[Een rood plan ]

[Miras Camealan]

 
De nachtelf liep met grote passen in de richting van de studiezaal.

Myrofas die de pech hadden voor zijn voeten te lopen kregen een boze blik of korte snauw. Het was zijn manier om te vragen of ze uit de weg wilden gaan. Stiekem genoot hij van het feit dat de jongere leerlingen aan de kant sprongen. Diegenen die  zijn blik durfden te tarten, liep hij omver. Miras vond dat hij zijn verzoek dan maar wat kracht bij moest zetten.

Het was niet dat hij een slecht humeur had, helemaal niet, eigenlijk had hij voor nachtelf begrippen een stralend humeur. Het was het soort humeur waar met name dagwezens uitermate zenuwachtig van worden.

Hij had haast omdat hij vond dat er geen tijd te verliezen was. Gisteren had de rode mentor hem een opdracht gegeven om een Heracor plan te schrijven. Duizend regels was de opdracht, maar voordat dit geschreven kon worden moest het eerst bedacht worden. Hij was niet van plan te schrijven, daar was Balderia goed voor. De jonge weerwolf had nog wel een sneer gegeven dat Miras maar perkament en een pen mee moest nemen, maar daar had hij lak aan.
Dat wil zeggen. Perkament en een pen had hij bij zich, maar hij was zeker niet van plan om te schrijven. Door haar stommiteit hadden ze nu een opdracht en ze moest niet denken dat ze onder het schrijven uit zou komen.

Hij was bij een studiezaaltje aangekomen waar de deur van openstond en stapte naar binnen.[1]

1.	ik laat het aan Balderia of ze er al zit of niet

[Balderia Euswindsdochter]

De weerwolf zat met armen gekruisd al reeds in de studiezaal.

Ze probeerde er zo passief en halsstarrig mogelijk uit te zien. Dat was voor haar de beste manier om met een straf om te gaan, de hakken in het zand zetten en op iedere manier tegen werken. Er was maar één reden dat ze hier was, omdat ze vermoedde dat Miras haar anders bij meneer Hestür zou verklikken en ze dan in haar ééntje een twee keer zo groot verslag moeten schrijven.

Ze keek op toen Miras binnenkwam. Er kon een knikje vanaf, daarna staarde ze naar het tafelblad. De tafel was nog leeg. Ze had wel schrijfbenodigdheden meegenomen, maar die lagen nog opgerold en opgeruimd in haar tas naast de tafel. Ook zij was niet van plan om te schrijven. Puur om Miras op de stang te jagen overigens, want ze zag er weinig voor om door hem voor het karretje gespannen te worden. De arrogante nachtelf moest niet denken dat hij dat bij haar kon flikken.

Ze hield haar mond dicht. Miras mocht vertellen wat hij wilde doen. Als hij vriendelijk deed, zou ze misschien wel meewerken. Maar ze had al zijn gezicht gezien en ze had er weinig vertrouwen in.

[Miras Camealan]

“Kijk eens aan wie al braaf zit te wachten,” sneerde de nachtelf, “mooi.”

Hij gooide de deur dicht en ging tegenover Balderia zitten, waarna hij demonstratief het perkament op tafel gooide.
“Dit mijn beste weerwolf, is perkament. Het is nu nog leeg, maar daar staan dadelijk 1000 woorden op van het plannetje dat wij samen moeten verzinnen.”
Hij schoof de inkt en pen in de richting van het meisje.
“Dus,” vervolgde hij, “laten we eerst maar eens beginnen met het bedenken van het plan anders heb jij niets om te schrijven.”

Inwendig moest Miras lachen om Balderia die met een gezicht als een oorwurm tegenover hem zat. Uiterlijk bleef hij echter onbewogen.

Hij leunde wat meer achterover, vouwde zijn handen achter zijn hoofd en keek naar het plafond.
“Een heracor plan,” mompelde hij deels tegen zichzelf, “al ideeën?”
Met een plof liet hij zijn handen op het tafelblad landen en keek de weerwolf nieuwsgierig aan.
“Kom op vertel? Nu is het moment om het te delen!”

