[Laat maar zien of je het waard bent mocha]

[Vatinaya Vorrona]

De avond begon te vallen, de wind begon harder te waaien en de lucht bleef dichtbewolkt met zo nu en dan wat sneeuwval. De winter was bijna begonnen en de nachten werden kouder en onbehaaglijker. De aard van myrofas was om dicht bij elkaar te kruipen tegen de kou en het gebeurde ook steeds vaker dat leerlingen knus bij de haard gingen zitten in de leerlingenkamers. Nu wilde het geval dat er voordat het geheel donker was, tegen een uur of vijf, er twee leerlingen naar buiten waren gelopen. Natuurlijk, hoe kon het ook anders, waren deze leerlingen van de afdeling Merifel. Verrassend was echter dat er een derde persoon ontbrak. De reden hiervoor was onbekend. Bekend was wel dat de twee personen Oréwinde en Vatinaya waren.

Nog in hun schooluniformen, een kwartier voor het avondeten, direct na hun op één na laatste les, begonnen ze aan hun zoektocht naar het ideale dat blijkbaar buiten te vinden was. Na een minuut of vijf à tien hadden ze wat ze nodig hadden en liepen ze zo snel mogelijk met hun ietwat vollere tas (of was dat slechts schijn?) naar de grote zaal voor het avondeten. Na hun laatste les werd hun weg vervolgd dieper het kasteel in.

Eerder die dag was er door een hop een briefje bezorgd bij de (on)gelukkige.

Beste Eleonora,

Wij verwachten u stipt om tien uur in de kerkers. Er niet zijn zal drastische maatregelen met zich meebrengen.
Deze boodschap dient na het lezen vernietigd te worden.

Er was geen afzender vermeld bij het bericht, er werd verwacht dat de ontvanger deze wel kon raden. Zo niet, dan was het een vervelende verrassing die haar te wachten stond, maar hier zouden de meningen over kunnen verschillen.

Zoals alle lichten in Bumetrel werden om tien uur de toortsen in de kerkers gedoofd. Het enige wat er anders aan was, was dat de toortsen van tevoren al niet brandden en ze 'gedoofd' werden door myrofas die duidelijk niet tot het personeel behoorden. De twee MOCHA-leden waren gehuld in hun donkere kleding en wachtten in stilte tot hun slachtoffer tevoorschijn zou komen. Áls het bange ding zou dúrven komen. Dat was immers maar altijd de vraag. Misschien was het wel zelfs de vraag van het leven.

Durf je het, of durf je het niet? Maar misschien was de echte vraag wel: Doe je het wel, of doe je het niet?

[1][2]

1.	Alle gm's zijn hopelijk met toestemming, anders graag laten weten (met name Oréwinde)
2.	Mocht iemand zin hebben ze te betrappen dan houd ik dat niet tegen, maar de MOCHA zal niet gestopt kunnen worden en keert altijd terug.

[Eleonora Vasiles]

Luierend hing Eleonora over haar stoel heen. Haar latijn boek lag op haar schoot, maar behalve dat hij op de verkeerde bladzijde open was, was het ook nog eens een derde jaars lesboek. Hoe ze daar aan kwam, was het nimfje alweer vergeten, maar ze had geen zin om twee trappen af te dalen voor haar eigen. Traplopen werd je zo moe van, en dan moest je je zo inspannen en ging je zweten en stinken en- nou, je snapt het wel. Leo zat liever wegdoezelend in haar fijne stoel naast de openhaard. Ze vond het dus ook helemaal niet erg toen er een lekker warm hopje tegen haar aankroop en zich verstopte in de holling van haar nek.

"Hey, hopje," zei ze zachtjes, zodat niemand haar kon horen, "ben je de weg kwijt?" De nimf kon zich niet voorstellen waarom iemand haar een hop zou sturen, dus ging er maar vanuit dat dit beestje in de war was geraakt met een ander roodharig meisje. Voorzichtig plukte ze het briefje los en vouwde hem open. Langzaam las ze hem door, en toen nog eens. Er verscheen een lichte glimlach op haar gezicht tijdens het lezen. Het was weer zo ver. De mysterieuze MOCHA had weer contact opgenomen, voor waarschijnlijk haar volgende (en hopelijk laatste) toets.

Blij sprong ze overeind en huppelde naar de openhaard. Even keek ze toe hoe de vlammen aan het papiertje likten en het langzaam verteerden tot as. Met iemand anders latijn boek onder de ene arm en de hop onder de andere beende ze de groene leerlingenkamer uit. Het boek werd in voorbijgang van een derdejaars in zijn handen gedrukt. Hij reageerde verheugd, na eindelijk zijn Latijnboek weer te hebben gevonden. De elf was het de hele dag al kwijt, toen het die ochtend op een of andere manier uit zijn tas was verdwenen. De hop kreeg een lift terug naar de hoppen vleugel, met een kleine omweg langs de keukens. Daar werd Eleonora met een pollepel weer vandaan gejaagd, maar pas nadat het hopje zijn welverdiende lekkers had gekregen. Toen werd hij lekker ingenesteld in zijn kooitje, met nog een paar stukjes appel als beloning. Hierna huppelde ze breed glimlachend naar de slaapzaal, onderweg spontaan een derde jaars jongen omhelzend. De jongen keek volledig verbaasd op en bloosde rood als een roosje. Lachend had Leo haar weg vervolgd.

