[Zoekt en gij zult hem vinden ]

[Tatiana Lovitis Lundraw]

Haar kantoor was nog wat kaal en onpersoonlijk, maar voor nu moest het het maar even zo. Een aantal van haar hutkoffers stonden naast haar bureau tegen de muur aan, klaar om zichzelf te ontladen. Jippe had een plekje opgezocht voor de brandende haard op het tapijt. Alles was rustig en kalm en Tatiana was op haar gemak het oude curriculum van Rathiain aan het doorspitten. Hier kon ze wel mee werken... Het was pittige stof, maar de studenten van Socophon hadden genoeg in hun mars om met deze curriculum bij te benen. Met een veer in haar hand krabbelde ze een lessenschema voor zichzelf op een stuk papyrus. Ze schreef twee van haar eigen boeken bij leerjaar 4 en 5 in voor de leerlingen die vooruit liepen op hun algemene werk en dieper wouden werken met ethiek en theologie.

Zo zat ze rustig verder te krabbelen op het vel papyrus, de haart knisperde rustig verder in het vuur en het zachte brommende gesnurk van Jippe kalmeerde haar. Als een soort flikkerende vlam werd er een automatische telepathische connectie vast gelegd. Tatiana merkte er niets van in eerste instantie. Ze was geconcentreerd op haar vel aan het schrijven.

Een beeld van een verschemerde kamer voor haar ogen, een andere dan het kantoor waar ze op het moment in zat. Geschrokken zat ze stokstijf achter haar bureau, haar veer stevig op het papyrus gedrukt, wat nu een grote zwarte vlek aan inkt opleverde in haar o zo keurige aantekeningen. Het beeld hield zo'n 12 seconden lang aan en terwijl haar hartslag langzaam omhoog schoot hoorde ze een melodie in haar hoofd opnemen. Zodra het beeld weg was bleek dat ze de gehele tijd naar Jippe had gestaard met haar mond half open. Het beest had niets gehoord of gezien en was rustig door gegaan met slapen. Vanwege haar paniek werd dat beeld via die connectie naar de andere kant gestuurd, nog steeds onbewust. Tatiana had geen idee wat daar gebeurd was en de melodie echode nog door in haar hoofd, want ze leek het ergens van te herkennen. Ook dat werd terug gestuurd via de connectie.

Tatiana haalde haar veer van het vel papyrus af en doopte hem nogmaals in de pot met inkt, ze fronste om de vlek op het vel en schreef verder. Meer op haar hoede dit keer.

OFF: Eerste post is voor Zalzi 

[Zalzi Malt]

.. Eendracht, victorie, kracht en glorie,
dat wat Socophons blauw bereikt..

Sommige herinneringen zouden je voor eeuwig bijblijven, die waren diep in je brein gegraveerd en konden door een simpele klank of geur weer naar boven drijven. In dit geval passeerde Zalzi het danszaaltje waar enkele Socophonleerlingen met een klein orkestje aan het oefenenen waren. Hij ving slechts vijf noten op, waarvan er eentje vals, maar hij herkende gelijk het lied van Socophon. Sterker nog, hij kon gelijk alle vier de coupletten opdreunen, de woorden galmden als een kudde centaurs door zijn hoofd. Hoe lang geleden was het dat hij die verzen voor het laatst gezongen had? Hoe lang geleden had hij als Bumetrelleerling door deze gangen gerend? Wat ging de tijd soms snel.

Tegenwoordig kwam hij steeds vaker terug naar de school. Er waren spierballen en slimme breinen die ingehuurd konden worden voor een kleine bijverdienste. Er waren spullen nodig, ingrediënten en boeken uit verre oorden waar een mooie paluti aan bleef hangen voor degene die het regelde. Maar bovenal was er de bibliotheek. Zalzi had veel gereisd en wist dat hier, zeker na de samenvoeging van Bumetrel en Ypsilon, een van de grootste boekenverzamelingen van het vasteland stond. De fee doneerde eens in de zoveel tijd een klein geldbedrag aan de school en in ruil had niemand er problemen mee als hij rondliep in de gangen. Zeker eens in de twee weken keerde hij terug om dingen op te zoeken of om nieuwe zaken te leren of om gewoon de drukte van de stad achter zich te laten en in een goed verhaal te duiken.

“Goedenavond juffrouw von Oikilan.” Zo groette hij de bibliothecaris en zonder een verder woord liep hij richting de kast met nieuwe boeken. De nieuwe boeken waren altijd interessant en stiekem hoopte Zalzi dat er een nieuwe roddelfops zou zijn. Maar vandaag was er een ander boek dat zijn aandacht trok. 'Fides Quaerens Intellectum' door Tatiana L. Lundraw. Deze kende hij nog niet. Hij keek verder niet op of om naar de andere boeken, maar liep met dit boek in zijn handen hummend naar een tafel.

Terwijl hij zachtjes het lied van Socophon neuriede, sloeg hij het boek open en begon te lezen. Het was een verhandeld werk over ethische aspecten van morele kwesties en te lastig of droog voor sommige lieden. Maar Zalzi kon tussen de zinnen door lezen. Hij zag er flarden van de Tatiana die hij zich herinnerde. Stukjes van haar inzichten, van haar levendige geest verhuld in filosofische contrapties. Zo, op het kasteel wat zes jaar hun thuis was geweest, met het Sophoconlied zachtjes trillend op zijn neusvleugels en met Tatiana’s woorden voor zijn ogen, zo kreeg de weerwolf langzaam vorm.
En zo vormde zich de telepathische band die al jarenlang tussen hen had gesluimerd.

De fee zat van het ene op het andere moment te kijken naar een hond. Hij herkende de ogen gelijk, hoewel ze volledig de verkeerde kleur hadden. “Plato?” Nee, dat kon niet. Plato was een tijd terug overleden en bovendien had deze hond een bruine vacht in plaats van een blauwe. Deze bruine hond sloot zijn ogen en liet zijn hoofd op de grond rusten. De vloer van het kantoor van mevrouw Doubek. Op een of andere manier zat Zalzi niet langer in de bieb, maar in een van de leraren kantoren. Hij zag inktvlekken voor zich en een paniek overviel hem. Een paniek die niet de zijne was.

En toen was het weer over. Nu had hij alleen zijn eigen paniek. Had hij nou een pot inkt omgestoten of niet? Waar was hij geweest? “Bij Wechtan! Inktvlekken?” Zijn stem galmde door de bibliotheekzaal, maar dat kon Zalzi even niet schelen. Hij keek verdwaasd om zich heen, op zoek naar de hond. En toen viel de paluti. “Jippe? Jippe!? Tatiana?!”

Er zaten meer mensen en enkele hoofden draaide zich richting Zalzi. Maar de fee was te druk bezig met zijn zoektocht naar een imaginaire hond om zich ergens druk over te maken.

[Tatiana Lovitis Lundraw]

Ze had welgeteld twee woorden kunnen opschrijven voordat haar flitsen van een zoekende blik haar gezichtsveld vulde, dezelfde setting, nu met meer detail. Een bibliotheek? En toen, alsof de zon achter de wolken verscheen was daar een stem die door de connectie kwam die ze bij harte herkende. “Jippe? Jippe!? Tatiana?!” Toen stokte haar adem.

Ze sloot haar ogen en begon te voelen, voelen diep in haar gedachten of ze daadwerkelijk kon vinden waar ze naar opzoek was. En dat kon ze en ze kon hem nog net zo moeiteloos vast grijpen als voorheen. Diep in haar hoofd was daar het gevisualiseerde zilveren lijntje en ze greep hem stevig vast. De connectie... Ze hadden de connectie nog... En dat betekende dat, dat Zalzi in de buurt was. Abrupt stond ze op en schoof ze haar stoel met een onbedoelde geweld naar achteren. Haar handen lagen op haar bureau en ze staarde naar Jippe. Dit keer zocht ze hem bewust op. "Zalzi? Zalzi ben jij dat?" Haar hartslag zat nog steeds in haar keel maar dit keer om gehele andere redenen. Opwinding, enthousiasme, geluk. Zalzi was hier. Hij leefde nog. Het ging goed met hem. Hij was hier binnen haar bereik. Ze liep snel naar de gang en gooide haar deur open. Hangend aan het kozijn keek ze links en rechts de gang op. "Zalzi, waar ben je?

----------
Jippe
----------

Jippe's hoofd schoot omhoog toen hij zijn baasje hardhandig zag opstaan. Hij keek haar verward aan hoe ze een paar seconden lang als een soort boom naar hem stond te staren en begon te kwispelen tegen de vloer aan. Wou hij haar wat lekkers geven misschien? Dat bleek niet het geval te zijn want ze stortte zich op de ingang van de afgezette doos waarin ze zich begaven. Ze leek gehavend... Was alles wel goed met haar? Even stond hij voor een dilemma... Zijn baasje achterna gaan of verder blijven genieten van het warme auw wat minder auw deed als je er niet direct met je snuit in ging zitten. Hij besloot dat zijn loyaliteit toch iets meer bij zijn baasje lag en stond rustig op om met zijn snuit tegen haar been te duwen. Ze leek hem niet op te merken, maar dat deerde niets, hij zou aan haar zijde staan waar ze vervolgens ook naar toe zou gaan.