[Balderia Euswindsdochter]

Ideeën? Oh ja, Balderia had ideeën. Honderden ideeën. Prachtige ideeën. Haar ogen schitterden alleen al als ze aan al deze magnifieke ideeën dacht:

Ze zouden alle kussens uit de slaapzaal verzamelen en een enorme ketel uit de keuken kunnen halen. En met enorm bedoelde Balderia dan ook enorm, zo'n zwarte grote waar in één keer voor het hele kasteel soep in gekookt kon worden. Ze zouden een laag vuur aanleggen op het trainingsveld en de ketel gevuld met harde stukken pek en teer erop zetten. Het zou langzaam smelten, tot het zo'n aardig temperatuurtje van veertig graden was en lekker stroperig zou zijn. Het zou natuurlijk goed geroerd moeten worden, wat natuurlijk Miras op zich moest nemen, omdat hij langere, gespierdere armen zou hebben. Balderia kon een beroep doen op zijn ego om hem zover te krijgen.
Miras zou over die pot gebogen staan, zijn armen steeds zwaarder van het roeren. En dat moment zou Balderia benutten om het kussen achter haar rug vandaan te halen en met een grote zwiep hem voorover in de ketel meppen. Hij zou koppie ondergaan en wanneer hij weer boven kwam, zou hij volledig onder de plakkerige zwarte troep zitten. Hij zou dan natuurlijk kwaad op Balderia afkomen, maar hij zou vertraagd worden door de teer. En dán zouden alle Heracori-leerlingen achter de bomen tevoorschijn komen, allemaal met een kussen en zou Miras een prachtig mikpunt zijn. De kussens zouden openspringen terwijl de rode afdeling Miras op redelijk onzachtzinnige wijze zouden bewerken en op het einde zouden ze allemaal om Miras heenstaan, terwijl de rode afdeling zou scanderen: "Kippetje! Kippetje!"

Het mocht duidelijk zijn dat Balderia de arrogante houding van Miras allerminst kon waarderen. Maar ze was dan nog wel verstandig genoeg om niet te vertellen wat ze daadwerkelijk zou willen doen. Nee, het was makkelijker om tegendraads te zijn en Miras op deze manier te ergeren. "Ik heb geen ideeën."
Ze pakte het perkament aan, maar in plaats van te schrijven, vouwde ze een hoekje om. "Is er in de vijf jaar dat jij hier op Bumetrel zit nooit iets leuks gebeurd?" Ze kon het eigenlijk vrij weinig schelen, maar ze wilde dat de nachtelf met ideeën zou komen. Dan kon zij die weer afkraken.

[Miras Camealan]

Het duurde een tijdje voordat de weerwolf antwoord gaf en Miras vroeg zich af wat er in haar hoofd omging. Misschien was het maar beter als hij het niet wist.

‘Je hebt geen ideeën?’ zei hij verbaasd.
‘Het leek me juist dat jij vol met ideeën zou zitten.’
Hij geloofde er helemaal niets van. Het leek wel of Balderia het maken van een verslag onnodig moeilijk wilde maken. Hij had er ook geen zin in, zeker niet omdat zij schuldig was aan dit werk, maar wat moest moest en met haar zou hij nog wel afrekenen.

‘Dat is een tegenvaller,' vervolgde hij, 'maar goed, wat vindt je hiervan,’
Miras ging even verzitten, boog een beetje samenzweerderig naar voren.

‘We breken in op de verboden vleugel? Of we organiseren een jachtpartij, of… ja dat is eigenlijk wat me meteen te binnen schoot. Het is niet veel geef ik toe.’
Hij pulkte aan zijn rode tuniek, gaf een klap op de tafel en keek Balderia met glimogen aan.
‘Zou het mogelijk zijn om de uniformen van Socophon rood te verven?’