Eenmaal in bij haar bed was het enthousiaste gevoel wat weggeëbd. Ze begon wat spullen bij elkaar te pakken en stopte die in haar schooltas. Een kaars, waarna er nog even met de spreuk voor vuur geoefend werd, een klein potje inkt, ander schrijfmateriaal en nog wel meer. Na wat twijfelen propte ze er als laatste ook nog een extra warme trui in, je wist maar nooit hoe koud het in de kerkers was.

Daarna spoedde ze zich snel naar haar laatste lessen. Bij de eerste kwam ze te laat, maar mocht met een uitgebreide sorry en een mega goed excuus toch nog naar binnen. Ze ving niet erg veel op van de lessen, maar gelukkig werd er niet veel van haar gevraagd. Na haar les telepathie, de laatste van die dag, liep ze op haar gemakje terug naar de slaapkamers. Daar berreide ze de laatste dingen voor en kroop toen in haar warme bed.

Langzaam tikte de tijd voorbij tot het bijna tien uur was.

Voorzichtig glipte Eleonora uit bed. Ze sloeg haar zwarte mantel om en trok geluidloos haar soepele zwarte laarzen aan.Haar haar werd gebonden in een simple knot. Met haar kap over haar hoofd sloop ze de gang op en vervolgde haar weg naar de kerkers. Behendig ontweek ze alle wachters en omzeilde de flikkerende lichten van de lantaarns die 's nachts de hallen verlichtten. Zo stond het nimfje stipt om tien uur in de schaduwen bij de ingang van de kerkers. Zonder enig geluid sloop ze naar binnen.

[Oréwinde Telrunya]

Oréwinde en Vatinaya hadden deze dag uitgekozen vanwege het beperktere aantal lessen. Zo hadden ze beiden wat meer tijd voor de voorbereiding gehad. Or was het deze keer eens geweest met een strengere beoordeling van het examen - vooral vanwege het voorval in de studiezaal. Ze ging geen moeite meer doen voor Eleonora. Nu het nimfje met dat addergebroed van een Arthsin omging, kon ze niet meer op Oréwinde's steun rekenen. De kruislinge vond het bijna jammer dat Eleonora door haar geslaagd was voor het theorie-examen, maar daar was nu eenmaal niets meer aan te doen. Ze kon het alleen nog maar zo moeilijk mogelijk maken voor het nimfje.

Van Gisèle hadden Or en Vati niets meer gehoord en daarom werd ook dit plan zonder hulp van het weerwolfje uitgevoerd. Gisèle hielp dan misschien niet mee, maar gelukkig lukte het plannetje ook zonder medewerking van de weerwolf. Or en Vati waren zeker niet afhankelijk van de weerwolf, stel je voor. Direct na het avondeten waren Or en Vati op eigen houtje via twee verschillende routes naar de afgesproken plek gekomen. Dat leek de kruislinge veiliger. Natuurlijk hadden beide merifellers ook verschillende smoezen voorbereid voor je-weet-maar-nooit.

Op het punt waar de kelder overging in de kerkers legde Oréwinde een groen touwtje neer. Het werd weggemoffeld achter een loszittende steen, maar was makkelijk genoeg te vinden voor een oplettende geest. Terwijl het tweetal richting het stuk gang liep dat eerder al was uitgekozen door het tweetal, werd de kluwen touw in Or's handen steeds kleiner. Uiteindelijk bereikten de machtige MOCHA-voorzitters de plaats in de kerkers waar ze wilden zijn. Daar liet Oréwinde de kleine kluwen die nog over was op de grond vallen en legde er een steentje boven op. Als er te hard aan het touw werd getrokken, zou het touw zeker losschieten. Dan zou de roodharige nimf met het touwtje in haar handen staan zonder te weten waar ze zich in de kerkers bevond en hoe ze ooit weer uit de kerkers kwam. Die gedachte zorgde voor een gemeen grijnsje op het gezicht van Oréwinde.