[Zalzi Malt]

Met een vergelijkbare enthousiasme sprong de fee aan de andere kant van de telepatische verbinding op. Ook hij had inmiddels door wat er aan de hand was en nu hij bewust het kanaal opengooide kwam alles stukken duidelijker voor zijn geestenoog. Hij zag hoe Tatiana met een zeker vurigheid een kantoor uitsnelde en hij voelde dezelfde vurigheid in hem. Misschien gaf ze deze emotie wel door. Hij was de preciese details uit het eindexamen vergeten en die konden hem al even weinig schelen als het feit dat er myrofas 'Ssssst!' naar hem toe siste. Tatiana was hier.

'Ja, ik ben het! Wacht, wie had je anders in je hoofd verwacht? Gustav Vladistov?' Tatiana's boek werd vakkundig om de nieuweboekenstapel gekwakt en zo snel als hij kon stond hij weer buiten de bibliotheek. Hij staarde over de hoofden van een groep eerstejaars -wat waren die nog klein en schattig- en vroeg zich af hoe hij het snelst bij de lerarenkamers kwam. Door de hoppenvleugel? Of via het trappenhuis bij het danszaaltje?
Hij verstevigde zijn greep op de telepatische link en begon te lopen. Wacht, ik weet waar je bent. Ik kom eraan!  De fee ging op jacht naar de weerwolf.

[Tatiana Lovitis Lundraw]

Ze rilde fysiek bij de gedachte dat Gustaf Vladistov haar in haar hoofd zou achtervolgen. "Olki, gelukkig niet zeg. Eén jongen die daarboven in mijn hoofd ronddwaalt is al zat. De glimlach zat vast op haar gezicht, de twinkeling in haar ogen verdween niet terwijl ze de gang op liep met Jippe aan haar zijde. Ze staarde naar de kant waar de vleugel van de bibliotheek lag, waar hij waarschijnlijk vanaf zou komen.

De connectie werd nog een tikkeltje strakker getrokken, zonder twijfel Zalzi's doende en ze zag beelden van een groepje leerlingen waarvan ze een paar qua gezicht herkende maar niet van naam. Buiten de bibliotheek nota bene.

"Je weet waar ik ben, mmh? Niet als ik jou eerst vind, kom me maar zoeken, Malt." Haar glimlach werd een grijns en ze begon achterwaarts de gang uit te lopen, haar pas versnellend totdat ze geforceerd was om zich wel om te keren omdat ze anders met haar rokken verstrikt zou raken in haar pas. En ze begon te rennen, van Zalzi weg in plaats van naar haar toe. De nieuwe vlaag van adrenaline schoot door haar heen terwijl ze zich in de richting van de Hoppenvleugel begaf. "Degene wie de ander het eerste ziet heeft gewonnen."

[Zalzi Malt]

Nee hoor, ruimte zat hierboven in je hoofd. grapte de fee terug, En je mag wel een keer stoffen. De fee was inderdaad via de normale route richting de lerarentoren gaan lopen, maar toen begon ze hem uit te dagen. Het voelde vertrouwd aan, alsof Zalzi en Tatiana nooit weggeweest waren van school. Alsof ze geen volwassenen waren die hard moesten werken voor hun bestaan. Welnee, ze hadden elkaar nog geen eens daadwerkelijk gezien of de plagerijen vlogen alweer over en weer. Daarbovenop speelden ze een spel dat ze al jaren niet meer hadden gedaan. En het was geweldig.

Oh, jij denkt dat je ditmaal wel kunt ontsnappen, Lundraw? Nu ik weet dat je hier bent, laat ik jou mooi niet meer ontsnappen. Hij kende Tatiana. Ze zou waarschijnlijk eerst de andere kant op gaan. De hoppenvleugel? Of de grote zaal? In beiden gevallen kwam je dan toch via de binnenplaats? Als Zalzi via de derde verdieping zou gaan, kon hij vanaf de balustrade een groot deel van de school overzien. Game on!

Hij zette het op een lopen. Loerend door de gangen of hij Tatiana niet al ergens zag. Hij wierp een blik in het danszaaltje, maar dat had hij beter niet kunnen doen. Een herinnering ontsnapte uit zijn hoofd en vloog via de telepathische verbinding naar Tatiana:
De blonde weerwolvin in haar mooiste blauwe jurk met gouden franjes. De fee in zijn netste jasje. Samen zwierend over de dansvloer. De geur van jonge romantiek en rabarbertaart in de lucht.[1]
Hij schudde zijn hoofd en focuste zich, maar wat een blamage. Hij kon net zo goed roepen: "Tatiana, ik sta nu voor het danszaaltje!" Maar het was te laat om de herinnering terug te roepen. Het was een sterke, duidelijke herinnering geweest, als in een droom of een visioen. Als Zalzi niet zo blij was geweest om Tatiana weer terug te vinden, had hij zich wellicht zorgen gemaakt over de kracht van hun telepathische band.

Maar er was geen tijd voor zorgen. Eerst moest hij de jacht winnen. En daarvoor moest hij snel zijn en Tatiana afleiden. Wat doe jij hier na al die tijd op Bumetrel? Laatste keer dat ik iets over je gehoord heb zat je halverwege Europa? En snel schoten zijn voeten over de stenen gangen naar zijn volgende verstopplaats.

1.	http://myrofas.nl/forum/index.php?topic=7380.0

[Tatiana Lovitis Lundraw]

Stoffen?! Wel verdraaid Malt, ik weet niet waar jij die tijd vandaan haalt, maar sommigen van ons doen daadwerkelijk wat nuttigs met ons leven. Heb jij daar de tijd voor tegenwoordig? Ik niet hoor. Plaagde ze uitdagend terug. Het voelde weer als voorheen en wat had ze het gemist. Het leven was nooit saai geweest met Zalzi in haar buurt, of Rick voor hetzelfde geld. De atmosfeer rond die twee was altijd luchtig gehouden, maakte niet uit hoe serieus het leven soms was, die twee bleven het gezellig houden. Het beeld van de studiezaaltjes op de derde verdieping schoot haar te binnen.
Vier rebelse deugnieten, zachtjes pratend in een afgesloten studieruimte. Plannen beramen voor een Schaduwraad voor Socophon. Het werd tijd voor wat leven in de brouwerij. Tati en Zalzi die grijnzend plannen stonden te beramen met hun twee mede studenten.[1]

Het beeld van het danszaaltje op de derde verdieping schoot door haar hoofd en ze bleef erdoor stokstijf stil staan. Een kleine vlaag van emotie schoot recht door haar hart heen. Dat was een mooie avond... Een mooie avond totdat ze alles weer moest verwoesten voor haarzelf. Maar die gevoelens werden niet meegestuurd met Zalzi's herinnering en daar was ze dankbaar voor. Dat was niet op zijn gedachten, alleen het dansen, het gezellige dansen met elkaar, alleen hun tweeën. Ze kreeg abrupt zin in rabarbertaart.

Maar dit verraadde wel waar Zalzi zich bevond en in haar hoofd begon ze zijn mogelijke route in haar hoofd af te leggen. De snelste weg naar de hoppenvleugel was over de binnenplaats, groot en open, met het uitzicht van het danszaaltje er midden op. Maar het kasteel was rond dus als ze omliep helemaal via de tweede verdieping, recht onder Zalzi door dan zou ze er kunnen komen zonder dat hij haar zou zien. En vanaf daar kon ze naar boven om hem te pakken te krijgen.

Ze stopte met rennen en ging over op een haast gejaagde snel lopende pas. Hij begon weer met haar te praten. Oh ja, je weet het wel... Roedels zijn al te graag op weg. Nooit ergens lang stilstaan. Ik wou graag een poging proberen om een baan te krijgen. Zeker nu het bleek dat Aegnor eindelijk écht in de voetsporen van zijn sire is gaan lopen en Gustaf waarschijnlijk over het randje van een afgrond heeft geknikkerd als een soort eindexamen om een echte bloedzuiger te worden waar Vladistov trots op zou kunnen zijn... Heb je Marcus Magvatero al ontmoet? Het is een goede man. Ze haastte zich de trappen op, schichtig om hoeken heen kijken of hij daar niet elk moment kon staan. Jij hebt ook niet stil gezeten.. Iedereen die ik vroeg waar je was had geen idee waar je je uithield. Wat heb je in tussentijd gedaan?

1.	De Nieuwe Raad

[Zalzi Malt]

Natuurlijk, de schaduwraad. Zalzi zag ze daar weer met zijn vieren zitten: schelmenstreken smeden, feesten en verassingen voorbereiden en bonte bezigheden bekokstoven. Uiteindelijk had Rathiain haar fout ingezien, uiteindelijk had ook hun mentrix bedacht dat de raad meer moest zijn dan stijve jaknikkers. Uiteindelijk waren Zalzi en Tatiana in de raad gekomen. Maar voor die tijd hadden ze zich uitstekend vermaakt om in alle anonimiteit leven in de blauwe brouwerij te brengen.

