[Omzwervingen ]

[Ajith Mairtín]

De kamer was 6,5 bij 3 voet. De hoogte schatte Ajith op een slordige 9 voet. Hoog voor 21e eeuwse begrippen, prima voor ruimtes die op middeleeuwse myrofas waren gebouwd. Zijn plotseling opgekomen ziekte was vrij snel weggetrokken. Een halve dag had hij doodziek op bed gelegen. Daarna was hij opgestaan en de deur uitgelopen. Hij was precies twee duimen ver gekomen. Bij de derde duim kwam hem een in leer gestoken handschoen tegemoet die hem vriendelijk doch beslist tegenhield. "U staat onder arrest, heer Mairtín," legde een nachtelfwachter uit. "U dient hier voorlopig te blijven. Nu u beter bent, zal ik de smid waarschuwen." Vervolgens duwde de man hem naar binnen en sloot de deur achter een verblufte Ajith.

Die nacht beukte de nachtelf de deur open en probeerde de wachter te overmeesteren. Toen hij wakker werd, lag hij in bed, armen en gebonden.

Er was één venster. Het kon niet (meer) open, maar het gaf een blik op het leven buiten. Ajith kon er uren voor staan. Boeken werden gebracht, veer, inkt, perkament. Voor een gevangene had hij het niet slecht. Hij werd naar zijn stand behandeld. En toch...

Regelmatig kwamen de muren op hem af, sloten hem in, dreigden hem te verpletteren. Dan sprong hij in wilde paniek, bijna in doodsangst uit bed en ging de deur te lijf en ook het raam. Magie-uitbarstingen maakten een einde aan dagen schrijfwerk, aan raamkozijnen. Dat was 's nachts.

Overdag gebeurde het dat hij een trompet meende te horen. Het geluid van spelende centaurs klonk als de aankomst van fulaki te paard. Rode uniformen kleurden in bepaald licht oranje. Dan verborg hij zich in een hoekje, onder het bed, waar de verpleegster hem dan in slaap aantrof, of zacht mompelend en vragend om Tetachan. Om er onmiddellijk geschrokken aan toe te voegen dat hij Tetachan niet wilde zien. Ze mocht hem niet zo zien. Hij moest zichzelf eerst weer in de hand hebben. Als ze meende dat hij krankzinnig was, moest ze hem doden. Hij wilde niet dood. En zij moest voor de jongens zorgen.
"Skári. Cerðolf."

[Kyna Ó Coileáin]

Het was echter geen Tetachan die binnenkwam of de twee jongens, maar een opgewekte en neuriënde fee. "Goedemorgen meneer Ajith, heeft u een beetje kunnen slapen vannacht? Ik hoorde van de wachter dat u erg onrustig was. Dus ik heb wat kamillethee voor u gemaakt en ik heb wat verse pap voor u met een beetje honing. Het is zelfs nog warm. Dus als dat geen genieten is!" De fee knikte naar het dienblad wat ze in haar handen had en zette het blad vervolgens bij de man op zijn schoot. Ook al lag hij aan banden. Hij kon nog precies wel zelf eten.

"Ik wilde zo dadelijk met een teil even uw haren gaan wassen en uitborstelen. Vindt u dat wat? En het wordt ook tijd voor wat verse en schoongewassen kleding. Dit kleed heeft u nu alweer vijf dagen aan." De man rook wel eens frisser, zeker omdat hij ook zo erg zweette tegenwoordig.

[Ajith Mairtín]

"Kyna, Kyna, ik ben minimaal 200 jaar ouder dan jij. Je zou toch eens moeten overwegen om me niet als een jongetje van 40 aan te spreken," zei Ajith licht verwijtend. "Maar ik moet zeggen dat de honing in de pap mij goed in de oren klinkt. Wissel de thee voor een glas wijn en je maakt een nachtelf nog eens een gelukkig man."

"Je wilde mijn haar gaan borstelen met een teil?" zei Ajith tussen twee happen pap door. "Dat is een totaal nieuwe aanpak voor mij. Ik heb zelf altijd de voorkeur gegeven aan een kam, of de vingers van Tetachan, hoewel dat strikt gezien misschien niet onder borstelen valt."

Het leek wel alsof de nachtelf in een uitstekend humeur was vandaag. Je zou bijna geloven dat hij het meende. Helaas was het vooral een manier om om te gaan met de plaats waar hij lag, de banden die hem daar hielden en de toekomst die er net zo donker uitzag als zijn huid.