[Balderia Euswindsdochter]

Balderia had nog wel meer ideeën in haar hoofd zitten, ondermeer waarin Miras in zijn ondertuniek over de binnenplaats moest rennen. Maar de nachtelf zat recht tegenover haar en wilde serieuze zaken bespreken. Hij boog voorover de tafel op een mysterieuze wijze, waardoor hij toch wel Balderia's nieuwsgierigheid wekte.

Jammer genoeg waren Miras' plannen niet half zo goed als Miras die de nacht door moest brengen op het dak van de Heracortoren. Natuurlijk waren het leuke plannen en Balderia kon wel waarderen hoe Miras dacht. Maar het waren geen goede ideeën, om wel de volgende reden:
"Beste meneer Hestür." Balderia zette een spottend stemmetje op, terwijl ze deed alsof ze op het papier schreef, "Ons grandioze plan is om in te breken in de verboden vleugel en alle geheime spullen van u, de andere mentoren en de schoolhoofden te stelen. Hiervoor hebben we een nieuw setje lock picks nodig, wij hopen dat u dit een goed plan vindt." Ze keek op en draaide met haar ogen. "Alsof Hestür daar ooit toestemming voor gaat geven." Leeghoofd, voegde ze er in gedachten aan toe.

Maar een jachtpartij organiseren.. Dat klonk als een leuk plan. Het sloeg nergens op dat onderbouwleerlingen het terrein niet verlaten mochten. Zelf de periousalessen werd binnen gegeven, bespottelijk. Een weerwolf moest van nature jagen, rennen door de bossen, kleine dieren vangen. Het was Balderia vreemd om tussen de muren van Bumetrel vast te zitten.

Intussen had Miras nog iets enthousiast gezegd over de uniformen van Socophon rood te verven. Balderia deed alsof ze het niet gehoord had, maar eigenlijk was het best een leuk plan. Ze zouden een schoonmaker kunnen overhalen om alle gewaden op te halen, waarna ze met verfstof deze konden roodkleuren. Maar ook bij dit plan zou Nillai hen waarschijnlijk meer strafregels geven.

"Ik vind dat jachtpartij wel een leuk plan. Maar het mag vast niet. Onderbouwleerlingen mogen niet het terrein verlaten, want dat vinden de schoolhoofden eng." Balderia gromde. Stomme regels. Eigenlijk was het een gemene opdracht, om een leuk plan te maken. Alle leuke plannen braken regels. Hoe was het mogelijk om een leuk plan te maken?
Ze zuchtte, maar er stond nog steeds geen letter op perkament. Miras had geen productieve partner in crime.

[Miras Camealan]

En weer die afgeleide, vage blik bij de weerwolf. Waar zat Balderia toch iedere keer met haar gedachten.
Miras begon zijn geduld te verliezen. Hij had tenminste nog plannen op tafel gelegd, niet de beste die hij ooit had verzonnen, duidelijk, maar wel plannen.
Het enige wat Balderia tot nu toe had gedaan was met haar ogen rollen, vaag kijken en de draak met hem steken.

Tot overmaat van ramp begon ze ook nog allerlei beren op de weg te zien voor het organiseren van de jachtpartij, zonder ook maar zelf één nuttige bijdrage te hebben geleverd, laat staan de pen te hebben gepakt om te schrijven.

‘Luister snotneus,’ griepte hij, ‘kan jij even een beetje mee gaan werken. Als jij niet zo nodig overijverig moest zijn gisteren hadden we hier nu niet gezeten om een plan te schrijven.’
Soms, dacht Miras, was het beter om bepaald types te verlinken, erecode of niet.
‘Ik weet niet waar jij met je gedachten zit zo af en toe,’ mopperde hij nog door, ‘maar in plaats van allerlei tegenwerpingen te maken en beren op de weg te zoeken kan je beter een pen pakken en wat gaan krabbelen, dat kan je toch wel hè?’
Miras weerwolfde inmiddels geërgerd door de kamer.

‘Nilai wil een plan en krijgt een plan en jij,’ zei de nachtelf terwijl hij een grijze vinger op Balderia richtte, ‘werkt mee, anders vouw ik je op als post pakketje en stuur je per omgaande hop terug naar huis.’