Tuurlijk moet je stoffen. Hier in je hoofd liggen dingen opgeslagen die je de rest van je leven kunt blijven gebruiken. Of heb jij nooit in je reizen met de roedel iets gehad aan alle vorsten van Nascam tussen 700 en 900? in zijn boodschap lag een flinke portie ironie verborgen en een lichte imitatie van mevrouw Doubek. Zalzi was ooit op dit onderwerp gezakt en had een fikse donderpreek ontvangen.

En ik heb Marcus Magvatero heel kort ontmoet. Op de voorjaarsviering in Oiklan afgelopen lente. Hij leek mij een degelijke man, maar misschien een beetje conservatief en verstrooid. Een man die met zijn hoofd nog in de vorige eeuw leeft. Tobias was daar trouwens ook, dus ik was niet helemaal van de aardbodem verdwenen. Je hebt gewoon niet goed genoeg gezocht.

De fee realiseerde zich dat Tatiana zijn tactiek aan het toepassen was. Dat ze hem aan het afleiden was. En met succes, want hij had halverwege het trappenhuis naar een blanke muur staan staren terwijl hij met Tatiana aan het praten was.
Het was tijd om druk op de ketel te zetten. Om de jachthoorns te laten schallen en de weerwolf in een hoek te drijven. Hij haaste zich naar de balistrade, had overzicht op de gehele binnenplaats en begon een bombardement aan herinneringen.

Ze kon via de hoppenvleugel gaan? Prima, gelijk stuurde hij haar een boodschap alsof hij haar daar op wachtte. De hoge muren vol nissen met pulsende balletjes. Het scherpe gesnirp[1] dat tegen de stenen muren echode. Het hoge raam, het veld meters onder hen en de wind die in Tatiana en Zalzi hun gezichten blies. De sprong, het joelende gegil van Tatiana, het gewicht van haar lichaam in Zalzi's armen.
De kelders? Voorzichtig schuifelend. Voledig omgeven in het donker. In een hand Tatiana's hand. In de andere een oude lappenpop.
Of misschien zou ze omlopen via het grasveld. Schaak juffrouw Lundraw, je kunt niet ontsnappen aan Zalzi Malt. De ingevallen nacht. De adrealine in zijn gespannen lichaam. Zalzi's uitgestrekte hand, de blonde weerwolfvacht tussen zijn vingers, Tatiana's snuit porrend in zijn zij.

Hij tuurde over de myrofas beneden. Ze moest nu toch wel hierlangs komen. Je kunt niet ontsnappen Tati. We hebben samen dit hele kasteel verkend. Iedere gang, ieded hoekje. Wij tweeën zijn overal hier en je kunt ke niet verstoppen.Tenzij ze wist df hij hier was. Tenzij zij, de slimme Tatiana hem hierheen gedreen had en via de twede verdieping achter hem kwam...

Hij draaide zich met een ruk om.

1.	Ik weet niet meer welk geluid hops maken.

[Tatiana Lovitis Lundraw]

En daar stond ze.

Hij zag haar als eerste want zij zag.. niets. Niets in de materiële wereld tenminste. Haar ogen waren wel op hem gericht, maar haar blik was uit focus en ze staarde met een half open mond in de leegte voor haar. De bombardement aan herinneringen overspoelde haar en alle herinneringen wakkerden een nostalgische, warm en tegelijkertijd een verdrietig gevoel van gemis aan in haar borstkas. Al die herinneringen hadden haar er aan herinnerd hoeveel ze wel niet mee hadden gemaakt samen. Hoeveel geschiedenis ze hadden in dit kasteel.

Iedere gang, ieder hoekje. Wij tweeën zijn overal hier en je kunt je niet verstoppen Verstoppen.. Waarom wou ze zichzelf ook weer verstoppen? Ze stond in een trance van herinneringen. Haar eigen voegde zich bij die van Zalzi en werden terug gestuurd.

Een race om snelheid, "Wie als laatste bij de rivier is, is een hop!" de wind door haar vacht, zijn gefladder achter haar, de volle maan scheen helder. Ze had niet door dat er tranen over haar wangen heen biggelden, hoe haar mond in een glimlach trok, zelfs niet in haar trance. Het lachen in de sneeuw, vrouwe Vanilla beschermen aan het bombardement van sneeuwballen, zijn rinkelende lach die de rijp op de bladeren te niet deed. Jippe tikte zijn snuit tegen haar hand aan, ze merkte het niet eens. Aangekomen op Yps, warme anijsmelk met Rick, het gevoel van nieuwe herinneringen die ze samen zouden delen voor de aankomende 6 jaren, onwetend over hoe de komende jaren voor hun zouden verlopen. En nog een. Een verlaten jongens slaapzaal. Tati, Zalzi en de twee pups van Elmo, Plato en haar eigen Jippe. Inenting tegen de vampiers. Het had gelukt, geen enkele vampier had ooit aan haar hond gezeten.

Ze snifte en keek naar beneden, de tranen uit haar ogen knipperen terwijl Jippe weer tegen haar hand aan tikte en snel veegde ze haar tranen weg en haalde nog een keer haar neus op terwijl ze Jippe een goede bol over zijn kop gaf. Maar Jippe had ergens anders de aandacht voor. Ze volgde zijn blik.

En daar stond hij.

Ouder. Meer volwassen uiterlijk. Minder kinderlijk, maar nog steeds dezelfde bolle wangetjes, nog steeds hetzelfde lange haar in een staart, nog steeds dezelfde vleugels. Nog steeds Zalzi.  Altijd gewoon nog Zalzi.

Ze vloog hem om de hals. Ik heb je gemist

[Zalzi Malt]

Zalzi draaide zich om en het hier en nu verdween. De stenen muren smolten weg. Het rumoer van leerlingen verdampte. Alleen hij en Tatiana bleven staan, terwijl de wereld om hen heen zich ontvouwde als een wervelstorm van herinneringen. Fijne herinneringen, droevige herinneringen, schaamtevolle, emotionele, prachtige herinneringen. Elke even uniek, elke even echt. Hun geschiedenis walste met de kracht van een orkaan om hen heen en overspoelde Zalzi met een palet van intense emoties.

En toen was het hier en nu weer terug. Toen was Tatiana weer terug. En hoe echt haar aanraking in zijn gedachten ook mochten voelen, de werkelijkheid was beter dan alles. De fee sloeg zijn armen om haar heen, drukte haar tegen zich aan en er was nog maar een gedachte over.

Ik heb je gemist.

Zalzi kon op dat moment niet meer zeggen of hij deze woorden verstuurde of ontving. Of misschien wel beiden. Door deze hele ervaring was de grens waar Zalzi eindigde en Tatiana begon een onduidelijke waas geworden.
Hij opende zijn ogen. Hij haalde diep adem (Tatiana rook lekker). Langzaam kreeg hij vat op de realiteit.

"Ik ben zo blij dat ik je weer gevonden heb."

Er zat een blok in Zalzi's keel en zijn stem klonk daardoor gebroken. Hij schraapte zijn keel, schudde zijn hoofd. Hij ontspande zijn omhelsing, zodat hij voldoende afstamd had om haar te bekijken, maar loslaten deed hij niet. Absoluut niet.
Ze was nauwelijks veranderd. Er waren nuances in haar houding en haar ogen die verrieden dat ze volwassen was geworden. Andere kleding, een ander kapsel. Maar dat waren slechts dunne laagjes naadloos bovenop de Tatiana die hij kende. Verder was ze precies uit zijn herinneringen gestapt.

Zalzi grijnsde. Hij had zijn stem weer onder controle, keek Tatiana in haar natte, stralende ogen aan en sprak: "Ga je met me mee? We hebben zoveel te bespreken en we moeten samen nieuwe herinneringen aanmaken."

[Tatiana Lovitis Lundraw]

Wie bekommerde zich nou om het weer buiten als de stralende zon zichzelf haar letterlijk in zijn armen hield? Ze zou met liefde het daglicht opgeven als het betekende dat ze nooit weer zo abrupt afscheid van elkaar zouden hoeven nemen. Daarom drukte ze ook haar neus in zijn schouder terwijl hij haar stevig vasthield en had net zo stevig haar armen om zijn middel geslagen. Hun gedachten en gevoelens waren bijna als één en ze kon niet zeggen dat ze het een naar idee vond. Ze had het met het witte schoolhoofd gehad over zelfontplooiing en individualisme, maar op dit moment in tijd wou ze alles behalve dat. Dit beviel haar wel, wat nou individualisme? (Hij rook naar een boswandeling in de zomer, boterbloemen, specerijen en de heerlijke geur van oude boeken.)

