[Samen sterk ]

[Alice E. Firestone]

Een bons op de deur van de leerlingen kamer. Toen twee. Toen vloog de deur hardhandig open, terwijl de deur noch de vampier die de deur in had getrapt zich bekommerde om de baan van de deur naar de muur en of die baan werd behuisd door een myrofas of niet. Alice walste naar binnen, de flacon met het nog onbekende elixer in haar hand geklemd, haar geleende heracori uniform nog aan. Recht vanuit Wilsmagie was ze naar de leerlingenkamer gegaan. Dit was prachtig, dit was geweldig. Ze voelde zich weer een leerling op school, zonder al het dramatische gezeur van de lessen moeten volgen. Maar ongein uithalen met de rest van de afdelingen... Dat was waar de beste Bumetrel herinneringen vandaan kwamen. Met een grote grijns klom ze op de middelste tafel in het vertrek en keek over de zee van verwarde leerlingen heen, sommigen die haar zouden kunnen herkennen van het tafereel op de binnenplaats, ondanks haar heracor mantel.

"Beste heracori! Een belangrijke taak is op ons pad gekomen!" Ze hield de flacon boven haar hoofd. "Waar is de strijdlust die onze afdeling definieert? Waar is onze competitie met Merifel om te bewijzen dat wij toch echt de beste afdeling zijn en niet die groene snottebellen?" Alice zette haar handen in haar zij en keek haast teleurgesteld naar de leerlingen. "Waar is de ongein, waar zijn de streken? We gaan hier verandering in brengen. Nieuw leven in de brouwerij! Tijdens Wilsmagie vandaag is er een streken-oorlog verklaard tussen de verschillende afdelingen. We zullen de sokken en de merifellers laten zien wie hier de beste afdeling is. Ik heb dit elixer in ontvangst gekregen van een befaamd strekenexpert." Zo had ze gehoord tenminste, ze had Eleonora nog nooit zelf in actie gezien. "De opdracht is om met dit elixer de andere afdeling in de zeik te nemen. En dat kunnen wij! Wij zijn heracori en samen staan we sterk!"

Ze sprong van de tafel af en zette het elixer neer op de plek waar zonet haar voeten hadden gestaan. "Wel nu. Wie wil zijn waardigheid om in Heracor te mogen zitten bewijzen? Kom er bij staan en dan kunnen wij onze snode plannen uitwerken."

[Selefina Fyrru]

BAM, een deur die open ging in een heracor ruimte. Niet het eerste dat Selef opviel. Ze zat ergens in een uithoek, zich af te vragen hoe ze contact zou leggen met haar afdelinggenootjes. Maar toen iedereen naar de persoon ging luisteren, die op een tafel stond, was ook Selef er snel bij. Helaas wel redelijk achteraan, dat was nou het nadeel van ver weg zitten. Gelukkig zijn vleugels de ideale oplossing. Zo kon ze in elk geval het iets makkelijker zien.

Oooooh leuk! Selef zou in elk geval mee gaan doen, hier zat actie. Zat... Hazel niet op Merifel? Ach, kunnen we vast wel om lachen zomenteen!

[NPC]

Een gorgo met dikke zwarte slangen kwam naar het figuur op de tafel gelopen. Hij maande zich een weg door de zee van geïnteresseerde leerlingen die maar al te graag aan de kant gingen voor de jongen. Hij droeg trots drie gele sterren op zijn borst die aangaven dat hij ouderejaars was en nog trotser een tweetal littekens bij zijn oog. "Je hebt de ander niet gezien, en niemand zal hem ook nog zien," is alles wat hij zei als iemand erna vroeg.

"Nou bloedzuiger, wat is je snode plan dan? Merifellers vergiftigen met hun eigen elixers?" De gorgo sloeg zijn brede armen - waar menig meisje 's nachts van droomde - over elkaar heen en keek de vampier met een giftige blik aan. Een van zijn slangen siste gevaarlijk. "We mogen wel geen ponies zijn, maar hopelijk zijn we wel iets slimmer dan dat."

[Darius Marcus Cedorillian]

Darius' Hart maakte een sprongetje. Strijdlust, competitie, streken. Dit waren de woorden die zijn aandacht trokken. Het idee van streken uithalen, zeker met andere afdelingen, leek hem wel wat.

Zijn gedachten gingen eerst nog even naar zijn zus, die waarschijnlijk niet blij zou zijn als ze zou weten dat hij zoiets zou willen doen, maar hij schudde die gedachte uit zijn hoofd. Ze was toch niet hier.

Darius besloot van dichterbij te gaan luisteren. Hij liep een stuk naar voren, waar hij beter mee zou kunnen krijgen waar het nou echt over ging. Hij glimlachte licht. Dit was iets waar hij op had zitten wachten. Dit was niet saai, zoals zo veel dagen hier voor hem waren.

[Cedric Lovitis Gevaudan]

Cedric was een van de ongelukkigen die tussen de deur en de muur in stond en het bekopen moest met een klap tegen zijn hoofd. En niet zomaar een klap - een hele harde. En of het nu de sterretjes waren voor zijn gezicht en de fikse klap die zijn lichaam en geest compleet door de war geschud had óf de plotselinge moed die hem op de een of andere eigenaardige manier was komen vergezellen, de speech en het plan van zijn onbekende afdelingsgenootje klonken hem plotseling bijzonder goed in de oren.

Met zijn ene hand op zijn hoofd, zijn andere in een vuist gebald en waggelend door de duizeligheid, kwam Cedric dichterbij. 'JA!' riep hij half enthousiast, half kermend. 'Natuurlijk doen we mee. En iedereen die dat niet aandurft, zou zich moeten schamen.' Zijn blik ging naar het elixer in de handen van het meisje. 'En wat is dat? Is dat ons geheime wapen?'

[Alice E. Firestone]

Alice keek de gespierde gorgo aan en glimlachte poeslief. "Een goeie inzet, maar waarom stoppen bij Merifellers? Waarom pakken we niet direct hun geliefde decaan?" Haar ogen begonnen te twinkelen. Oh, Tetje zou de tijd van haar leven krijgen als dit mocht slagen.

Ware het de klap van de deur of ware het feit dat het nog een vrij jonge weerwolf was, wat het ook was een mopshond was ook in voor een partijtje streken trekken. Voor een mopshond kon ze zijn enthousiasme en trouw aan Heracor wel waarderen, maar ze hoopte niet dat hij de voorstem was van de afdeling. Dat zou echt ronduit een jammerlijke vertoning zijn. Maar het werd tijd om het drankje te introduceren dus dat deed ze dan ook.

"Dit-" Ze hief het flesje omhoog. "Dit is Detet Levit. Iemand die enig idee heeft wat dat is?" Riep ze boven het gefluister uit, terwijl ze de groep rond keek.