Hij zuchtte eens diep.
‘Dus schrijf op, vragen aan Nilai of de onderbouw naar buiten mag.’

‘Nu het volgende, waarop gaan we jagen? Ideeën?’

[Balderia Euswindsdochter]

Miras begon steeds meer te uiten hoe vervelend hij de situatie vond. Balderia zat hem al zo diep onder de huid dat hij begon te ijsberen en met fysiek geweld begon te dreigen. Aan de ene kant vond Balderia het wel grappig om te zien hoe de jongen het bijna verloor, maar aan de andere kant zat ze niet te wachten op het moment dat hij zijn dreigementen in de praktijk zou gaan uitvoeren. Het zaaltje lag op een afgelegen plek.

Dus min of meer gedwee pakte ze een veer en inkt en begon ze te schrijven: - Vragen aan Nillai of de onderbouw naar buiten mag. Ze volgde zeer letterlijk de instructies van Miras, maar uit haarzelf schreef ze in grote hanenpoten boven het perkament  Een rood plan.

En dat was wel weer genoeg medewerkzaamheid voor het moment. Toen Miras om ideeën vroeg, haalde Balderia verveeld haar schouders op. "Konijnen? Gevogelte?" Ze grijnsde vanwege een binnenpleziertje. Er waren veel leukere dingen om op te jagen. "Dribbel? De verschrikkelijke sneeuwman? Mocha?"

[Miras Camealan]

Balderia leek eindelijk in de gaten te hebben wat haar taak was en begon op het perkament te krassen. 
Hij was achter de weerwolf gaan staan en keek over haar schouder naar wat ze opgeschreven had.
‘Een rood plan,’ mompelde hij goedkeurend, ‘goed bedacht, leuk!’
‘Zie je wel,’ zei hij Balderia een vriendelijke stomp tegen haar bovenarm gevend, ‘als je jezelf er even toe zet kan het allemaal wel.’

‘Mmm,’ Miras was schuin op de kopse kant van de tafel gaan zitten, ‘ik denk niet dat ons paardje blij zou zijn als wij met een plan komen om op konijntjes te jagen. Het is natuurlijk niet erg spannend, ik bedoel Jolar doet dat iedere week, en ik denk ook niet dat de onderbouw dan naar buiten mag. Het is niet direct iets waar je iedereen voor nodig hebt.’

Hij nam de andere opties door en grinnikte. Bij Cerce, jagen op Mocha dat zou een spektakel zijn.

‘Dribbel spreekt mij wel aan, maar ik denk dat ze dat te gevaarlijk vinden voor de onderbouw, aan de andere kant….’
Hij liet de jacht op dribbel nog eens door zijn hoofd gaan. In gedachten zag hij het plan al voor zich. De weerwolven konden hem opjagen als jachthonden, de landelfen zouden in de eerste linie lopen. Mochten er dan een paar opgegeten worden, dan was er in ieder geval geen grijs bloed verspild.
Hijzelf zou met bijvoorbeeld Daryn in de groep zitten om die roze vuurspuwer de genadeklap toe te dienen. Hij mocht Daryn niet echt, hij vond hem arrogant en zelf ingenoment, maar in een gevecht zou hij hem zijn leven durven toevertrouwen.

‘Nee, Dribbel zal het ook niet worden denk ik. Ik heb niet eens een idee waar dat gevleugelde varken uithangt.’

‘Wat als we nu eens op een beer of hert gaan jagen. We hebben dan zoveel drijvers nodig dat iedereen wel mee moet doen.’

‘De kop kunnen we dan op kantoor bij Nilai hangen, of de leerlingenkamer.’

‘Is dat wat?’

[Balderia Euswindsdochter]

Meestal was het makkelijk om een negatief te zijn en andermans ideeën af te kraken. Balderia had er in iedergeval geen enkel problemen mee. Meestal. Maar soms, héél soms, kwamen er ideeën voorbij wat zo aansloot bij Balderia's persoon, dat je er moeilijk negatief over kon zijn.
En met zo'n idee kwam Miras op de proppen. Toen Balderia klein was, jaagde haar roedel wel eens op beren. Dat was een zeldzaamheid echter en Balderia had nooit meegemogen, ongeacht hoeveel ze jengelde en zeurde en dreigde nooit meer haar groenten op te eten. Niets had geholpen.

