[Sprilas op een spit, wat héb ik gedaan!? ]

[Eleonora Vasiles]

"Miras! Miras! Ah, eindelijk! Ik heb een probleem!" zei het nimfje zuchtend, toen ze tot stilstand kwam voor de nachtelf, met iets van opluchting en enorme irritatie in haar stem. Maar niet langer dan tien seconden, want dan zouden de brandnetels weer onder haar voeten ontsproten zijn! Dus na negen mentaal uitgetelde seconden hupte ze een centimeter of dertig achteruit, en tussen haar en de nachtelf in groeiden een zevental brandnetels met indrukwekkende snelheid. Ook achter haar was het pad wat ze gelopen had met intervallen te zien door willekeurige flarden groen op de verder grijze stenen ondergrond.

"Wil je me alsjeblieft helpen?" zei Leo terwijl ze met al haar gewicht op haar handpalmen op een nabijgelegen vensterbank klom. Ze hield voorzichtig haar knalgroene vingers van de stenen af, en raakte ook met haar voetzolen even alleen lucht. Ze had blote voeten en haar mouwen waren opgestroopt om ze van het onheil van Mocha te redden, maar waar haar witte huid zichtbaar was was hij gevuld met kleine rode vlekken. Gelukkig was het bijna zomer, dus koud had ze het niet, maar de jeuk! Waar het stof echter opgerold was waren een paar groene brandnetelblaadjes te zien, en ook in haar haar groeide een trotse plant naar de hemel. "Ik krijg ze er niet af! Als ik ze aanraak, komen er alleen maar nieuwe uit. En dat..." Ze keek even met een sip uitgestoken onderlip naar ravage die ze achter zich gelaten had in de gang.

[Miras Camealan]

Verbaasd was een eufemisme voor hoe Miras zich voelde.
Hij zag zijn groene Nimf op hem afrennen en als hij niet met zijn eigen ogen had gezien wat hij nu zag zou hij niet geloofd hebben dat de groenerd nog wat groener was, onnatuurlijk groen eigenlijk.

Zijn mond nog steeds open zag hij een respectabel aantal brandnetels met hoge snelheid groeien op plaatsen waar brandnetels helemaal niet moesten groeien, namelijk op de nimf.

De wanhoop was duidelijk af te lezen in haar ogen en het medelijden overwon het van de drang om in een zenuwachtig lachen uit te barsten.
“Je bent…urm, “ ja wat was ze eigenlijk de nachtelf kon er niet direct woorden voor vinden, “erg groen.”

Miras was sprakeloos. Hij voelde een neiging om haar in zijn armen te nemen om te troosten, maar onderdrukte dat gevoel toen hij zich realiseerde dat ze letterlijk erg prikkelbaar was op dit moment. Daarnaast wist hij niet of het besmettelijk was en hoe gek hij ook op Leo was, je hoefde niet alles van elkaar over te nemen.

“Ja natuurlijk wil ik je helpen, maar hoe kom je hier aan? Heb je weer zitten experimenteren met elixers of zo?” Miras probeerde een logische verklaring te krijgen voor deze onlogische situatie.

[Eleonora Vasiles]

"Natuurlijk ben ik groen, dat weet ik ook wel! Daar gaat het helemaal niet om. Ik wil gewoon die idiote brandnetel uit mijn haar!" Eleonora boog haar hoofd naar voren zodat de nachtelf het prachtige exemplaar nog beter kon zien. "Wil je hem alsjeblieft eruit halen? Ik zie er al belachelijk uit, met m'n groene vingers en blote voeten." Haar stem was hoog, zenuwachtig. Ze was duidelijk in de stress over het hele gebeuren; alles had veel minder leuk uitgepakt dan ze voorheen gedacht had.

Terwijl Miras bezig was met het bevrijden van haar rode krullen[1] begon het nimfje te vertellen. "Het was Mocha. Ze heeft op een of andere manier ontdekt dat die streek van laatst van mij kwam." Ze keek gefascineerd toe hoe de eerste brandnetels op de stenen weer begonnen te verwelken. Steen was waarschijnlijk niet zo'n goede ondergrond voor de prikkelplanten, magie of niet.
"Nu ik erover nadenk, ik ben inderdaad de enige die stom genoeg is om zoiets te doen," voegde ze met een grimas toe, die toch wat weg had van een glimlach.  "Het was wel een geweldige streek, dat valt niet te ontkennen, maar nu heb ik dus dit." Het meisje tikte met een van haar groene vingers op het dikke glas van het raam en magisch ontsproot er een onmogelijke plant, zelfs met kleine witte bloempjes. "Het is wel fascinerend... ik vraag me af hoe ze het elixer gemaakt heeft." Leo bestudeerde kort haar vingers en stak ze toen uit naar Miras. "Wil je ze ook weghalen bij mijn mouwen? Ze prikken de hele tijd."