[Kyna Ó Coileáin]

Kyna glimlachte. "Sorry, liefje, ik zal eraan proberen te denken. Niet als een jongetje van 40, staat genoteerd." De fee stalde het voedsel opgewekt voor de man uit en keek vervolgens heel verbaasd bij de vraag van de nachtelf.

"Welnee, zei ik dat? Dan moet ik even abuis zijn geweest. Ik borstel natuurlijk met een borstel. Maar goed, in ieder geval, wilt u dat? Gewassen haar en dat ik het daarna voor u uitborstel?"
De man moest daarna ook gewassen en schone kleding. Dan moest hij even uit de leibanden, maar Kyna dacht dat dat geen kwaad zou kunnen.

"Oh, vanmiddag wilde iemand bij u op bezoek komen. Voelt u zich daar wel genoeg voor? Of moet ik zeggen dat een andere keer beter uitkomt?"

[Ajith Mairtín]

Veel honger had de nachtelf niet, maar hij begon toch maar te eten. Ongetwijfeld zou het Kyna tevreden maken en dat was iets dat altijd mooi meegenomen was. Het was ook niet zo verwonderlijk dat hij geen trek had, hij verbruikte nauwelijks energie in deze toestand. Het was hem niet helemaal duidelijk of hij hier zat omdat hij een vlaag van waanzin had gehad of omdat Kyna het schoolhoofd zo ver had gekregen om de ziekenzaal als cellenblok in te richten. Een cellenblok met één cel dan, want hij had de indruk dat andere myrofas gewoon vrij rondliepen en ziek waren.

"Mijn beste honingfee," zei Ajith gemaakt vrolijk, "als jij meent dat jij mij beter kunt wassen dan dat ik dat zelf kan, dan zal ik me geheel aan jou onderwerpen. En aan je borstel, want nat, ongeborsteld haar is Cerce een gruwel. Zij heeft niet voor niets vier armen om haar haren mee te bewerken." Hij glimlachte. "En wie wil mij bezoeken?"

Misschien vroeg hij het iets te gretig, maar hij hoopte vurig dat het Tetachan zou zijn. Het liefst met de jongens erbij.

[Kyna Ó Coileáin]

"Dat meen ik zeker. Mannen zijn altijd slordig. Vooral achter de oren en in de nek." De fee wierp even een blik achter de man zijn oren. "Er groeit nog net geen kool, meneer Mairtìn." Ach, het was ook niet zo verwonderlijk dat de man hier en daar wat miste als hij zichzelf waste. Hij zat immers aan banden en kon vast niet overal bij.

De man werd dus magisch ontkleed (het ziekenzaal gewaad werd op handige plaatsen even doorgenomen en na ze bevrijd waren van de patiënt weer hersteld.) Kyna gaf Ajith war frisse onderkledij. "Zo, dan kunt u dat even verwisselen en dan pak ik de rest van de spulletjes." Ze wilde zijn privacy niet teveel aantasten.

Enkele momenten later stond Kyna Ajith te boenen met een spons en werd even later ook zijn hoofdhuid gemasseerd bij het wassen van de haren.
"Die nieuwe wachter wilde u bezoeken. Die vreemd uitziende harige meneer, die wat weg heeft van een kat. Vindt u dat goed?"

[Ajith Mairtín]

"Za'dar?", vroeg Ajith verwonderd. "Die wil mij opzoeken? Waarom? Ik ben geen geheimzinnige magiër meer en hij is in veel opzichten sterker dan ik ben..." Hij fronste en draaide zijn hoofd naar Kyna. "Wat vind jij? Heeft hij gezegd waarom? Vind jij het niet vreemd dat een wachter op visite komt bij een waanzinnige weerwolfmoordenaar?"

Hij kende de katman nauwelijks. Het enige wat hij van hem wist was dat hij nieuwsgierig van aard was en zich geruisloos voortbewoog. Zo geruisloos dat zelfs nachtelforen hem niet konden waarnemen.

"Ach, doe ook maar," zei Ajith opeens. "Misschien geeft het wat afleiding. Begrijp me niet verkeerd, vrouwe, ik ben je dankbaar dat je me hier verzorgt, maar een man verlangt naar vrouw en kinderen."