Maar hier was nu haar grote kans. Haar hele houding veranderde tegenover Miras. Plotseling was hij niet langer een arrogante, meedogenloze, domme nachtelf. Nee, in Balderia's ogen was hij nu een arrogante, meedogenloze nachtelf met een goed idee. Daar kon ze wel mee samenwerken.
"Een beer!" Voordat Miras er iets tegenin kon brengen, begon Balderia te schrijven:

Ons briljante plan is om met de hele afdeling op een beer te gaan jagen. In het eerstejaar wordt al geleerd bij periousa hoe je je moet overleven in het wild. Echter, vanwege de regels mogen jongere leerlingen niet zonder reden het kasteel verlaten. Wij willen nu in groepen leerlingen laten samenwerkend om een beer te vangen.
Voor een berenjacht hebben we veel mensen nodig, die

"Wat zei je ook alweer? Drijvers ofzo?" Baldaria keek op naar Miras en bedacht zich weer haar standpunt. Zij zou niet alles alleen opschrijven, hoe leuk dit plan ook mocht zijn. Dus schuifde ze het perkament naar het hoofd van de tafel, waar het voor Miras neus bleef liggen.

[Miras Camealan]

‘Ja drijvers,’ antwoordde hij.
Hij was inmiddels gaan zitten en zag de pen en papier voor hem liggen.
Een grijns trok over zijn gezicht. De weerwolf had geen zin om alles alleen op te schrijven en Miras had geen al te beroerde bui dus pakte hij de pen op en vulde de tekst aan.
… de beer opdrijven, zodat de bovenbouw in staat is om het beest af te schieten.
Voor hem was het logisch dat het glorieuze werk gedaan zou worden door de bovenbouw, het liefst de zesde jaars. Hij vroeg zich tegelijk af je onderbouwers drijven wel kon toevertrouwen.

‘Hmm,’ Miras legde de pen neer en las de tekst, ‘geen speld tussen te krijgen, maar een beetje kort. We zullen iets meer detail er in moeten krijgen. We kunnen moeilijk de rest van het blad vullen met leuk hè, leuk hè!’

‘Weet je laten we het drijfplan maar eens uitwerken. Hoe doen jullie wolfjes dat als je gaat jagen?’

De vraag van Miras was gemeend, maar de flauwe glimlach op zijn gezicht deed anders vermoeden.

[Balderia Euswindsdochter]

Balderia ontweek Miras' blik, dus de flauwe glimlach had ze gemist. Ze maakte zich veel meer zorgen over het feit dat ze nooit betrokken geweest was bij een berenjacht. Ze gaf dan ook een ontwijkend antwoord: "We jagen met ons neus in de lucht." Het was een uitspraak die veel gebruikt werd onder weerwolven en het klopte ook, weerwolven moesten veel hebben van hun reukvermogen.

Maar het weerwolfje wist wel veel verhalen en kende de details van de wolvenjacht. Ze pakte het papier weer, diep in gedachten verzonken, en begon te pennen:

1. De verkenning. Als een beer wordt gespot/geroken, moet voor de jacht het terrein worden verkend. Een goede plek moet worden vastgesteld om de beer naartoe te jagen. Zo'n plek in meestal de rand van een klif of een rivier of aan de voet van een natuurlijk obstakel, zoals een steile bergwand. Op deze plek zal de beer in de val gelokt worden.
2. Het vinden van de beer. De beer moet worden opgespoord. Volg de sporen/zijn geur/natuurlijke slaaplaatsen.
3. De beer wordt door een groep ouderejaars opgejaagd. zij vallen de beer aan en trekken zich dan snel terug, dit blijft zich herhalen zodat de beer gedwongen wordt weg te rennen. Bij deze aanvallen maken de jagers een bepaald geluid.
4. Het drijven van de beer naar de val. Hiervoor kunnen jongerejaars ingezet worden. Deze groepen maken ook een bepaald geluid, zodat de beer daar vandaan wegrent.
5. Wanneer de beer in de val aankomt, zal hij uitgeput zijn. Een grote groep Heracori zal van een afstand hem aanvallen, waarna een kleine groep de beslissende slag zal toebrengen.