1.	schandalige gm, i know

[Miras Camealan]

Miras deed zijn best om het groene gevaarte uit de rode krullen te verwijderen, stond hierdoor schandalig dicht tegen Eleonora aan. Zo goed en zo kwaad als het kon hield hij de omgeving in de gaten. Het laatste dat hij wilde was verrast worden door toevallig passerende docenten en ander gespuis.

Toen Leo aangaf dat Mocha dit veroorzaakt had ontschoot hem een hoge en harde 'HA'.
“Ik zei toch dat je voorzichtig moest zijn,” mopperde hij, “je kan niet zeggen dat ik ongelijk had hè. Die Mocha weet alles. Het zou me al helemaal niet verwonderen als ze weet dat wij nu bij elkaar zijn.” De nachtelf pruttelde binnensmonds nog even verder over de onrechtvaardigheid van docenten, de strenge regels op Bumetrel en de slechte pap van Johlar. Als je dan toch aan het mopperen was, moest je het goed doen.

Uiteindelijk liet hij nonchalant de brandnetel uit zijn handen op de grond vallen.

“Ja je hebt dit, maar weet je Leo het had ook erger kunnen zijn, ik had het ook kunnen hebben.” Hij grijnsde scheef naar de nimf in de hoop dat deze slechte grap haar humeur een beetje op zou vijzelen.

Hij begon ondertussen met het plukken van het kruid van de armen van Leo, maar iedere keer als hij een plantje weg had gehaald ontsprong er weer een nieuwe loot op een andere plek.
Moedeloos ging hij naast de nimf zitten.

“Maar hoe lang ga je dit nog hebben denk je?” zei hij tegen de verbouwereerde nimf.

[Eleonora Vasiles]

"Ja, alsof dat het beter maakt." De nimf had Miras een geërgerde duw gegeven als dat niet een golf van nieuwe brandnetels had veroorzaakt. Ze hield het voor nu maar bij een malicieuze blik en bewaarde die duw voor later. Ietwat afwezig krabde ze aan haar rechter handpalm, waar een mooie verzameling rode vlekken zichtbaar was op haar normaal zo blanke huid.

Het meisje haalde haar schouders op nadat de nachtelf naast haar ging zitten. "Geen idee. Bij Sprilas, ik weet er helemaal niks over. En ik kan ook al geen elixerboek open slaan om erachter te komen! Ha, alsof het daar in zou staan! 't is Mocha!" Er kwam nog een mooie verzameling nimfse vloeken achteraan en zelfs een elfse die ze ergens had opgepikt, voor ze na een bitter lachje haar mond maar weer dicht deed.

Eleonora was uit haar doen. Ze was geërgerd, en lichtelijk boos en ze kon niet eens rondjes lopen om van die energie die dat haar leverde af te komen. Ze kon helemaal niks!
"Ik heb zin om dingen in de fik te steken. Brandnetels welteverstaan." Voor het eerst in de laatste paar uur verscheen er een grijns op haar gezicht, een grijns die iets van haar gewoonlijke en soms gevaarlijke gekte toonde.

[Miras Camealan]

“Kom op zeg!” Miras schrok van de opmerking van Leo.
“Als jij brandnetels gaat verbranden moet je jezelf zo'n beetje erbij in de hens steken en dat ga ik niet goed vinden hoor.” Hij keek de nimf hoofdschuddend aan.

“En trouwens, waar is jouw optimisme gebleven? Zelfs Mocha is niet zo gemeen dat ze je tot het einde van jouw dagen als brandnetel door het leven laat gaan. En als dat wel zo is, dan help ik je plukken.” De nachtelf grijnsde naar de roodharige.
“We moeten iets doen. Als jij niet kan zoeken in een boek, kan ik je wel helpen. En als daar niets in staat kunnen we altijd nog iets anders verzinnen.”

Miras probeerde zo zelfverzekerd mogelijk over te komen, maar het viel niet mee. Mocha kon onaards gemeen zijn wist hij en het zou hem niet verbazen als Leo nog een hele tijd als plant door het leven moest. Hij had de blik in haar ogen gezien en vond die maar onheilspellend. Hij vroeg zich af of Leo wel kon leven als plant.