Vati en Or hadden een afgelegen stuk doodlopende gang uitgezocht met diepe, duistere nissen waar ze zichzelf goed in zouden kunnen verstoppen. Bovendien kon niets hen nu in de rug aanvallen of laten schrikken. Vati stak de meegebrachte fakkel aan en toen begonnen ze met de voorbereidingen. Een touwtje werd boven de grond gespannen en Vatinaya begon als een echte professional de emmer vol te spreuken met water. Tegelijkertijd zorgde Oréwinde ervoor dat wanneer Eleonora over het touwtje zou struikelen, de emmer ook echt om zou vallen. Helaas was er niet zo veel tijd meer om te controleren of het ook echt werkte, want het was al bijna tijd.[1] De twee MOCHA's namen hun plaatsen in en wachtten gespannen af tot de eerstejaars zou komen. Oeh, wat een lol zouden ze toch aan haar beleven...[2]

1.	@Leo: je mag dobbelen of Leo struikelt en of de emmer ook echt goed vast zit
2.	Volgende post voor Eleonora.. Laat maar zien hoe ver je komt

[Eleonora Vasiles]

Spoiler (klik om te bekijken/sluiten)

Oke, long time no see, maar ik ga toch maar eens door met dit topic. Officieel zouden ik en Or eerst een ander topic afmaken ( Gevaarlijke Groene Botsing ) maar Or komt maar niet opdagen. Daarom maar zo. @Allie: probeer maar iets te breien van wat ik schrijf Ik speel het nog steeds alsof ik er zin in heb, ondanks het voorval in de studiezaal, sinds ik zo begonnen ben.

Voorzichtig kroop het nimfje in een voorovergebogen houding de kerkers binnen. Haar hand hield ze laag bij de muur, zodat ze de weg niet kwijt raakte. Ze zag nog net vaagjes het plafond en de tegenoverliggende muur, meer als diep zwart op schaduw zwart, dan als echte stenen en hout. Zo vond Leo de loszittende steen door puur toeval, maar ze voelde daarna al gauw het groene draadje. Even checkte ze of het wel goed vast zat, en knoopte het voor de zekerheid nog wat strakker. Toen nam ze het andere eind en begon het te volgen. Een groen draad, dat kon alleen voor haar bedoeld zijn.

Na de zoveelste bocht hield Eleonora even stil. Ze wachtte altijd voor ze het hoekje om ging, om te kijken of ze tekens van leven hoorde of zag. Nog niks. Ze veegde haar klamme handen een voor een af aan haar zwarte mantel en slikte een keer. De nimf hoopte dat ze nooit zelf in deze verlaten plek hoefde te verblijven. Het was verontrustend. Zou het aan haar liggen of waren er echt monsters net buiten haar zichtveld? Was dat wind? Hier beneden? Of ademde iemand in haar nek? Leo drukte de gedachten zorgvuldig weg, en probeerde haar natuurlijke nieuwsgierigheid weer te vinden. Dat was niet zo moeilijk, met al deze donkere onaangeroerde kamers, die allerlei verborgen schatten herbergden. Vastbesloten greep het nimfje het draad weer vast en vervolgde haar weg.

[1][2][3][4][5][6][7][8]

Een paar hoeken en gangen verder kwam Leo weer tot stilstand. Er was iets anders... iets... vast haar verbeelding die met haar speelde. Ze haalde diep maar stilletjes adem, en verzekerde zichzelf ervan dat haar tas nog goed vast zat. Daarna stapte ze de hoek om, uitermate voorzichtig. Ze nam een stap, nog een en nog een. Toen voelde ze iets bij haar voeten. Ze kon nog net een geschrokken kreet onderdrukken, denkend dat het een muis was, toen ze naar beneden tuimelde in een waas van armen en benen. Leo voelde een scherpe steen in haar zij prikken, en haar linker arm voelde plotseling een beetje lam aan. Daarna schoot er pijn door haar haar heen, beginnend bij haar elleboog.

Ondanks haar verbazing en pijn rolde de nimf iets weg van het touw en krabbelde overeind. Net optijd, want een grote emmer met water viel waar ze net nog had gelegen. Ze voelde het koude water op haar benen. Schrik en angst stonden op het punt haar te verlammen, maar ze wist nog net rustig te blijven. Op haar hoede liep ze achteruit tot haar rug tegen een muur was gedrukt en spreukte onbewust haar kleding droog.[9] Natte kleding in deze verdorven kerkers was niet handig. Ze haalde inmiddels rustiger adem en wreef met haar rechterhand over haar elleboog heen, waarvan de ergste pijn alweer wegzakte. Ze gokte dat hij op z'n ergst gekeusd was, en anders flink blauw. Maar op het moment had de nimf belangrijkere zaken aan haar hoofd dan dokter spelen. "Wie is daar?" vroeg ze. Haar stem klonk gelukkig helder en ze haperde niet. Ze concentreerde zich, klaar om een paar meter verderop te teleporteren of andere magische trukjes uit te halen. Ze keek zoekend in het rond, alert.

1.	Bij nummers 3, 6 en 9 struikelt Leo niet. Bij de rest wel.
2.	(5)
3.	Bezeerd?
4.	(5) Winst bij hoger dan 6
5.	Bij oneven nummers valt de emmer (1,3,5,7,9) bij even nummers (jullie kennen je nummers wel toch?) valt hij wel.
6.	(5) Emmer valt dus niet, maar dat is saai, dus hij valt mis.
7.	En dan nog Leo's reactie vermogen, reageert ze koel of extreem (1-10)?
8.	(7) Winst bij hoger dan 6
9.	(9) -1 aftrek. Winst bij hoger dan 6