"Zo." Balderia legde de pen weg en schoof het perkament naar Miras. Daarna stond ze op. Ze had al veel meer gedaan dan ze van plan was en in haar ogen was het een prima opstel. En dat was het ook voor een eerstejaars. Wellicht dat hun mentor van een zesdejaars meer zou verwachten, maar dat was dan het probleem van de nachtelf.
"Ik vind het wel mooi voor vandaag." grijnsde ze. "Dag Miras." En ze maakte aanstalte om weg te lopen.

[Miras Camealan]

‘Hmm,’ reageerde Miras flauwtjes terwijl hij naast de tafel ging staan om zijn benen te strekken. Weerwolven liepen in zijn ogen altijd met hun neus in de wind.

Hij las de toevoeging op het perkament en wreef over zijn kin.
‘Helemaal niet slecht,’ Miras las het nog een keer schoof het perkament weer terug op het moment dat Balderia er genoeg van leek te hebben.

‘Hola,’ mopperde nachtelf terwijl hij haar bij haar schouder probeerde te pakken[1][2], hij greep echter mis waardoor hij niet het tuniek maar een warrige pluk haar bovenop haar hoofd te pakken had. In één beweging trok hij haar naar zich toe en dirigeerde haar naar de kruk[3].

‘Nu niet weggaan! We maken dit eerst af. Ik heb geen zin om dat paard over me heen te krijgen omdat jij het nodig vindt om de dag in te korten.’
Hij veegde een paar haren van zijn hand af, keek haar aan of hij zich van geen kwaad bewust was en schoof het perkament nog wat dichter naar de weerwolf.

‘We hebben nog maar 800 regels te gaan, dus als je een beetje doorschrijft ben je op tijd klaar om naar de maan te huilen.’
Hij tikte met zijn vinger op de tafel ten teken dat de weerwolf maar beter op kon schieten.

1.	(5, 7, 1) Winst bij hoger dan 7
2.	ik deel altijd de dobbelstenen en kijk of het gemiddelde boven de (in dit geval) 7 komt
3.	(9, 6, 10) Winst bij hoger dan 7

[Balderia Euswindsdochter]

Balderia werd tegengehouden door een ruk aan haar haren, iets wat ze niet had zien aankomen. Stiekem had ze best kunnen bedenken dat Miras het niet eens zou zijn met haar vertrek. En het was vanzelfsprekend dat een Heracori naar bruut geweld zou grijpen. Dus al met al had Balderia het best aan kunnen zien komen.
Maar dat veranderde niets aan het feit dat het verdomd veel pijn deed.

"Grrr." In plaats van een kreet van pijn, gromde Balderia enkel en klauwde ze naar de arm van Miras. Maar de elf was te lang, veel te lang voor de kleine weerwolf en ze maaide enkel lucht weg. Hij liet haar weer plaats nemen op de kruk, voor het perkament.

Niet voor lang. Ze sprong weer op, schopte ruw de kruk door het schrijflokaaltje en keek hem kwaad aan. "Waag het niet mij nog een keer aan te raken, vlerk die je bent." brieste ze kwaad naar Miras. In haar hoofd vormde zich weer een aanvalsplan, maar nu niet voor een beer, maar voor een nachtelf. Ze zou de inktpot in zijn gezicht gooien, en hem bespringen en zijn ogen uitklauwen. In het ergste geval zou ze in attanna gaan en hem de toren afgooien.

