"Natuurlijk ben ik groen, dat weet ik ook wel! Daar gaat het helemaal niet om. Ik wil gewoon die idiote brandnetel uit mijn haar!" Eleonora boog haar hoofd naar voren zodat de nachtelf het prachtige exemplaar nog beter kon zien. "Wil je hem alsjeblieft eruit halen? Ik zie er al belachelijk uit, met m'n groene vingers en blote voeten." Haar stem was hoog, zenuwachtig. Ze was duidelijk in de stress over het hele gebeuren; alles had veel minder leuk uitgepakt dan ze voorheen gedacht had.
Terwijl Miras bezig was met het bevrijden van haar rode krullen
[1] begon het nimfje te vertellen. "Het was Mocha. Ze heeft op een of andere manier ontdekt dat die streek van laatst van mij kwam." Ze keek gefascineerd toe hoe de eerste brandnetels op de stenen weer begonnen te verwelken. Steen was waarschijnlijk niet zo'n goede ondergrond voor de prikkelplanten, magie of niet.
"Nu ik erover nadenk, ik ben inderdaad de enige die stom genoeg is om zoiets te doen," voegde ze met een grimas toe, die toch wat weg had van een glimlach. "Het was wel een geweldige streek, dat valt niet te ontkennen, maar nu heb ik dus dit." Het meisje tikte met een van haar groene vingers op het dikke glas van het raam en magisch ontsproot er een onmogelijke plant, zelfs met kleine witte bloempjes. "Het is wel fascinerend... ik vraag me af hoe ze het elixer gemaakt heeft." Leo bestudeerde kort haar vingers en stak ze toen uit naar Miras. "Wil je ze ook weghalen bij mijn mouwen? Ze prikken de hele tijd."