Zijn stem sloeg over en dat had ze niet meer gehoord in een lange, lange tijd. De pubertijd haalde uiteindelijk ook de fee in, en zijn stem had vaker overgeslagen toen het een lager timbre kreeg. Echter betwijfelde ze of Zalzi nog op deze leeftijd moeite had met zijn pubertijd, daar was hij goed en wel uitgekomen. "Ik geloof dat ik me moet verontschuldigen dat ik zo lang op me heb laten wachten, mmh?" Ergens een klein beetje in haar had ze gehoopt dat haar aanwezigheid op Bumetrel ervoor zou zorgen dat hun paden weer zouden kruizen, maar ze had er nooit haar zinnen op gezet. Dat was immers niet de reden dat ze hier terug was gekomen, maar ze klaagde niet om deze uitkomst. Absoluut niet. Hoe had ze ooit kunnen bedenken zo maar weg te gaan?

Tati lag nog steeds in zijn armen gevouwen maar hij trok zich iets terug keek haar recht aan. Ongetwijfeld nam hij haar op en hoe ze veranderd was en ze glimlachte wat schaapachtig, verlegen door zijn gestaar. Zijn gezicht verraadde alles en als dat het niet dan deden hun gemengde emoties van pure opluchting en blijdschap dat wel. Ze snoof nog eens haar neus en knipperde de rest van haar tranen weg, die hadden hier geen plaats. Vandaag was geen tranen-dag, vandaag was een dag om te vieren. Haar linker hand legde ze teder op zijn gezicht en keek hem diep in zijn ogen aan. "Voorlopig ga ik helemaal. nergens. heen. Gelukkig maar want wij hebben veel bij te praten."

"Lijdt de weg en ik zal naast je staan."

[Zalzi Malt]

Tatiana raakte zijn gezicht aan, hun ogen vingen elkaar en het voelde perfect. Van Zalzi hoefde dit moment nooit meer voorbij te gaan. Als de tijd nu zou bevriezen, dan zou hij daar blij mee zijn. Als hij nu gebeten zou worden door een vampier en dit zijn laatste emoties waren, dan zou hij daar vrede mee hebben. Als de hemel nu naar beneden kwam en het kasteel met al haar inwoners zou vermorzelen, wel, dan zou Zalzi absoluut niet blij zijn, maar dank Vanas dat hij Tatiana dan nog een keer in zijn armen mocht houden. Dank de goden dat hij dit moment mocht beleven.

Maar momenten glijden voorbij en zo ook dit moment. Iets porde in Zalzi's dijbeen en hij liet zijn ogen naar beneden glijden. Jippe wilde ook aandacht. "Dag oudje." Hij liet zijn vingers door de honds vacht glijden. "Het is ook leuk om jou weer te zien." Toch was dat alle aandacht die Jippe kreeg. Snel keek hij weer op, bijna bang dat Tatiana in die enkele seconden weggeslopen kon zijn.

"Beter laat dan nooit.." Hij pakte Tatiana bij haar arm en begon te lopen. Via een van de vele routes door het kasteel, richting de uitgang. "Ik hoop dat je nog geen plannen hebt, maar ik laat je niet meer gaan voordat we een heel feestmaal hebben genuttigd. Deze gelegenheid moeten we vieren door het vetste varken van Oikilan te slachten en dan wil ik alles horen. Hoe lang je hier blijft, waar je bent geweest, wat je hebt gedaan? Kom je hier wonen, ben je getrouwd?" Zalzi klonk net zo enthousiast als hij was, maar toch was bij die laatste vraag de nadruk net anders. Hij probeerde dat te maskeren door verder te praten. "Ik heb je boeken en scripties gelezen. Een aantal althans en ik ben best trots op je werk en dat ik zo'n gerenommeerd schrijver ken. Ik heb een exemplaar thuis staan."

[Tatiana Lovitis Lundraw]

Tatiana was echter niet tussen zijn vingers ervandoor geglipt dus ze stond grijnzend te kijken hoe Jippe een lage kef eruit blaakte toen Zalzi ook de hond eindelijk de aandacht gaf die hij rechtmatig verdiende. Haar hond was de fee ook nog niet vergeten en Jippe stond enthousiast met zijn staart te zwieren terwijl Zalzi hem een goeie aai door zijn vacht gaf.

Niet veel later werd ze terug de gang op gezwierd, haar arm in die van Zalzi en de andere legde ze op zijn bovenarm terwijl Jippe op een rustig tempo achter hun aan trippelde. De belofte van goed eten liet haar mond wateren. Het was op het moment nog ietwat vroeg voor avondeten, maar toch had ze sinds de middag niets meer gegeten dus de honger kwam al snel weer boven kruipen.

Zijn vrolijke olijke geratel ging maar door en ze stopte niet met grijnzen terwijl ze hun weg inmiddels op het grasveld richting de poorten vervolgden. De zomerse geur van groen gras en bomen snoof ze op. Verse lucht was zo veel beter dan het stoffige en muffe kantoor. Hij had een boek van haar gekocht. Die dingen waren duur! En hij vond ze goed en was trots op haar schrijfwerk! "Daar heb je veel paluti voor neer moeten leggen geloof ik. Wow..." Schaapachtig krabde ze aan haar nek met een blos op haar wangen. "Als je me ooit meeneemt naar je nieuwe hutje op de hei dan zal ik hem voor je ondertekenen. Het enige exemplaar met een handtekening. Kun je hem aan iedereen laten zien hoe je een 'gerenommeerd schrijver' kent. Mag ik dan ook op een wit paard aan komen rijden nu ik zo ver boven je sta?" De onvijandige en plagende sarcasme droop van haar woorden. "Alsjeblieft, Zalz, je kent me toch? Ik ben niets anders dan ik altijd ben geweest. Ik schrijf heel toevallig wat woorden op die menig man wel aanstaat en graag zouden willen lezen. Maar ook jij zou dat kunnen. Ik ben geen speciale schrijver of iets dergelijks."

Expres had ze om zijn eerdere vragen heen gepraat én omdat hij ook al begonnen was over haar publicaties, maar uiteindelijk kwamen die vragen toch wel aan bot en ze kon Zalzi vertrouwen. Hij zou haar niet belachelijk maken. "Ik blijf voor onbepaalde tijd. Op zijn minste een jaar lang. Zo lang heeft heer Magvatero me op een proefperiode staan. Ik verwacht dat dat doorgetrokken wordt naar een jaar, maar je weet maar nooit." Ze haalde haar schouders op. "Het kan maar zo zijn dat mijn leerstijl hem niet aanstaat of ik juist totaal niet weet hoe ik met de leerlingen om moet gaan." Ze zuchtte en keek naar de blauwe lucht. "We zullen het vanzelf meemaken. In tussentijd woon ik dus in het kasteel en krijg ik nog niet echt betaald behalve de onderdak die me aangeboden wordt. Wat al de helft scheelt sinds ik weg ben bij de roedel." Ze keek hem aan en daarna wierp ze haar blik op de grond voor hun. "Ik ben niet getrouwd... Dat was het hele probleem. De alfa vond het tijd dat ik een man zou hebben die me kinderen kon geven. Hij wou me uithuwelijken aan een mens voor het belang van de roedel. Ik-- Ik weigerde. Noem me een romanticus maar ik- ik wou niet in een huwelijk stappen zonder dat er blijk van liefde was." De halve waarheid, er zat meer achter dan dat. "Dus ik ben hem gepiept. Weg gegaan. Het weggaan stak me een beetje, ze zijn me niet eens achterna gekomen. Soms vraag ik me af of ze me wel wouden. Wat voor toevoegingen kan een filosofische weerwolvin nu brengen in een roedel? Als ik nu beter was geweest in jagen of als ik nu kinderen had gebaard zoals mijn enige taak eigenlijk was... Misschien had ik me dan niet zo'n buitenstaander gevoeld."

Ze wou niet het gesprek een zure wendig geven dus ze schudde haar hoofd, ergens opgelucht dat het er eindelijk uit was en keek hem aan terwijl ze inmiddels bij de poorten waren aangekomen. Het was vreemd hoe je de ene dag de zelfontplooiing van het individu kon prijzen en de volgende dag er spijt van had dat je die zelfontplooiing was doorgegaan. Ze realiseerde dat ze de mening van Marcus ergens wel in kon zien.  "Over buitenstaanders gesproken... Wat doe jij op Bum? Je hoort hier toch allang niet meer, als leerling tenminste? Waar woon je nu? Wat is er gebeurd allemaal op Ypsilon? Heb je je opleiding kunnen afmaken? Wat heb je al die jaren gedaan?"

[Zalzi Malt]

Ze verlieten de stenen gangen van het kasteel. Ze staken het grasveld over, passeerden de zwaaiende wachters, doorkruisten de schaduwen van de bomen langs de weg. Zalzi negeerde het meeste van wat er om hen heen gebeurde. Een Gorgoon bij de poort groette hem beleefd: "Goedemiddag Meneer Malt.", maar Zalzi hoorde het maar half. Hij had ook geen oog voor het kleurenpalet dat het zonnelicht in het bladerdak veroorzaakte. Maar hij zag wel hoe het zonlicht met Tatiana's haar speelde en gesmolten goud erover uitvloeide. Ja, Zalzi werd er poëtisch van.