Er was slechts één beheerste gedachte die haar tegenhield, en dat was het feit dat ze niet van school gestuurd wilde worden.
"Vergeet niet dat jij de vijfdejaars bent. Denk je nou werkelijk dat dat paard mijn handschrift niet kan onderscheiden van het mijne. Luister nou heel goed hoe we het gaan doen: ik ben een eerstejaars." Balderia stak met haar linkerhand één vinger op. "Jij bent een vijfdejaars." Met haar andere hand gingen vijf vingers de lucht in. "Jij mag kiezen, óf voor elke zin die ik schrijf, schrijf jij er vijf. Óf..."

Ze klapte haar vingers in en balde haar vuisten. Het was heel duidelijk wat ze anders hier en nu gingen doen.

[Miras Camealan]

Dat Balderia niet blij zou zijn met het feit dat ze aan haar haren erbij werd gesleurd had Miras wel ingecalculeerd. De beestachtige reactie daarna overviel hem een beetje.
Toegegeven, het opdondertje had lef, heel veel lef.
Miras stond dan ook een kort moment verbaasd naar haar te kijken, zette een spottende grijns op. Hij pakte de weggeworpen kruk en schoof die in de richting van Balderia.

‘Doe eens effe normaal joh,’ sprak hij kalm, ‘zitten en rap een beetje.’
Miras liet er geen twijfel over bestaan dat hij het meende.

‘En wat had jij precies verwacht op te lossen met vechten? Jij begrijpt toch wel, dat Nilai iemand heeft om ons in de gaten te houden? Om te zien of we samenwerken aan dit plan. Of dacht jij dat hij het allemaal wel geloofde’ de nachtelf schudde zijn hoofd meewarig. 

‘Ik denk overigens niet dat jij in wat voor positie dan ook bent om eisen te stellen wolfje. Ik vouw je dubbel, hang je aan een hop en stuur je naar Verweggistan als het moet, maar als wij gaan vechten, kunnen we rekenen op slechte punten en een bak straf op de kop toe. We zullen dit samen moeten klaren. Ik vermoed dat ons paardje dit plan wil gebruiken om te laten zien hoe goed georganiseerd Heracor is, hoe goed wij kunnen samenwerken, dat er een kadaverdiscipline bestaat binnen zijn afdeling.’

Miras ging zitten en wees naar de twijfelende Balderia om aan te geven dat ze ook plaats moest nemen[1]
‘Ik mag aannemen dat zelfs jij begrijpt dat onze geliefde mentor om die reden geen onrust in zijn gelederen accepteert.’

Hij keek de weerwolf aan en begon te lachen toen hij de blik in haar ogen zag.
‘Natuurlijk ben jij allerlei manieren aan het verzinnen om mij te vermoorden of te verminken, ga je gang, ik ben wel wat gewend,’ Miras spreidde zijn armen alsof hij haar uitnodigde om ter plekke aan te vallen, ‘het kost je echter wel je opleiding, er zijn er voor minder van school gestuurd weet je.’,
Dat laatste was niet waar, maar dat kon de eerstejaars niet weten.

‘Dus om terug te komen op ons plan, ik ben de beroerdste niet. Laten we afspreken dat we samen de rest schrijven, zodat we dit zo snel mogelijk achter de rug hebben.’
Hij zuchtte diep en glimlachte. Vijf jaar geleden was Miras vol in de aanval gegaan, had het hem niet geïnteresseerd wat er zou gebeuren. Tijden veranderen.

1.	GM, waarbij ik aanneem dat Balderia niet direct gaat zitten.

[Balderia Euswindsdochter]

Miras was nog steeds de hooghartige, grijnzende nachtelf als enkele minuten geleden en Balderia wilde nog steeds zijn kop inslaan. Toch hadden de nachtelfs woorden een klein beetje voor verandering gezorgd. Het was doordat hij had gezegd dat er geen onrust in zijn gelederen geaccepteerd werd.Het was een term die Balderia begreep, waar ze enigzins bewust voor had.
En hoewel Balderia het nooit zou toegeven, had de nachtelf een zekere charismatische overtuigingskracht. Niet dat dat hem minder tot een ellendeling maakte.

