[Een klein probleempje ]

[Kaimi Arlando]

Hard werd op de deur gebonsd. En nog eens. En nog eens. Net zolang totdat de deur voorzichtig open getrokken werd en Kaimi zichzelf het recht gaf om de deur een trap te geven, hem vervolgens achter zich dicht te smijten en met veel vertoon het onderkomen van zijn zussen binnen te treden, tot in het midden van de ruimte. Daar haalde hij de doorweekte kap van zijn gezicht en keerde hij zich met een ruk om. Zijn blik bleef liggen op zijn oudste zus.[1]

'Jij gaat iets voor me oplossen.' Kaimi's ogen fonkelden. 'En waag het eens om te weigeren. Daarvoor ben ik níet in de stemming.' Zijn woorden werden met veel gewicht uitgesproken, alhoewel hij de enigszins wanhopige ondertoon niet geheel verbloemen kon. Het deed Kaimi denken aan wat hem hier in de eerste plaats gebracht had, waarna een nieuwe dosis adrenaline door zijn aderen begon te stromen. 'Wijn.' Kaimi keek om zich heen. Zijn blik viel op een klein keukentje. Binnen een paar stappen stond hij in de keuken en trok hij alle deurtjes open die hij vinden kon. 'Wijn. Waar is je wijn, Laurinde? Wees eens gastvrij voor je allerliefste broer. En snel een beetje.'

1.	Zandra/Huelwen, voel je vrij om ook binnen te vallen.

[Laurinde C. Arceneaux]

De gemoedstoestand van Laurinde was niet verbeterd door de deur in haar gezicht. Geïrriteerd was ze naar de deur gelopen waar de een of andere wildeman op stond te bonzen alsof het einde der tijden zich had aangekondigd.
Met de recente gebeurtenissen in haar achterhoofd had ze de deur op een kier geopend om drie seconden later op de grond te liggen. Nog voordat ze kon reageren klonk de stem van haar broer, hartelijk als altijd.

De prinses krabbelde overeind, haalde diep adem om de opkomende woede te controleren en liep toen naar Kaimi toe die door haar kastjes aan het spitten was als een everzwijn op zoek naar eikels.

Bedaard pakte ze de kruik met wijn en zette die op tafel.
“Ga zitten Kaimi en bedaar jezelf,” sprak ze haar broer op kalme toon toe, “blijkbaar bevindt je je  in een situatie  waarbij de hulp van je zus wenselijk is, dan is het wenselijk dat we ons tot de feiten gaan beperken en in de toestand waarin jij nu verkeerd is dat onmogelijk.”

Haar hart ging als een razende tekeer. Wat nu als mensen van Staverius Kaimi op het spoor waren gekomen, dat betekende dan ook gevaar voor haar en haar zusjes. Ze gunde zichzelf echter geen tijd voor doemdenken.

“Vertel me je probleem en ik zal zien of ik het kan oplossen. Je weet dat ik familie niet snel iets zal weigeren, maar het verzinnen van een plan, of uitvoering daarvan, om jouw probleem op te lossen moet wel binnen mijn bereik en mogelijkheden liggen."
Daarbij, " vervolgde ze op rustige toon, "lijkt het mij verstandig als je het volume van jouw stem laat zakken mijn waarde, de muren hebben immers oren.”

Laurinde zette zich aan tafel en gebaarde naar haar broer dat hij een stoel moest pakken.

[Kaimi Arlando]

'Natuurlijk kan jij dit voor mij oplossen.' Kaimi keek Laurinde verontwaardigd aan. Er waren heel veel dingen waarin hij zijn zus niet toe in staat achtte, maar dit wel. Daar was geen twijfel over mogelijk. En waar ook geen twijfel over mogelijk was, was dat hij niet ging zitten alsof ze bij elkaar waren gekomen voor een of andere theekransje. Daar had hij het geduld niet voor. Niet nu.

Kaimi griste de kruik wijn van tafel en bleef staan waar hij stond, tegen de muur geleund, zijn blik op Laurinde gericht. 'Ik sta hier wel prima.' Hij nam een paar slokken wijn, aarzelde even en stelde toen de brandende vraag die hem sinds die ochtend had gekweld: 'Hoe, Laurinde, kan ik van mijn zoon afkomen zonder hem te vermoorden?'

Oké, dat was misschien iets te direct voor Laurindes zwakke hartje. Hij wist niet eens zeker of ze er überhaupt wel van op de hoogte was dat hij een zoon had. 'Signy is weg.' Kaimi's ogen werden donker. 'En ze heeft dat mormel bij mij achtergelaten.'