Maar zijn aandacht ging toch voornamelijk uit naar haar verhaal. Het eerste gedeelte was plagend. "Toe maar, Tatiana, deze vernieuwde bescheidenheid siert je. Maar ik meen het dat het elke cent waard was om jouw boek te hebben. Mijn bureau wiebelde en dat is nu helemaal verholpen." Hij lachte hardop om zijn eigen grap. "Nee, maar serieus, ik bezit nu zelf drie boeken en ik ben ontzettend gelukkig dat jouw naam op mijn plank prijst."

Maar daarna kwam Tatiana's persoonlijke verhaal. Zalzi hield haar arm stevig vast, want ze klonk fragiel. Ze had het niet makkelijk gehad, maar hij was trots op haar beslissingen. En ook een beetje blij. Hij knikte serieus en verder onderbrak hij haar niet. Aan het einde van het verhaal leek de wolvin wel droevig, maar ook opgelucht dat ze haar verhaal kwijt kon. Hij gaf haar een bemoedigend klopje op haar hand. "Jij moet jezelf zijn, Tatiana. Je bent bijzonder. Uniek. Dan is het lastig om een plaatsje te vinden op deze aardbol. Maar ik ben trots erop dat je blijft zoeken. En ik denk dat je geweldige lessen gaat geven."

Het was duidelijk dat Tatiana genoeg over zichzelf had gepraat. Terwijl de wachters de poort van Bumetrel opendraaiden, zuchtte Zalzi. "Ja, ik ben nog 14 jaar blijven zitten op Bumetrel. Maar misschien mag ik volgend jaar naar Ypsilon. Volgens mentor Ev..." Hij kon zijn gezicht niet strak houden en begon te grinniken. "Ha, dat zou wat zijn. Ik nog steeds als leerling op Bumetrel. Nee, ik kom hier nog regelmatig om te lezen in de Bibliotheek. Als je een vrijwillige donatie doet en goed overweg kunt met het personeel, dan laten ze buitenstaanders toe. En ik bedoel, Bumetrel voelt toch nog steeds een beetje als thuis."

Ze verlieten het terrein van Bumetrel en volgden het pad richting Oikilan. "Mijn echte huis staat in de stad. Mijn eigen hutje op de hei. Wel, het is niet echt van mij, het is van heer Faermin..." Hij schudde zijn hoofd. "Wacht, ik begin chronologisch. Ja, ik heb Ypsilon afgemaakt. Maar de sfeer was enorm omgeslagen na alles. We hebben zo vaak gedacht om alles te verlaten, want er dwaalden geesten en nare herinneringen rond op het terrein. Maar ik heb het uitgezeten en vervolgens ben ik in dienst getreden bij Job Faermin. Hij is een bekende koopman uit Gidrwan, misschien heb je wel eens van hem gehoord? Hij heeft zaken en bezittingen in bijna alle landen. Wel, ik heb eerst een paar jaar meegelopen als klerk in zijn handelgezelschap, daarna als een van zijn onderhandelaars. En nu representeer ik hem in Oikilan. Ik woon in zijn huis en zorg ervoor dat alles goed verloopt. Maar het geeft mij de ruimte om mijn eigen dingen te doen. Heb je wel eens een Zalzar gedronken? Ik heb mijn eigen brouwerij. Bijna mijn eigen. Maar het heeft mijn naam erop, dus dat is al wat."

Hij pauzeerde even. Moest hij vertellen over zijn korte relatie met een dame van lichte zeden? Zijn schermutselingen met een criminele Feeënbende? Net als bij Tatiana was niet alles vlekkeloos verlopen. Hij kon zijn hart luchten bij haar, het voelde heel vertrouwd aan. Maar hij besloot om niet alles in een keer te vertellen. "Er is een hoop gebeurd in de tussentijd. Als ik eraan denk, voel ik me oud. Waar zijn al die jaren gebleven? Ik heb..." Nee, schudde hij zijn hoofd, want hij merkte dat ook hij het gesprek niet wilde verzuren. Het ging zo gemakkelijk. Hij zette een andere toon in en greep een onder onderwerp aan. "Dus jij treedt in de voetsporen van mevrouw Negorid. Dat lijkt me erg lastig. Ben je een beetje voorbereid? Wanneer begin je?"

[Tatiana Lovitis Lundraw]

De gedachten dat één van haar boeken functioneerde als bureausteun was zo'n typerende opmerking van Zalzi dat ze het niet kon helpen om in de lach te schieten en toen ze naar hem opkeek terwijl hij met pretoogjes aan het lachen was smolt al haar problemen als sneeuw voor de zon. De herinnering van het sneeuwballen gevecht schoot nogmaals door haar hoofd en hoewel zijn stem nu dieper was klonk het nog steeds even hartverwarmend. Hoeveel paluti ze er wel niet voor over had om samen met Zalzi in een huisje te zitten gelijk aan hun tijd op Ypsilon waarbij ze warm werden gehouden door een haart, elkaar, een goed boek en Zalzi's gelach. Dat zou het ware leven zijn.

Ze voelde zijn emotionele support toen hij haar stevig vast hield en glimlachte even wat afwezig naar hem op. Ze keek naar hoe zijn wenkbrauwen fronsten en hoe zijn lippen een smal spleetje werden en hoe hij oprecht naar haar luisterde. Het handklopje en zijn vriendelijke opbeurende woorden sprak haar meer moed in en ze rechtte haar rug en keek trots naar hem op. "Denk je werkelijk? Misschien kan ik je hulp wel gebruiken bij een paar lessen. Zover ik mij herinner was je erg goed in het opstoken van discussies en ik weet niet zo goed hoe de leerlingen de stellingen zullen opnemen."

Terwijl ze door de poort heen wandelden werd haar gevraagd waar ze heen ging, snel richtte ze de aandacht op de wachter die haar stond en ratelde snel een 'Oikillan' eruit, waarna haar volledige aandacht weer terug ging naar Zalzi, die zijn tragische academische carrière begon uit te leggen. Met een grijns op haar lippen keek ze naar hem op en knikte bedachtzaam mee met zijn bizarre verhaal. "Oh? Mhm. Zeer zeker." Voordat beide arm in arm begonnen te grinniken. "Dat zou wat zijn, jou in mijn lessen hebben als leerling." Even beet ze op haar onderlip en besloot dat het maar beter was dat dat niet het geval was, de nieuwe barrière die dan tussen hun zou staan zou ze niet waarderen. En ze was het met hem eens. Hij had naar de bibliotheek in Oikillan kunnen gaan om te lezen, maar het was iets met Bumetrel waardoor het een nostalgisch en rustig gevoel gaf dat de bibliotheek vol zat met rustige studenten gekleurd in de drie verschillende kleuren. Dat er een vampier ten alle tijden haar de deuren van de bibliotheek had kunnen uitkijken was echter een beetje een negatieve kant maar dat hoorde allemaal bij het esthetiek van Bumetrel. Het zou de bibliotheek van Bumetrel niet zijn als meneer Vladistov's tergende blik niet constant over je schouder mee keek of je zijn goudmijntjes wel met de juiste waardering behandelde.

En toen kwam Zalzi's verhaal en hield ze hem op haar beurt stevig vast. Het moest nog velen malen erger geweest zijn voor de studenten op Ypsilon die de aanval overal om hun heen zagen plaats vinden. Klasgenoten, vrienden en hun eigen schoolhoofd. Allemaal vergaan. Dat terzijde had hij zich er doorheen weten worstelen en ze pakte zijn hand extra stevig vast, ze was zo trots op hem. Job Faermin had ze echter nog nooit van gehoord, dus schudde ze haar hoofd, maar dat viel te verwachten van een roedel die zich voornamelijk afzijdig wist te houden en rond reisde. De man klonk echter erg ambitieus en ze wist dat Zalzi bij deze werkgever goed op zijn plek zou zitten. Koopman paste bij Zalzi en ze was benieuwd om hem in actie te zien.

Ze bleef stilstaan bij zijn verhaal over de brouwerij en trok hem dus ook in stilstand terwijl ze hem prettig verrast aankeek. "Ja-- ik heb eergister nog een biertje van Zalzar gehad in de dorstige draak. Ik had geen idee dat dat jou brouwerij was!" Tati vervolgde haar pas voorzichtig. "Zalzi dat is geweldig! We moeten er straks eentje op drinken. Je eigen biertje, met jouw naam erop... Wauw." Tati had echt veel te veel gemist en ze voelde zich abrupt stokoud. Waar waren de tijden van hun onwetendheid binnen de kasteel muren gebleven? Ze vroeg zich af of er nu nog betere tijden voor het paar zou aankomen. "Je moet me eens rondleiden in Oikillan waar je allemaal actief bent. Je klinkt nogal druk met je nieuwe zakelijke leven."