[Kyna Ó Coileáin]

Kyna glimlachte. "Ik geloof dat hij een gift voor je had. Voedsel." De fee haalde haar schouders op. "Ik had niet het idee dat het een diepere reden had, maar mocht dat wel zo zijn, dan gaat hij dat vast niet aan mij vertellen, wel?"
En tijdens het kletsen werd de man verder aangekleed, zodat er uiteindelijk een opgefriste en schoon aangeklede nachtelf overbleef.

"Goed, dan zal ik doorgeven dat hij zo mag komen." De fee glimlachte zo goed als ze kon, maar stiekem stak de opmerking van de nachtelf wel een beetje. Ze wist heus wel dat ze niet zijn vrouw en kinderen kon vervangen en ze begreep ook wel dat hij zijn gezin heel erg miste, maar ergens had ze gehoopt dat zij ervoor kon zorgen dat hij toch nog een beetje gelukkig was ondanks alles, maar ach.. ze moest zich ook geen illusies maken.

Kyna ruimde nog de laatste spulletjes op en schoof het nachtkastje weer dichtbij, zodat Ajith bij een kan dunbier zou kunnen, mocht hij dorst krijgen. Met de mededeling dat zo dadelijk de gast zou brengen, verliet ze het toneel.

[Zadar Jataba]

Tien minuten na het vertrek van Kyna klonk er een klop op de deur. De deur ging open en Za'Dar verscheen in de deuropening."Ahlan"[1] Hij droeg in zijn handen een grote groene vrucht. Twee halve vruchten om gedetailleerder te zijn. Het waren twee helften van een meloen om precies te zijn.

"Jij zorgde voor mij toen ik honger had. Nu geef ik jou nu het niet goed gaat, sadik[2]."
De lippen van de katachtige man krulden zich in iets wat op een glimlach leek. Een hand, met zachte kussentjes op de palm, rustte kort op de arm van de man. Daarna werd hem een stuk meloen aangegeven.

"Ik hoor verhalen over jou. Verhalen van goed en verhalen van slecht. Eerwraak op een slechte vrouw en veel doden. Daden die je al eeuwen opjagen. Maar ook verhalen over goede lessen en veel wijsheid. Leerlingen lijken je te vrezen, maar ook te respecteren. Een ingewikkelde man, een wijze man. Ik heb farah[3] dat ik je heb leren kennen. "

1.	Hallo
2.	vriend
3.	blijdschap

[Ajith Mairtín]

Het gezicht van de nachtelf was gespannen toen de macji binnenkwam. Het verzachtte iets toen hij de vrucht herkende die de jongeman had meegenomen. Een glimlach verscheen toen hij de vrucht kreeg aangeboden met de bijbehorende woorden. "De meloen was net zo groot als je bovenlichaam," herinnerde Ajith zich. "Het is een goede herinnering. Egypte is een goede herinnering."

"Ik vertel verhalen, anderen vertellen verhalen. Sommige verhalen zijn waar, anderen niet, maar de mooiste zijn het waard om te onthouden. Een man beleeft veel. Vele slechte daden, vele goede daden, maar nooit alleen maar slechte of alleen maar goede."

Mairtín nam de meloen ter hand en nam een hap. De vrucht was zo rijp dat het sap hem langs de kin liep. "Heerlijk," keurde hij tevreden. "Je bent ver van huis, Za'dar. Waarom kom je naar Mircam? Het is hier koud, jouw soort kent men, niemand spreekt je taal. Vertel me een verhaal, sadik."

[Zadar Jataba]

De blik in de ogen van Za'Dar werd donkerder. "Het is geen mooi verhaal, sadik, maar ik zal het je vertellen." De Macji werd even stil, liet zijn herinneringen terug gaan naar het verleden en liet de details terug in zijn hoofd stromen.

"Na de komst van de tovenaar", Ajith dus, "hadden we nog enkele goede jaren, maar droogte kwam. Gewassen wilden niet meer groeien, de kuddes vertrokken, poelen droogden op. Vrouwen kregen geen zonen meer. Mijn volk werd ziek van honger en dorst. We moesten verder trekken op zoek naar eten en kracht. Wij leerden de wetten van handel en geld." Bij het laatste woord klonk er een lichte grom door in zijn stem. "Mijn stam viel meer uiteen, maar mijn familie trok verder. We hadden weer eten, we hadden weer drinken, we hadden mooie spullen en het leven ging goed. Maar anderen waren jaloers en ze kwamen met wapens en vuur.. als een hyena in het hoge riet, als een gifslang spuitend uit zijn bek. Ze waren als een arend die je net niet ziet, als een tijger met zijn tanden in je nek.De vrouwen waren bang, de kinderen leden. Maar zij kwamen en zij maakten alles stuk."