[Laurinde C. Arceneaux]

Het was in dit geval maar goed dat Laurinde zat en niet stond. De doorgaans evenwichtige prinses was kort uit het lood geslagen door de het verhaal van Kaimi. Terwijl haar broer een nieuwe slok wijn nam herpakte ze zich.

De boodschap was in ieder geval duidelijk en onomwonden.
Kaimi was vader, de moeder was vertrokken en hij was opgescheept met een troonopvolger die hij nu liever kwijt dan  rijk was.

“De moeder heeft genoeg gekregen van jouw charmes begrijp ik,” gaf ze hem antwoord, “of was het een simpele hoer die jij een tijdje als speeltje in huis hebt gehad maar waar je nu op uitgekeken bent?”

Laurinde keek haar broer strak aan aan, haar gezicht verried geen enkele emotie, maar ze  kookte van binnen. Van alle arrogante zelfingenomen kwasten die dachten dat zij wel even alle problemen zou oplossen was haar broer verreweg de ergste.
 “En hoe precies had jij gedacht dat ik dit kon oplossen Kaimi? En als je dan toch bezig bent, leg dan meteen even uit waarom ik jou zou willen helpen?”

Ze klemde haar haar handen om het tafelblad, alsof ze bang was dat deze er spontaan vandoor zou gaan.

“Ik ken jou Kaimi Arcenaux,’ sprak ze rustig toen het antwoord niet snel genoeg kwam “jij komt hier niet aankloppen als jij voor jezelf al een plan hebt bedacht, dus vertel op. Wat heb jij bedacht?”

De prinses was al die tijd haar broer aan blijven kijken en wachtte nu vol verwachting op het antwoord dat zij zelf waarschijnlijk ook had kunnen geven.

[Kaimi Arlando]

'Pardón?' Kaimi's mond viel open van verbazing. 'Genoeg gekregen van mijn charmes? Een hoer? Wat een bespottelijke beschuldigingen, Laurinde. Ik had meer van jou verwacht.' Hij balde zijn handen tot vuisten. De knokkels van de hand waarin hij de kruik vast had, werden zo wit als sneeuw. Om niet onmiddellijk uit zijn vel te springen, nam Kaimi een slok wijn. En nog een. En nog een. Hij had Laurinde nodig. En als er iets was wat hij in de laatste jaren als voortvluchtige geleerd had, was het dat hij de mensen die hij nodig had te vriend moest houden tot zij hun dienst aan hem bewezen hadden. Hij was niet langer de kroonprins die kreeg wat hij wilde.

Toch waren het niet Laurindes woorden die hem boos maakten. Het was Signy's egoïstische keus om te vertrekken, al wist ze in welke precaire situatie zij hem daarmee bracht. Zijn vrouw had hem verlaten. Niet voorgoed. Tenminste, daar ging Kaimi van uit. Maar met Signy wist je het maar nooit. En met de buitenwereld vol gevaren ook niet.

Hij ontspande zich, liep naar de tafel toe en zette de kruik neer. Zitten deed hij niet. Hij zette alleen zijn handen op het tafelblad en boog zich naar zijn zus toe. 'Uiteraard heb ik een plan, zusje. Je kent me blijkbaar toch beter dan verwacht. En jij gaat me helpen. Om goed te maken dat je zo weinig respect toonde door mijn vrouw te vergelijken met een hoer.'

Goed, nu dat duidelijk was, konden ze praten. Kaimi streek met een plof neer op de stoel tegenover Laurinde. 'Ik ben misschien egoïstisch,' begon hij spottend, 'maar zo slecht dat ik mijn zoon van kant zou maken? Nee. Natuurlijk niet. Hij is troonopvolger van Nascam. Maar laten we wel wezen - ik kan niet voor hem zorgen. Dat is geen taak voor een man en al helemaal niet voor die van een kroonprins. Dat begrijp jij ook wel. Dus. Ik breng hem onder bij jou en je zussen.' Hij aarzelde even, maar voegde er toen aan toe: 'Tenzij jij een beter plan hebt.'

[Laurinde C. Arceneaux]

Laurinde hield haar gezicht in de plooi. Ze was niet bang voor haar broer, maar de felheid in zijn reactie had haar verrast. Het was overduidelijk dat hij in zijn trots gekrenkt was. Hij hield echt van die vrouw en die was zomaar bij hem weg gegaan.