"Het wordt ook heel lastig denk ik." Ze zuchtte en keek naar hem op. "Ik denk niet dat ik ooit echt in haar voetsporen zou kunnen treden. Ze was meer dan een leraar natuurlijk, maar ik hoop in ieder geval dezelfde wijsheid over te kunnen brengen die mevrouw Negorid ons heeft mogen bijbrengen. Ik ben voorbereid, ik heb haar oude curriculum weten te bemachtigen en ik heb genoeg stof om die te kunnen blijven volgen. Ik begin morgen al." Zuchtte ze opnieuw en keek weer naar beneden, dit keer met meer enthousiasme en moed. "Een praktijkles zodat de leerlingen wat aan me kunnen wennen en dat ik ze misschien wat van het oude stoffige idee van filosofie kan afhelpen. Er zijn genoeg theorieën die met leuke gedachten experimenten uit te beelden zijn. Wie weet of het wat voor ze is in plaats van uren lang stil in de boeken moeten zitten." De eerste gebouwen kwamen in de verte tussen de bomen al in zicht en ze prees Olki om de nabijheid van Oikillan.

[Zalzi Malt]

Met de eerste gebouwen kwamen ook de geuren en geluiden van het stadse leven aandrijven. Er was niet een specifieke stadse kenmerk op te noemen. Er was de geur van dampende borden stamppot en de geur van hopen bedorven vuilnis. Het geluid van hamerslagen op aanbeelden, gelach van kinderen, gevloek van koopmannen. En met iedere stap die ze namen zwol deze mengelmoes van zintuiglijke ervaringen aan. Maar dat veelzijdige, dat was kenmerkend voor een grote stad als Oikilan. En dat was nu Zalzi's echte thuis.

"Ik denk ook niet dat je hetzelfde zult worden kunt zijn als Mevrouw Negorid en ik denk ook niet dat je dat moet proberen. Maar jij hebt als leraar weer andere, Tatiana-achtige kwaliteiten te bieden." Lesgeven leek Zalzi verdraaid lastig. Rick had hem ooit geprobeerd te overtuigen van het plezier dat lesgeven was. En natuurlijk was het leuk om voor een groep kinderen verhalen te vertellen en kennis over te dragen. Maar tegelijkertijd moest je proberen om iedereen mee te krijgen. Ook de leerlingen die minder snel leerden, ook degene die geen aandacht hadden. Dat was een erg lastige puzzel.
"En je zult ze moeten motiveren. Laat ze bezig zijn met de stof. Maar laat ze ook leren dat zelfstandig studeren ontzettend waardevol kan zijn." De fee haalde zijn schouders op. "Maar ja, dit zul je allemaal wel zelf ook bedacht hebben. Nogmaals, ik weet zeker dat het goed gaat komen morgen. Morgen. Weet je zeker dat je dan nu met mij wil gaan eten? Wil je jezelf niet voorbereiden op de les van morgen? Ik ben blij dat ze je de poort uit laten gaan, dat je niet als een Mocha tegengehouden wordt."

"En het is leuk, koopman zijn. Ik sta in het midden van het leven in Oikilan. Eigenlijk komt het erop neer dat ik de Myrofas leer kennen, weet wat ze nodig hebben en wat ze kunnen bieden. En dan dingen in werking zet." Hij vond het ook heerlijk en kon het dan ook niet laten om pronkend hierover aan Tatiana uit te wijden. "Er lopen zoveel Myrofas in Oikilan rond die de prachtigste dingen kunnen maken. Hun hart en zaligheid in iets kunnen leggen, maar ze kunnen niet de Myrofas kunnen vinden die het willen kopen. Of Myrofas die iets missen in hun leven, een groot gapend gat. En die mij hartelijk bedanken als ik dat kan opvullen. Ik verbind myrofas. Althans, ik vind het mooi om er zo tegenaan te kijken.

Maar een groot gedeelte is het ook ouderwets schouders eronder, dingen opzetten, hard werken. En onderhandelen, vriendschappen onderhouden. De Dorstige Draak bijvoorbeeld, ik ken de Melicroths aardig goed. Ik ben dan ook erg blij dat ze via mij hun drank deels inkopen. En in ruil ervoor gun ik hen weer dingen, zodat we een betere wereld krijgen. Of klinkt dat dan weer te positief?
Ik heb Rodolf overigens net een telepathisch bericht gestuurd. Hij zet de Zalzars koud en braadt een heerlijke maaltijd."

[Tatiana Lovitis Lundraw]

Haar hand pakte zijn arm steviger vast toen hij haar vroeg of ze niet liever aan haar voorbereidingen wou werken. Nee, ze wou absoluut nu niet terug. "Ik heb het al vier keer door gelezen, en het curriculum vliegt niet weg, dat blijft daar wel liggen. Dat kan ik helaas niet zeggen van deze gevleugelde vriend. De studenten kunnen voor nu nog wel even die zelfstudie doen. Vanavond is het een speciale avond. Waag het niet me terug aan het werk te zetten, Malt." Ze keek de jonge strak aan. Ze wou niets anders dan vanavond uit gaan te eten met Zalzi, en dat curriculum kwam later wel als ze terug kwam. Daarnaast had ze de voorbereidingen voor de les van morgen al klaar liggen. Het curriculum vast leggen was voorbereidend werk voor de rest van het semester. Nee, leraarwerk kon later nog wel. Zalzi ging voor. Zalzi zou altijd voor gaan.

Zalzi dikte zijn ervaringen als koopman iets aan, maar het maakte niet uit, want het deed zijn verhaal niet minder interessant klinken. Ze betwijfelde of myrofas een groot gapend gat hadden wat opgevuld kon worden door goederen, maar ze snapte zijn punt. Overal waar animo was voor een bepaald product, daar waren koopmannen en handelaren om het product te verspreiden of de wensen van een klant te vervullen. Een vriendelijk glimlachje, een gezellig etentje met een drankje, een band opbouwen met de klanten en vervolgens je eigen handel opbouwen tot grotere getalen. Het was er niet een minder interessante baan door. Tatiana vroeg zich af hoeveel man hier in Oikillan Zalzi bij naam kende of op zijn minste bij gezicht.

"Rodolf is een aardige man. Ik heb ook vroeger tijdens Ypsilon met hem gepraat en het was verfrissend om al een herkenbaar gezicht te zien in een onbekende stad. De Dorstige Draak is goed uitgegroeid van wat het was in Treseburg. En ik denk dat veel werk nog steeds hard sjouw werk is. Heel veel fysieke ambachten, maar ook handel is nog veel lichamelijk werk. Het enige wat ik denk dat niet zo lichamelijk is, is het rechtssysteem en mensen in posities van macht, maar ik kan daar niet over oordelen want ook hun heb ik nooit echt in actie gezien. Dat ter zijde." Ze grijnsde en begon zijn bovenarm te voelen naar de spiermassa die hij vast en zeker in die tijd wel opgebouwd had en dat kon ze inderdaad voelen, haar handen schoten iets lager en begonnen hem plagend in zijn zij te porren. "Ik kan wel merken dat je veel sjouwt, Malt. Pas maar op, straks raak je dat babyvet nog kwijt~"

[Zalzi Malt]

"Dat u dat durft te zeggen, professor Lundraw!" Sprak Zalzi gekscherend. "Alsof er iets belangrijker is dan de roeping van het onderwijzen. Een schande voor al uw collega's, dir na de les zich terugtrekken in hun donkere kantoren om boven hun lesvoorbereiding van de volgendr dag in slaap vallen." Om eerlijk te zijn was dat precies wat Zalzi van de docenten op Bumetrel verwachtte. Dat was zijn beeld geweest toen hij zelf nog leerling was. "Maar het is fijn om te zien dat ik nog steeds een klein beetje goede invloed op je heb. Dan ga ik je de komende tijd wat vaker meenemen? Met jouw goedvinden natuurlijk."

Eigenlijk zou hij het best wel leuk vinden om weer meer met Tatiana op te trekken. Hun hele historie ter zijde, alle waarschuwingen van Rick en wijlen Rathiain in de wind slaand, ongeacht dat alles waren ze met zijn tweeën altijd op hun best geweest. Maar de fee hield zichzelf voor: één etentje tegelijkertijd. Eerst maar eens kijken hoe deze avond zou verlopen.

"Er lopen veel meer oude bekenden in de stad rond. Wodo bijvoorbeeld werkt als raadsman aan het hof. Laatste keer dat ik hem zag droeg hij een gewaad van fluweel en brokaat, ontzettend officieel maar het vreemde was dat hij het heel natuurlijk droeg. Hij heeft ook veel meer praatjes gekregen, heel anders dan de schuchtere Wodo waar we ooit bij op vakantie zijn gegaan. Vreemd hoe mensen zoveel kunnen veranderen. Soris bijvoorbeeld is dan helemaal hetzelfde gebleven. Hij wil gildemeester worden en misschien dat het hem gaat lukken ook, maar hij is nog steeds zo gulzig als wat. Enige wat dan ook veranderd is is zijn omvang." Met zijn handen beeldde hij een enorme pens uit.

