Dat Balderia niet blij zou zijn met het feit dat ze aan haar haren erbij werd gesleurd had Miras wel ingecalculeerd. De beestachtige reactie daarna overviel hem een beetje.
Toegegeven, het opdondertje had lef, heel veel lef.
Miras stond dan ook een kort moment verbaasd naar haar te kijken, zette een spottende grijns op. Hij pakte de weggeworpen kruk en schoof die in de richting van Balderia.
‘Doe eens effe normaal joh,’ sprak hij kalm, ‘zitten en rap een beetje.’
Miras liet er geen twijfel over bestaan dat hij het meende.
‘En wat had jij precies verwacht op te lossen met vechten? Jij begrijpt toch wel, dat Nilai iemand heeft om ons in de gaten te houden? Om te zien of we samenwerken aan dit plan. Of dacht jij dat hij het allemaal wel geloofde’ de nachtelf schudde zijn hoofd meewarig.
‘Ik denk overigens niet dat jij in wat voor positie dan ook bent om eisen te stellen wolfje. Ik vouw je dubbel, hang je aan een hop en stuur je naar Verweggistan als het moet, maar als wij gaan vechten, kunnen we rekenen op slechte punten en een bak straf op de kop toe. We zullen dit samen moeten klaren. Ik vermoed dat ons paardje dit plan wil gebruiken om te laten zien hoe goed georganiseerd Heracor is, hoe goed wij kunnen samenwerken, dat er een kadaverdiscipline bestaat binnen zijn afdeling.’
Miras ging zitten en wees naar de twijfelende Balderia om aan te geven dat ze ook plaats moest nemen
[1]‘Ik mag aannemen dat zelfs jij begrijpt dat onze geliefde mentor om die reden geen onrust in zijn gelederen accepteert.’
Hij keek de weerwolf aan en begon te lachen toen hij de blik in haar ogen zag.
‘Natuurlijk ben jij allerlei manieren aan het verzinnen om mij te vermoorden of te verminken, ga je gang, ik ben wel wat gewend,’ Miras spreidde zijn armen alsof hij haar uitnodigde om ter plekke aan te vallen, ‘het kost je echter wel je opleiding, er zijn er voor minder van school gestuurd weet je.’,
Dat laatste was niet waar, maar dat kon de eerstejaars niet weten.
‘Dus om terug te komen op ons plan, ik ben de beroerdste niet. Laten we afspreken dat we samen de rest schrijven, zodat we dit zo snel mogelijk achter de rug hebben.’
Hij zuchtte diep en glimlachte. Vijf jaar geleden was Miras vol in de aanval gegaan, had het hem niet geïnteresseerd wat er zou gebeuren. Tijden veranderen.