"Fijn." Soms was het lastigste van een opvliegend karakter het moment dat je niet langer zo opvliegend was. Dat moment van overgang, waarin excuses moesten worden aangeboden, dat was voor de weerwolf zwaar. En ja, in haar ogen was het woordje 'fijn' voldoende voor een spijtbetuiging en was de hele zaak nu voorbij.

Ze ging tegenover Miras zitten, pakte haar eigen spullen, maar verloor daarbij geen seconde oogcontact met Miras. Ze zou hem niet de kans geven om haar onverwachts in de rug aan te vallen. Niet dat dat gebeurde, maar ze was erop voorbereid.

"Maar waag het niet om commentaar te leveren op mijn werk. Mijn hand verkrampt na meer dan honderd woorden." Schrijven was een van de minst aangename bezigheden hier op Bumetrel. "Als jij nou..." Ze wilde Miras een opdracht geven hoe hij verder moest gaan aan hun opstel, maar ze kon niets verzinnen. Tot haar grote spijt, want het leek haar prachtig om de lange grijze slungel te commanderen. Maar ze focuste zich gewoon op haar eigen werk.

Wanneer we terugkeren zal er een groot vreugdevuur op het terrein aangestoken worden. In de keuken de beer wordt bereid door de kok en de Heracorleerlingen zullen hun afdelingslied uit volle borst zingen. We zullen de overwinning dansend vieren en aan het eind is er voor een ieder een klein stukje vlees. NAtuurlijk zal een deel naar de schoolhoofden gestuurd worden.
En dan zullen de torenhoofden en de mentor en andere Heracordocenten verhalen vertellen over grote jachtpartijen en oorlogen waaraan ze hebben deelgenomen en het feest zal tot diep in de nacht doorgaan. Aan het einde zal Heracor de verbroederdste meest verbroederde afdeling zijn van Bumetrel.

Zo, dergelijke dingen over verbroedering zou de mentor vast graag horen. Elk woord werd lastiger voor het meisje om op papier te krijgen, maar ze liet zich niet uit het veld slaan. Vol goede moed ging ze verder met de volgende alinea, zonder Miras aandacht te schenken.

[Miras Camealan]

Balderia was gekalmeerd en schreef inmiddels weer verder.
De kleine preek van de kant van Miras had dus blijkbaar gewerkt. Hij moest meer gebruik maken van zijn overredingskracht bedacht hij. Vuisten waren niet altijd de beste oplossing.

Hij probeerde mee te lezen met wat Balderia schreef, humde zo af en toe instemmend en liet halverwege een ‘goed, dat dacht ik ook al’ ontsnappen. De weerwolf was jong, maar had naast lef ook voldoende hersens. Miras waardeerde dat in haar. Weerwolven bleven vlooienbalen in zijn optiek, maar de ene vlooienbaal was de andere niet.

‘Geef eens,’ zei hij tegen Balderia toen ze de pen even neerlegde, ‘ik heb een ideetje dat ik er bij wil zetten. Moet je zo maar zeggen of je het er mee eens bent.’

Miras pakte de pen en begon te schrijven.
Om de jacht georganiseerd te laten verlopen is het van belang dat er goede discipline in de groep is. Om die discipline te handhaven moeten twee leiders van de jacht worden aangesteld, die samen de verdere strategie bepalen.
Eén leider voor de jagers en één voor de drijvers. In onze ogen zijn de kandidaten die hier het meest voor in aa.

Hij streepte de laatste zin door en schreef hem anders, meer zalvend op.

Op basis van getoonde capaciteiten lef, creativiteit en het vermogen samen te werken onder moeilijke omstandigheden stellen wij de volgende personen voor als leiding van de jacht. Miras als leider van de jagers en Balderia als leider van de drijvers. Samen nemen ze de leiding en verantwoordelijkheid voor het verloop van de jacht.

‘Zo,’ zei hij terwijl hij de pen op tafel legde, ‘zeg maar wat je denkt. We kunnen het altijd nog wegstrepen.’
Miras draaide het perkament naar Balderia toe en leunde achterover.