan eentje wel heel erg volgens de etiquette praatte voor haar leeftijd. Er leek een disconnectie te zijn tussen haar gedrag en haar leeftijd en uiterlijk. Wat ergens wel aandoenlijk was. Jonge luchtelf die zich groter voordeed dan dat ze was. Ze stelde ook een uiterst interessant vraag die precies in Alice haar straatje lag, hiep hoi. De vampier wandelde dus ook naar voren en leunde tegen de rand van Aegnor's bureau aan. "Ik wil je gehele les niet overnemen, maar ik geloof dat ik deze vraag uitstekend op me kan nemen. Vind je het vervelend? Vul me maar aan als ik wat mis." Vertelde ze de oudere vampier dan ook met een kleine glimlach, waarna ze zich op de luchtelf in kwestie richtte.

"Wat weten jullie over wilsmanipulatie?" Ze keek de klas aandachtig rond en gaf iedereen die behoefte had om een antwoord te geven op haar vraag dan ook de kans om dat te doen, terwijl ze rustig bevestigde of ontkende aan de hand van de antwoorden ze gaven. "Nou kijk, wilsovername is een lastige en vermoeiende en illegale vorm van wilsmanipulatie. Waarin wilsoplegging simpelweg de wil van een magiër bij het slachtoffer wordt oplegt, is wilsoverame het overnemen van dat persoon zijn wil. De reden waarom dit illegaal is, is omdat bij wilsoplegging, je met je eigen wil het nog kunt bevechten. Dit kan echter alleen als je je eigen wilsmagie hardgrondig hebt getraint en deze vorm van wilsmagie kan onderscheiden. Bij wilsovername is dit niet het geval meer. Je kunt er niet meer tegen vechten. Je bent nog bij bewustzijnde maar je eigen wil wordt zo gevormd naar de wil van de magiër dat je als een lappenpop doet wat je wordt opgelegd." Haar blik boorde in die van Lizzy, om dit laatste punt nog even goed hard erin te slaan. "Dit. Is. Uiterst. Illegaal. En deze vorm van wilsmagie zullen jullie dan ook nooit leren. De straffen die op deze overtreding van de regels staan zijn dan ook geen geintje. Je zult voor het gerecht komen als ze er achter komen dat je deze vorm van wilsmagie hebt gebruikt. Je zult jezelf moeten verantwoorden en sancties zullen ook komen."

Alice ging weer overeind staan en richtte zich op Aegnor. "Als meneer Ancalimë dit vertrouwd zouden we de vorm van wilsoplegging misschien samen kunnen demonstreren en hoe je het zou kunnen weerstaan. Meneer Ancalimë? Zou u mij het genoegen willen doen?" Wat beter dan nog een demonstratie van wilsmagie en hoe je het zou kunnen weerstaan? Haar schaduwgarde IRMM training had hier een heel jaar aan toegeweid, maar waar ze het precies geleerd had zou ze natuurlijk niet aan de leerlingen verklappen, dat bleef nog even een geheim.

1.	(2) Winst bij hoger dan 6
2.	(8) Winst bij hoger dan 6