“Je hield echt van haar.” De toon in Laurindes stem was niet spottend of medelevend, maar vooral zakelijk. Ze herinnerde zich de ontmoeting met de persoon die Kaimi zijn vrouw had genoemd. Niet direct een ontmoeting waar je met veel plezier aan terugdenkt.[1]

Ze legde haar handen op de tafel voor zich en hoorde haar broer ogenschijnlijk emotieloos aan. Hij wilde zijn zoon eventjes bij zijn zussen onderbrengen.

“Dat laatste is geen plan, mijn beste,” antwoordde ze doodkalm, “het is ook geen vraag maar een bevel. En dat laatste is nu net iets waar jij niet toe in staat bent. Er is absoluut geen enkele reden voor mij om bevelen van jouw kant op te volgen. Grappig ook dat je aan jouw zoon refereert als de kroonprins van Nascam terwijl jij op alle manieren afstand van de troon lijkt te hebben gedaan.”

Ze keek haar broer onderzoekend aan. Ze wist heel goed dat Kaimi een hekel had aan de aanmatigende toon. Ze wist ook heel goed dat er tussen hun beiden nooit een warme band zou kunnen ontstaan, grappig genoeg werd dit vooral geblokkeerd doordat ze teveel op haar moeder leek.

“Dus vertel het hele plan eens? Hoe denk je hem  te gaan onderhouden? Ben je nog van plan hem te bezoeken?” Laurinde wachtte heel even met spreken en draaide haar hoofd naar de deur, eigenlijk niet goed wetend waarom.
“Ik kan me niet veroorloven om jouw zoon zomaar op te vangen Kaimi, buiten het feit dat het financieel niet haalbaar is , is er ook nog het feit dat ik zomaar ineens een kind heb. Hoe moet ik dat gaan verklaren?”

1.	http://myrofas.nl/forum/index.php?topic=11610.msg120217#msg120217

[Kaimi Arlando]

Houden van, houden van... Kaimi snoof. Als Laurinde het zo graag een naam wilde geven, prima. Hij wilde gewoon dat deze kwestie opgelost werd. En snel.

En toch maakte Laurindes arrogantie hem opnieuw boos. In een pijnlijk stilzwijgen wachtte hij af totdat ze haar zegje gedaan had - blijkbaar zat het haar nogal hoog - en probeerde hij vooral niet zijn zwakke moeder voor zich te zien. Laurinde was zijn zus. Niet zijn moeder. Ze mocht zich dan wel zo gedragen, maar ze was het niet. En aangezien hun ouders er niet meer waren, was hij als oudste zoon verantwoordelijk voor hun welzijn. Of hij daar nu zin in had of niet.

Als ze nu iets van respect had getoond, had hij nog wel met die gedachte kunnen leven. Haar gedrag maakte dat echter vrijwel onmogelijk.

'Laurinde,' zei Kaimi met een diepe, ietwat dramatische zucht, toen ze uitgesproken was. Hij wreef met zijn duim en wijsvinger over zijn slapen en hief toen zijn hoofd op. 'Ik wil even een paar dingen duidelijk hebben. Eén. Ik ben nog steeds kroonprins, of je dat nu wilt of niet. Ik ben ook je broer. Je kan je sarcasme en je respectloze toon dus voor je houden. Dat draagt niets bij aan dit gesprek.' Dat hij zelf ook niet bepaald vriendelijk was geweest, negeerde hij voor het gemak maar even. Hij had nog altijd het laatste woord. 'Twee,' ging Kaimi kalm verder. 'Je kunt jezelf wel zo opvreten, maar heb jij eigenlijk ooit gevraagd aan mij wat mijn plannen waren ten opzichte van Nascam? Nee. Loze beschuldigingen zijn het. Natuurlijk geef ik de troon niet op. Nooit.'

'En dan drie.' Kaimi ontspande zich en ging wat achterover zitten. 'Misschien kan je een leerling van Bumetrel inschakelen om voor hem te zorgen. Of je zussen. Qua financiën ondersteun ik je uiteraard.' Hij nam haar even spottend op. 'Ik zou het niet over mijn grote hart kunnen verkrijgen om je in nog lelijkere vodden te laten lopen. Je bent een prinses, mijn beste zus. En een prinses loopt niet in wol of linnen. Dus. Jij zorgt voor mijn zoon en ik zorg voor fatsoenlijke kleding. En eten. En wat je verder maar nodig hebt.'

[Laurinde C. Arceneaux]

Een schamper lachje verscheen op het gezicht van Laurinde.
“Respect, je wil respect?” een goed luisteraar hoorde de trilling van ingehouden woede in Laurinde’s stem, “En daarom storm je mijn huis binnen om bevelen te geven en mij te beledigen?”