Het rood steeg naar Zalzi's slapen toen ze een opmerking maakte over zijn armen en dat werd alleen maar meer toen ze hem in zijn zij begon te porren. Hij wist niet precies of hij blij moest zijn met de opmerking over zijn verdwenen babyvet. Het enige wat hij kon doen was de tegenaanval inzetten. Hij greep Tatiana's pols met zijn ene hand en zijn andere arm sloeg hij om haar middel. Zo trok hij haar stevig tegen zich aan.
Hij was een mannelijke fee, maar zij een vrouwelijke weerwolf. Zou ze het hem nou makkelijk maken of waren ze fysiek aan elkaar gelijk? Misschien vond ze het wel lekker om elkaar zo in een houdgreep te hebben. Zalzi vond dat wel. Haar gezicht zo vlak bij het zijne... "Jij hebt een prachtig ranke taille gekregen, Lundraw." Zalzi's stem klonk fluisterend. "Iemand zou jou vaker mee uit eten moeten nemen."

[Tatiana Lovitis Lundraw]

----------
Jippe
----------

In minder dan een instantie stonden zijn nekharen recht overeind en zakte hij iets lager naar de grond, tanden ontbloot en ogen strak op de bekende oude fee. Hij moest nu zijn baasje loslaten. Het enige wat hem echter weerhield om de fee diep in zijn been te bijten was de geur die het tweetal los gaf. Er was geen sprake van agressie in zijn acties ondanks zijn handelingen. Dát en het feit dat zijn baasje geen aanstalten gaf dat Jippe van kant mocht gaan. Des ondanks bleef hij waakzaam toekijken, een lage grom in zijn keel hangend.

----------
Tatiana
----------

"Jij hebt een prachtig ranke taille gekregen, Lundraw." Zalzi's stem klonk fluisterend en zwoel in haar oren. "Iemand zou jou vaker mee uit eten moeten nemen."

Hartslag hoog in de keel, heldere gele ogen wagen wijd open, hoofd zo rood als een biet en lichaam vast geklemd in die van hem. Hardhandig had hij haar tegen zich aan gedrukt en ze keek hem nu verward en haast angstig aan. Ondanks dat de nacht nog niet gevallen had, gromde de wolf in haar vanwege de abrupte dreiging. Was het Zalzi niet geweest, dan was ze allang in volledig attanna geschoten, maar de dreiging was er nog steeds en de wolf was niet blij om terug onder een steen in haar onderbewuste geduwd te worden. Voordat ze zichzelf nog iets beter onder controle had gekregen, was haar gebit al angstaanjagend scherp geworden, en haar nagels half in klauwen. Ze hapte een adem lucht naar binnen, vervolgens nog eentje en legde haar voorhoofd op zijn schouder, wachtend tot de zwarte vlekjes achter haar ogen verdwenen.

Zalzi speelde met vuur en hij deed het lachend. "De term 'blaffende honden bijten niet' gaat niet op voor weerwolven, Zalzar." Raspte ze uit toen haar klauwen en haar tanden naar hun gebruikelijke vorm terug waren getransformeerd. Om haar punt nogmaals te onderstrepen, draaide ze haar hoofd op zijn schouder en gaf zijn nek een zachte beet, niet hard genoeg om zijn huid te doorbreken maar hard genoeg om kleine tandvormige streepjes achter te laten. En daarna schoot haar hoofd terug omhoog en keek ze hem diep in zijn ogen aan, uitdagend en waarschuwend. Ze kon niet beloven dat als hij nog zo iets onverwachts uithaalde, ze niet direct in attanna schoot en dat was een probleem. Geen enkele cel in haar lichaam zou haar vergeven als ze Zalzi ook maar één haar op zijn hoofd zou krenken.

Pas toen hoorde ze het zachte gegrom van Jippe die achter Zalzi stond. Ze keek haar hond aan, en legde hem het zwijgen op met een flikker van haar tanden en een waarschuwend gegrom. Jippe stopte abrupt met grommen maar bleef de fee strak aankijken, klaar om te springen wanneer nodig. Noem haar naïef, maar ze kon zich niet indenken dat juist Zalzi van alle mannen die er waren ook haar iets zou aandoen. Maar het tegendeel was vaker gebleken. Avesoete... Er was maar één gek nodig geweest, één misselijkmakende nachtelf, en ze was achtergebleven met een kind en man die haar opgeëist had in de meest walgelijke manier. Weerwolf zijn was tegenwoordig niet genoeg meer om jezelf te verdedigen. Tatiana werd een beetje bleek rond haar gezicht. En zij was het perfecte slachtoffer. Ze was in de priem van haar leven, volgroeid en volwassen, ongetrouwd en niet écht fysiek capabel om in haar tanna vorm haarzelf te verdedigen. Daar zou wat aan gedaan moeten worden en wellicht kon ze aan de roedel vragen of iemand van hun haar zou kunnen trainen in zelfverdediging.

Des al niettemin vertrouwde ze Zalzi en maakte geen aanstalten om haarzelf los te trekken uit zijn greep, in tegendeel, ze verslapte haar gebalde vuisten en keek hem opnieuw aan, zijn gezicht dicht bij die van haar en volledig controle over haarzelf. Als hij dit spelletje met haar wou spelen dan zou ze met hem meespelen. "Je hebt de grote boze wolf te pakken gekregen, wat ga je nu met haar doen?" Haar ogen begonnen opnieuw te twinkelen met pretlichtjes en enige vlaag van angst gleed van haar rug af, dit was Zalzi en bij hem was ze goed in handen, of... armen. Zalzi zou haar geen kwaad doen, hij zou niet eens durven.

[Zalzi Malt]

Iets in zijn vorige gedachtes had dikgedrukt moeten worden. In de puinhoop van kleurrijke emoties had hij dat over het hoofd gezien. Heel even was er die zin geweest, een vluchtige beschrijving van de situatie: Hij was een mannelijke fee, maar zij een vrouwelijke weerwolf. Maar in de hitte van het moment had hij er niet bij stil gestaan. Hij had zijn instinct gevolgd. Hij had niet gezien hoe groot de waarschuwing was in de woorden.

Hij was een mannelijke fee, maar zij een vrouwelijke weerwolf. Na vijf jaar lessen etiquette gevolgd te hebben, zou het er bij Zalzi ingehamerd moeten zijn. De meest belangrijke les, die hij vanuit huis al had meegekregen. Een les die vanuit al zijn persoonlijk normen en waarden voortkwam. Iets wat iedere man in de Myrofaswereld weten moest: raak nooit een vrouw aan zonder haar nadrukkelijke toestemming. Zelfs niet als een vrouw verleidelijke doet. Zelfs niet als je haar al jaren kent. Zelfs niet als de vrouw Tatiana is. Zeker niet als je haar al drie jaar niet meer gezien hebt.

Maar de andere waarschuwing was misschien nog wel nijpender. Hij was een mannelijke fee, maar zij een vrouwelijke weerwolf. Tatiana's lieve snoetje vervormde in een lieve snoet vol vlijmscherpe tanden. En dat was de duidelijk beheersde variant. Een lochte waarschuwing van haar kant af. Eentje die Zalzi dik verdiende.

Met alle vanzelfsprekende gevolgen van dien. Zodra ze haar tanden uit zijn nek haalde liet Zalzi haar los. De rode koontjes in zijn wangen waren bleek weg getrokken. Zijn pupillen waren vergroot. De spieren in zijn rug waren gespannen, de haren in zijn nek stonden overeind.
Hij was niet bang voor Tatiana. Maar hij was wel bang voor zijn eigen reactie. Had hij iets onvergeefbaar stoms gedaan?

"Ik.. Tati, het was niet.. Het smijt me verschrikkelijk dat ik zomaar.. Je moet niet denken dat.. Wechtan.. Je bent gewoon zo.. Niet dat dat het goedpraat.. Ik beloof je om nooit zo meer.. Je weet dat.. Nooit zoiets te doen.." Het gestamel was nauwelijks te volgen. Hij kalmeerde zichzelf een beetje, haalde diep adem, deed weer een stap dichterbij en keek Tatiana aan.
"Je weet toch.. Je moet weten, Tatiana, dat je bijzonder belangrijk voor me bent, dat ik je respecteer en dat ik nooit iets zou doen om jouw schade te berokkenen." Bij Wechtan, Zalzi keek bloedserieus.

Ergens verderop ging de zij deur van de herberg open en stak een jongen zijn hoofd naar buiten. "Heer Malt? Ik dacht al dat ik u hoorde. De maaltijd waar u om vroeg staat voor u en uw gast klaar."

[Tatiana Lovitis Lundraw]

Zalzi zijn gedachte leken ineens naar buiten te exploderen. Net zoals bij haar een vlaag van angst langs haar ruggengraat had getrokken, leek nu ook hij de effecten ervan te genieten en Tati besloot dat lijkbleek hem toch écht uitermate slecht stond. Zijn woorden vielen minder goed te analyseren, want dat kwam eruit als een bij elkaar gebreide half afgekapte waterval. Hij had de waarschuwing ontvangen, maar ze voelde zich toch een beetje schuldig toen ze hem zo verloren zag staan.

