Eolande kon wel door de grond zakken van schaamte. Waarom moest haar moeder overal zo’n drama van maken? Maar haar moeder had de weg al geblokkeerd voor de moeder met dochter en begon allerlei persoonlijke vragen te stellen.
“Een dochter, hoor je dat Eolande, net als jij en ik vroeger. Toen je nog lief en braaf was.” Ze begon met een sneer over haar schouder, maar vervolgde met een lieve glimlach richting Lily. “Wat is haar naam? Ze lijkt me nu een half jaar oud? Wat een snoepje. Ze zijn echt het allermooiste wat een moeder kan overkomen.”
Eolande kwam wat dichterbij, probeerde oogcontact met Lily te maken. Toen ze dat had, maakte ze een verontschuldigend gebaar achter haar rug om.
Eolandes moeder pakte haar vast en trok haar dichterbij. “Hoorde je dat, Eolande? ‘Het allermooiste wat een moeder kan overkomen.’ Nou, mevrouw is net moeder geworden van dit lieve wolkje, dus zij kan het weten.” “Mam, JIJ was degene die zei -” “En je kan kleertje svoor haar maken en haar knuffelen en baby’s zijn zo zacht, Eolande. Misschien dat mevrouw het goed vindt dat je even haar dochter vasthoudt?”
“Mam!” Haar moeder kende echt geen grenzen. “Je geeft niet zo maar aan mensen op straat je kind! Alsjeblieft, doe normaal.”
Heel even was Eolandes moeder stil, zich duidelijk bewust van haar eigen gedrag. Daarna keek ze vol trots naar Eolande. “Je hebt helemaal gelijk, Eolande, zie je nou wel sat er een moeder in je schuilt.” Ze draaide zich weer naar Lily, haar glimlach was zelfs nog breder en overtuigender dan eerst. “Mijn excuses, waar zijn mijn manieren. Ik ben Lindana getrouwd met Pol, dit is mijn dochter Eolande. En uw naam is?”
Ze gaf Lily heel even de kans om te antwoorden, daarna ging ze vrolijk verder met kwetteren: “Nou, nu we ons aan elkaar hebben voorgesteld heb je er vast geen problemen mee dat Eolande uw dochter even vasthoudt. Weet u, ze zei eerder vanavond dat ze denkt geen goede moeder kan worden. Nou vraag ik u, hoe kan een vrouw nou geen moeder worden? Dat gaat toch meer dan natuurlijk? Onze roeping zeg maar?”