“Respect moet je verdienen lieve broer van me, we hebben stad en land afgereisd om je te vinden, omdat ook wij hulp nodig hadden en je liet ons links liggen, sterker nog ik kreeg een mes op mijn keel.”
Laurinde’s blik werd feller daar waar haar stem rustig bleef.
“Mij maak je niets wijs broer, jij hebt geen plannen. Ik ken je goed genoeg om door deze facade heen te prikken.”

Laurinde was ervan overtuigd dat Kaimi geen plannen had. Helemaal niets.
Nu hij hier zo voor haar zat vroeg ze zich af of hij juist niet de belemmerende factor zou zijn in het heroveren van de troon, want dat dat moest,en zou, gebeuren stond voor haar vast. Nascam moest weer in handen komen van haar familie, maar deze stijfkoppige,  arrogante mislukte nachtelf zou meer schade berokkenen dan goed doen.
Aan de andere kant wist ze dat een vrouw op de troon nooit geaccepteerd zou worden.

Allerlei gedachten flitsten door haar hoofd tot er een vilein plan in haar hoofd ontstond.
Kaimi had een zoon, dat had hij haar juist verteld, wat nu als ze die naar haar hand kon zetten? Daarvoor moest ze echter wel dagelijkse controle hebben over de jongen en Kaimi gooide dit plan eigenlijk in haar schoot.

“In één ding heb je echter gelijk, je bent en blijft mijn broer en om die reden zal ik je helpen, je weet donders goed dat wij familie niets kunnen weigeren.”
Ze boog zich over de tafel en ging op zachte toon verder.
“Als jij helpt met de juiste middelen zal ik hem opvoeden als een prins, hem zal niets ontbreken.”

Je zoon zal opgevoed worden als de prins, Kaimi, dacht Laurinde, de kroonprins om precies te zijn.

“Over de bezoeken maken we afspraken, het moet ook niet opvallen dat jij hier op vaste momenten binnenkomt. Ik  heb geen zin om door onvoorzichtigheid huurmoordenaars op mijn dak te krijgen.”

“Geef me 1 week om voorbereidingen te treffen, daana is hij welkom.”

[Kaimi Arlando]

Bla, bla, bla, bla. Vermoeid hoorde Kaimi Laurindes gewauwel aan over haar vrouwelijke definitie van respect. Met moeite overtuigde hij zichzelf ervan dat Laurinde er ook niets aan kon doen dat ze op hun verachtelijke moeder leek en dat het gebrek aan mooie gewaden, lekker eten en alle andere weelde van het hof haar zo wanhopig ondankbaar hadden gemaakt. Het was dan ook niet de moeite waard om zich nog bozer over te maken dan hij al was. Signy was op dit moment de persoon die zijn volledige woede verdiende. Laurinde had hij nog nodig.

Dus op Kaimi's gezicht verscheen een goedkeurende glimlach toen Laurinde eindelijk leek te begrijpen dat zij loyaal aan hem moest zijn. Sterker nog, zijn zus leek hem daadwerkelijk te willen helpen en ergens, diep van binnen, raakte dat een gevoelige snaar bij Kaimi. Nu zijn arrogante zus toegeeflijk was, werd het ook voor hem tijd om zijn trots opzij te zetten. Laurinde bewees hem hiermee immers een grote dienst.

'Dankjewel, Laurinde,' zei Kaimi kalmer dan eerder. Er klonk zelfs oprechtheid door in zijn stem. 'Dat waardeer ik. Ik zal ervoor zorgen dat je krijgt wat je nodig hebt.' Zelfs al zou hij daarvoor nog harder moeten werken - of het geld op andere, minder legale manieren bij elkaar moeten sprokkelen. 'Uiteraard maken we afspraken.' Hij wilde natuurlijk controleren of zijn zoon niets te kort kwam, maar hij hoefde het kind ook niet iedere dag te liefkozen, zoals Signy had gedaan. Daar was Laurinde nu voor. 'Ik wil hem één keer in de week zien. En later, als hij ouder is, misschien vaker. En ik wil dat je hem verstand voor magie bijbrengt.' En talent, uiteraard. Maar de tijd zou leren of zijn nageslacht net zo'n meestermagiër was als hij.

'Goed, dan zal ik je nu met rust laten, zodat je voorbereidingen kan treffen.' Kaimi stond op en liep om de tafel heen, richting de deur. Bij Laurinde bleef hij heel even staan en legde hij, enigszins ongemakkelijk, een hand op haar schouder. 'Bedankt, zus,' zei hij ernstig. 'Ik sta bij je in het krijt.'

Na die woorden verdween hij.