Ze haalde met een zucht een hand door haar haren en keek hem eveneens een beetje verloren aan zodra hij weer bij haar kwam staan. "Zalz... Het is niet dat het ongewenst is... Het is alleen... De wolf... Weet je? En dreiging enzo... Klapte bijna in attanna... Gevaarlijk." Haar blik gleed naar beneden naar zijn hand, die er nu wel heel verlaten uit zag. Haar vingers gleden zachtjes tussen de zijne terwijl ze zijn hand stevig vast hield en een klein kneepje geef. "Ik weet dat je dat nooit zou doen en dat dat niet je bedoeling was. Maar één onverwachte dreiging en ik kan jou veiligheid..." De gedachte alleen al dat ze hem iets aan zou doen zonder dat ze zelf er neiging naar had beviel haar totaal niet en ze schudde dan ook haar hoofd om dat beeld uit haar gedachten te halen. "niet garanderen. Jij bent wellicht net zo belangrijk voor mij als ik voor jou en ik zou mezelf nooit kunnen vergeven als ik je ooit ook maar één enkele haar op je hoofd krenk." Ze kauwde op haar onderlip en richtte zich vervolgens met een glimlach naar hem op. "Niet zonder dat je dat zou willen natuurlijk." Grapte ze schamper in een poging de atmosfeer rond hun wat op te lichtten.

Haar hoofd draaide zich om naar de herberg die open ging en de jongen die hun uitnodigde om binnen plaats te gaan nemen. De jongen trok zich snel weer terug achter de deur en Tatiana draaide zich weer om naar een vele malen leukere jongen voor haar. "Het is echt goed, Zalzi, het was heel erg onverwacht en je liet me even schrikken. En... nadenken. Ik vertrouw je oprecht, met m'n hele leven, met m'n hele ziel... Ik weet dat je me nooit iets zou aandoen als ik dat niet zou willen. Maar ik kan niet iedereen zo vertrouwen. Avesoete is een voorbeeld. Een tragisch, uitermate hartverscheurend voorbeeld."

Ze begon achterste voren hem naar de deur van de herberg te trekken aan zijn hand. "Maar ik geloof dat voor nu er een maaltijd voor ons klaar staat, omdat een hele leuke gewenste jonge man mij uit eten wou nemen aangezien mijn prachtige taille hem verleid had." Het tweetal stapte de herberg binnen en Tatiana leidde hem naar de tafel die voor het tweetal was klaargezet.

[Zalzi Malt]

Zalzi's keel zat nog steeds behoorlijk dicht van alle adrenaline. De schok en de schaamte lagen als een zware steen op zijn maag. Zelf nu Tatiana het hem niet kwalijk nam, was het moeilijk om in een klap normaal door te gaan. Na een dergelijke blunder was het veel makkelijker om af te druipen met de staart tussen de benen.
Maar soms moest je de moeilijke paden in slaan als je iets geweldigs wilde bereiken. Op je tanden bijten en doorzetten, want het was het waard om door te gaan. Dus Zalzi ging door met het etentje. Natuurlijk dat Tatiana hem mee trok en weinig andere keus gaf.

"Jij en ik, het is nooit gemakkelijk, niet dan?" Ze trok hem achterstevoren naar de herberg, maar hij sprong vooruit, draaiend om hun as. Het ging verbazingwekkend soepel, alsof hun lichamen de danslessen herinnerden. Nu was hij dichter bij de deur van de herberg en deed hem overdreven hoffelijk voor haar open. "Gelukkig hou ik van moeilijk." Glimlachte hij om haarzelf en zichzelf weer wat adem te geven. "En van je taille." voegde hij er zachtjes aan toe.

Er stond een gedekte tafel voor twee personen. Een fles Zalzar stond naast de kandelaar tussen de borden. Een haardvuur knisperde, de geur van gebraden varken hing in de lucht. Zalzi was tevreden hoe goed het er allemaal uitzag. "De wereld werkt op tragische wijze. Wij kunnen slechts genieten van de rustige momenten en ons voorbereiden op de volgende storm. Dat er nare momenten zullen volgen is onafwendbaar. Maar we kunnen kiezen met wie we ons er doorheen slaan." Hij bood galant een stoel voor Tati aan. "Ik weet dat het een tijd geleden is, maar ik ben blij om te horen dat je me vertrouwt."

Twee glazen werden gevuld met Zalzars Appelbloesemmede en de fee overhandigde er een aan Tati. "Heb jij nog een mooie toost?" Iets gaf hem een telepathisch rukje en hij wendde zijn hoofd af. "Geef me een moment, verzin iets moois waar we op kunnen proosten."

Hij opende een van de deuren in de kamer naar de gang, waar een hijgende klerk stond. Een jonge elf van Bumetrel, met zweet parelend van zijn voorhoofd. "Je hebt echt hard gerend." complimenteerde Zalzi de jongen. "Uw telepatische boodschap was dat dit de allerhoogste prioriteit had." De elf haalde een klein doosje tevoorschijn uit de plooien van zijn mantel. "Het lag precies waar u had gezegd, verstopt in de onderste lade van uw bureau. Meester Malt, mag ik vragen, ik wist niet dat u..." Zalzi kapte hem vriendelijk maar resoluut af en pakte het doosje aan. "Dingen zijn complex. Vandaag is een prachtige dag gebleken. Je kunt maar beter voorbereid zijn, is het niet?" De fee pakte het doosje aan en liet het in een van zijn zakken glijden. "Soms geven de goden je een tweede kans. Je mag gaan. Oh, en vertel niemand hiervan, alsjeblieft." Zijn klerk glimlachte. "Moge Cerce met u zijn, meester Malt. En met haar."

Zalzi kwam de kamer weer ingelopen. "Sorry voor de onderbreking. Waar waren we?"

[Tatiana Lovitis Lundraw]

Er was nog steeds een gelaten lucht, maar haar woorden hielpen dusdadig dat Zalzi minder de neiging had te vluchten/vechten/verstommen en haar de gelegenheid gaf om hem mee te trekken. "Ons leven lijkt soms meer een tragedie dan dat we samen graag hadden willen zien, maar hoe verveeld zouden we zijn als we die uitdaging niet hadden gehad? Het duwen en trekken waar we uit bestaan zorgen op dezelfde manier dat we zo goed werken, vind je niet?"  Ze eindigde haar zin met een reference toen hij de deur voor haar open deed en ze naar binnen stapte en wachtte op hem tot hij de deur door was en volgens de etiquette weer de leiding zou nemen en haar naar de tafel zou leiden. Het was niet moeilijk zelf naar de tafel te komen, hij stond immers daar en ze zou er zo direct heen kunnen lopen, maar Zalzi had het duidelijk gemaakt met zijn acties dat hij meer van dit etentje wou maken dan alleen vrienden en ze kon niet zeggen dat ze hem dat kwalijk nam. Als vrienden zijnde zouden ze allebei gelijk zijn gaan zitten, op een normale manier, maar Zalzi was Zalzi en was galant en deed deuren voor haar open en bood haar stoelen aan, gaf haar complimentjes en ze wist niet hoeveel meer van deze charmante gebaren ze kon hebben voordat ze spontaan zou ontrafelen in een plasje op de grond.

Met lichte blosjes op haar wangen ging ze dan ook zitten terwijl hij met zijn woorden de storm in haar hoofd wist te kalmeren. "Ik denk dat de wereld ook duwt en trekt aan ons. Soms worden we verheven en de andere keer worden we naar beneden getrokken. Ik ben er van overtuigt dat er een reden voor is dat we de negatieve en positieve moment ervaren en ons ervoor behoeden op latere momenten. Daarnaast is de wereld niet alleen opgebouwd in tragedie en kalmte, er kan ook worden uitgekeken naar extreem vreugdevolle momenten, momenten dat je lijkt te zweven, dat je voor de volle honderd procent geniet van de vrijheid, de wind door je haar. De wereld is prachtig en in dat zijn wij prachtig dat we bestaan." Tati keek Zalzi warm aan terwijl ze de glas mede van hem overnam nadat hij die voor haar ingeschonken had. "Een gepaste toost? Ik zal even brouwen op de juiste woorden."

Zalzi excuseerde zich tijdelijk van de tafel en liep langs haar heen de gelagkamer uit, zodat Tatiana de tijd had om heel stiekem alvast de mede in haar glas rond te laten kolken, te ruiken en een kleine sip te nemen uit het glas. Het smaakte.. heerlijk. Zoet van de honing maar het vleugje kaneel dat er net doorheen sneed met dat tikkeltje extra smaak op haar tong. Het was zoet en vervulde precies Tatiana's onderliggende zoetekauw. Ze lette niet op het gesprek dat er achter haar plaats vond door de dunne houten muur, en de geur van het andere persoon dat door de kieren van de planken door trok leek haar niet te deren. Niet veel later kwam de fee weer terug en ging tegenover haar zitten.

"We waren bij een toost geloof ik?" Ze tilde haar glas mede op met een grote glimlach. "Op het leven en de wereld, dat het ons maar constant mag duwen en trekken, als het maar ons samen duwt en trekt."