“Kom we gaan naar de bibliotheek om jou uit deze netelige situatie te halen. Ik ga niet eerder naar een les voordat we een oplossing hebben.”

Hij stond op en bood zijn arm aan Leo aan zoals dat geleerd was tijdens etiquette.

[Eleonora Vasiles]

"Oh nee? En wat heb jij daarvan te vinden?" Er was even een uitdagende glimlach te zien, maar Eleonora had het fut er niet voor. Het was gewoon alsof- alsof die idiote brandnetels haar energie gebruikte om te groeien! Ze zuchtte.

"Mijn optimisme," zei ze op een sarcastische toon, "is verdord met de driehonderdvierentwintigste brandnetel. En hup," ze maakte een wuivende beweging, "ga maar, ik teleporteer wel. Anders is de school straks een planten zee." Hoewel dat ook wel een interessant idee was. Een heel interessant idee, vooral om uit te proberen in- Oehlala. Maar eerst was daar de bilbiotheek. Misschien dat daar iets te vinden was over haar toestand, al betwijfelde het nimfje het.

[Miras Camealan]

Miras zette het op een rennen, vertraagde zijn pas als hij dacht dat er docenten in de buurt waren om vervolgens op een drafje de bibliotheek te bereiken.
Hij vertraagde zijn pas en liep rustig de bibliotheek in.

Normaal gesproken duurde het altijd even om Eleonora te vinden in de bibliotheek, maar het overschot aan onkruid in het pad verraadde haar positie.
 “Ik moet zeggen dat het ook zo zijn voordelen heeft dat jij wat sporen achterlaat Leo,”  hij keek de nimf glimlachend aan, “ik kan je in ieder geval gemakkelijk vinden.”
Hij hoopte dat ze er om kon lachen. Gewoon een kleine glimlach,  een glinstering in haar ogen.

“Goed waar zullen we beginnen!” Miras stroopte zijn mouwen op alsof ze een hectare land moesten omploegen en liep gedecideerd op de boeken af, las de titel van de boeken en stond even later met zijn hand achter zijn hoofd versuft te kijken alsof hij zojuist verdwaald was.

Waar beginnen, goede vraag inderdaad……

[Eleonora Vasiles]

"Oh houd je bek, ik zie ook wel wat voor ravage het is. Die ouwe Vladistov gaat me straks nog vermoorden. En ik kan me geen eens verstoppen!" Miras had het nimfje gevonden, zittend op een van de tafels in het midden van de bibliotheek. Ze zuchtte.

"Misschien kan je iets vinden over hoe je brandnetelplekken minder kan laten jeuken? Een zalfje ofzo? Of hoe je binnen een paar uur een waterdichte schuilplaats kunt maken? Want volgens mij slaap ik vannacht buiten." Haar falende poging tot humor maakte Leo alleen nog maar miserabeler dan ze al was. "Doe maar dat zalfje. Dat lijkt me wel wat."

[Miras Camealan]

De snibbige opmerking van Leo zorgde voor een grijns op het gezicht van de jonge nachtelf.
'Een zalfje wordt het Uwe neteligheid,' schertste hij terwijl hij als een knipmes  boog.
Met een ernstig gezicht begon hij de titels van de boeken af te speuren.

'Weet je Leo, mijn moeder zei altijd hoe hopeloos de situatie ook lijkt ergens wordt een lampje aangestoken.' Hij keek naar de nimf of deze wijsheid  haar een beetje kon opvrolijken.

De groene roodharige zat echter met de uitdrukking van een treurwilg voor zich uit te staren en maakte nog steeds een verlepte indruk op hem.

'Aha!' Miras reikte naar een boek en hield deze triomfantelijk omhoog.
'Ik denk dat dit een aardig begin is. Smeersels voor den weke huid."
Hij liep naar Leo en bestudeerde de kaft van het boek grondig.
"Het ruikt wel een beetje vaag," mopperde hij terwijl hij zijn neus afwendde,  "zou dat door die zalfjes komen?"

Hij legde het boek neer op tafel en begon te bladeren, bedacht zich toen dat hij werkelijk geen idee had wat hij zocht.
"Jij weet beter dan ik wat je zoekt rozenblaadje van me, " grinnikte hij, "leef je uit."
Hij legde het boek geopend voor de nimf neer.