De macji viel stil bij zoveel nare herinneringen. Dit was het donkerste deel van zijn reis. Hierna werd het beter, maar waar hij nu was, deed het het meeste pijn.

[Ajith Mairtín]

Het kostte de nachtelf geen moeite om zich in te leven. Wapens en vuur... Hij slaagde erin de herinneringen die het verhaal van de macji opriepen op de achtergrond te houden. Nu ja, snelle flarden kwamen wel even boven, maar hij behield de controle.

De jonge katman zweeg even en de nachtelf wachtte zwijgend. Hij had een hand op de schouder van de ander kunnnen leggen, als die niet tijdelijk aan bed gekluisterd was of hij had bemoedigende woorden kunnen zeggen, maar hij kende er geen die niet leeg en betekenisloos waren. Hij wachtte dus, net zo lang totdat de ander zijn verhaal weer zou hervatten.

[Zadar Jataba]

"Steeds verder trokken we. Waar er eten was, waren er de haarlozen. Waar geen haarlozen waren en het veilig was, was geen eten. Mijn oom werd gelukkig steeds beter in handel. Wat wij nog hadden aan spullen was van goede kwaliteit. Dus het werd verkocht. In ruil kregen we koude stukken metaal. Het was mooi, maar je kan het niet eten en je kan er niet onder slapen. Maar het zorgde voor verandering. Wij konden op een houten kar in het water. Het bracht ons naar nieuw land. Het land heette Svitine. Myrofas vonden ons vreemd en we voelden opnieuw het wantrouwen. Dit keer kwam er geen vuur, geen wapens. Wij konden weer leven. Wij konden zelfs leren. Het jagen werd minder en het geld werd steeds meer. Ik leerde letters, cijfers en een nieuwe taal."

Za'Dar wreef even over zijn kin. Het slechtste deel van zijn verhaal was nu voorbij, maar het slot zou nog steeds geen goed einde zijn. Maar totdat er een goed einde was, was het nog niet afgelopen. Of dat was toch een van de wijsheden van de stamhoofden.
"Nog steeds hadden we geen thuis. Zwerven werd ons bestaan. Zigeuners noemden ze ons soms. Maar ik heb veel landen gezien, veel volken ontmoet. Ik hoorde over deze school en over Ypsilon. Ik wil gaan studeren, maar wil hier ervaring opdoen en weer trainen. Zodat ik een kans maak om daar heen te mogen." De macji grimaste even. "En u bent wijs. Misschien wilt u me helpen met het leren van wilsmagie en oefenen met het vechten met het zwaard. Ik weet u mag geen wapens, maar stokken kan ik hier wel krijgen. En alles wat een myrofas moet weten om naar Ypsilon heen te kunnen. Ik wil de Academie voor lichaam gaan doen. "

[Ajith Mairtín]

Er zat kennelijk nog wel wat ijdelheid in Ajith want hij glimlachte gevleid bij de vraag van de jonge Macji. "Jonge Zadar, ik zou je helpen, maar ik kan niet. Ik ben een gevangene. Ik heb vele slechte dingen gedaan en nu moet ik wachten tot de goden en de myrofas besluiten hoeveel straf ik verdien. Mijn spieren zijn als was en mijn hoofd is van binnen gewond. Als ik de kans krijg om jou te helpen, Macji, dan zal ik lang moeten trainen. Je zult veel geduld moeten hebben."

Hij schudde even zijn hoofd. "Wat ik kan, is vertellen over deze landen. Over de oorlogen, over de krijgers en de magiërs, over magie. Ik kan je latijn leren dat geleerden spreken. Dat is wat ik vanuit een gevangenis kan."

[Zadar Jataba]

"Dat is een aanbod wat ik niet zal afslaan. Ik leer graag en zal mijn best doen. Als ik u kan helpen, sadik, dan moet u spreken. Ik zal tot het uiterst van mijn kunnen gaan om u bij te staan. Ik kan helpen weer te trainen. Ik kan uw ogen, neus en oren zijn in het kasteel. Wat u wilt, u moet enkel spreken." De kat glimlachte.

"Ik ben blij." Hij was blij met het aanbod, blij met de kans om te leren en zo een toekomst voor zichzelf veilig te stellen. Hij hoopte dat hij wat voor de elf kon doen, hoe klein het gebaar ook mocht zijn.